Gospodarka centralnie planowana to nic innego jak w pełni regulowany rynek. Polegało to na tym, że siła sprawująca władze w danym kraju decydowała praktycznie o każdym, nawet najmniejszym aspekcie życia gospodarczego. Przykładem może być sytuacja w Polsce sprzed 1989 roku, kiedy to partia komunistyczna miała wpływ na budowę szpitala czy drogi na głębokiej prowincji kraju. Niestety, brak wyobraźni, realizmu oraz właściwej wiedzy ekonomicznej sprawiał najczęściej, że inwestycje były nietrafione a przez to drogie. Inny przykład to budowy o znaczeniu czysto politycznym. Do najbardziej jaskrawych można zaliczyć umiejscowienie hut w Warszawie i Krakowie. Był to całkowity bezsens pod względem ekonomicznym, nie dość, że surowiec potrzebny do wyrobu stali musiano dowozić z dość daleka to jeszcze zburzono dotychczasowy charakter tych ośrodków.
Gospodarka centralnie planowana polega nie tylko na szczegółowym kontrolowaniu inwestycji. Jej główna cecha jest reglamentacja produktów oraz sztuczne ustalanie cen. Przez to dochodzi do sytuacji nadprodukcji zupełnie niepotrzebnych dóbr oraz deficytu towarów niezbędnych do normalnej egzystencji. Zazwyczaj władze krajów opierających się na planowaniu, stawiają na przemysł ciężki i zbrojeniowy, zapominając o żywnościowym czy innym produkującym dobra powszechnego użytku. Charakterystyczne dla takiego modelu gospodarczego są tzw. plany, które obejmują zazwyczaj określony, kilkuletni czasu. Ogłasza się w nim określone normy i wielkości jakie mają być wyprodukowane nie zważając na realizm zamierzeń.
Gospodarka centralnie planowana to nic innego jak w pełni regulowany rynek. Polegało to na tym, że siła sprawująca władze w danym kraju decydowała praktycznie o każdym, nawet najmniejszym aspekcie życia gospodarczego. Przykładem może być sytuacja w Polsce sprzed 1989 roku, kiedy to partia komunistyczna miała wpływ na budowę szpitala czy drogi na głębokiej prowincji kraju. Niestety, brak wyobraźni, realizmu oraz właściwej wiedzy ekonomicznej sprawiał najczęściej, że inwestycje były nietrafione a przez to drogie. Inny przykład to budowy o znaczeniu czysto politycznym. Do najbardziej jaskrawych można zaliczyć umiejscowienie hut w Warszawie i Krakowie. Był to całkowity bezsens pod względem ekonomicznym, nie dość, że surowiec potrzebny do wyrobu stali musiano dowozić z dość daleka to jeszcze zburzono dotychczasowy charakter tych ośrodków.
Gospodarka centralnie planowana polega nie tylko na szczegółowym kontrolowaniu inwestycji. Jej główna cecha jest reglamentacja produktów oraz sztuczne ustalanie cen. Przez to dochodzi do sytuacji nadprodukcji zupełnie niepotrzebnych dóbr oraz deficytu towarów niezbędnych do normalnej egzystencji. Zazwyczaj władze krajów opierających się na planowaniu, stawiają na przemysł ciężki i zbrojeniowy, zapominając o żywnościowym czy innym produkującym dobra powszechnego użytku. Charakterystyczne dla takiego modelu gospodarczego są tzw. plany, które obejmują zazwyczaj określony, kilkuletni czasu. Ogłasza się w nim określone normy i wielkości jakie mają być wyprodukowane nie zważając na realizm zamierzeń.