Rozwiń słowa Piotra Wysockiego "Nasz naród jak lawa ... " Dziady część III. Ma to być wypracowanie.
miccis1
Naród polski w III części Dziadów Adama Mickiewicza został ukazany jako upokorzony i poddany rosyjskiemu terrorowi, jednak ważny jest stosunek Polaków do tak tragicznej sytuacji. Zarysowująca się w scenie I patriotyczna postawa młodzieży, która starała się kierować ideałami braterstwa i wolności, uświadamia, iź duch narodowy nie zaginął, że Polska pulsuje jeszcze życiem. Poczynania młodych były bardzo ryzykowne, ich spiskowa działalność prowadziła prosto na Syberię. Pragnęli za wszelką cenę pomóc ojczyżnie, przelać za nią krew i przyczynić się swoją śmiercią do ocalenia państwa. Polacy byli jednak bezsilniwobec szalejącego terroru wobec masowych aresztowań, bezkarnego łamania przez Rosjan, despotyzmu i zsyłek na Syberię. Poeta niemal w całęj III części ukazuje męczenstwo młodych ludzi aresztowanych, katowanych i ostatecznie wywożononych na Sybir. Mickiewicz przedstawiał także postawę młodych, którzy uniknęli aresztowania. Zdając sobie sprawę znieustannego zaprosznia, skazani są na bezsilne czekanie, rozpamiętywanie losu przyjaciół(opowieść o Cichowskim), lęk przed niespodziewanym aresztowaniem. Śmierć jest szlachetna, jednak nie rozwiązuje narodowej tragedii. Zycie jest znacznie cenniejsze, daje nadzieję na zmianę sytuacji. Ogólnie panujące przygnębienie, spowodowane świadomością, iż naokoło dzieją się rzeczy tak straszne, że czasem aż nierealne w swej niesprawiedliwości, łączy się z pragnieniem zemsty. Mickiewicz zdaje się usprawiedliwiać bierną postawę wolnej młodzieży, dla której życie oznacza działanie, choćby konspiracyjne i nie przynoszące na razie większych efektów, jednak dające poczucie wspólnoty i wzajemne zrozumienie, które gwarantowało przetrwanie. Scena VII, Salon Warszawski, świadczy o wynarodowieniu ludzi z wyższych sfer, którzy potrafią przystosowa się po każdych warunków, nawet kosztem swojej godności. Śmietanka towarzyska absolutnie nie zainteresowana jest sprawami politycznymi, dzięki współpracy z carskimi urzędnikami zapewniła sobie wystawne życie, zachowała swą wysoką pozycję. Ludzie Ci, zainteresowani byli jedynie rozrywkami i dostatnim życiem, gardzący polską literaturą, zaślepieni odmiennym lepszym światem. Salonowe spotkania ograniczały się do rozmów na błahe tematy, narzekania dam, że odkąd wyjechał Nowosilcow "nikt nie umie gustownie urządzić zabawy". Dlatego o arystokracji, warstwie, z której w pierwszym rzędzie powinny kwitnąć narodowe wartości, mówi sie w dramacie z goryczą. Mickiewicz,dając w swoim dramacie obraz polskiego społeczeństwa, starał się ukazać to co w nim było trwałe i prawdziwie polskie, cenne, jak również to co zepsute, fałszywe. Idealizował młódych jako tych, których działalność doprowadzi w końcu kraj do wolności. Smutne jest to, że właśnie ci, którzy powinni stać "na narodu czele" starali się uktyć fakt, że są Polakami.
Zarysowująca się w scenie I patriotyczna postawa młodzieży, która starała się kierować ideałami braterstwa i wolności, uświadamia, iź duch narodowy nie zaginął, że Polska pulsuje jeszcze życiem. Poczynania młodych były bardzo ryzykowne, ich spiskowa działalność prowadziła prosto na Syberię. Pragnęli za wszelką cenę pomóc ojczyżnie, przelać za nią krew i przyczynić się swoją śmiercią do ocalenia państwa. Polacy byli jednak bezsilniwobec szalejącego terroru wobec masowych aresztowań, bezkarnego łamania przez Rosjan, despotyzmu i zsyłek na Syberię. Poeta niemal w całęj III części ukazuje męczenstwo młodych ludzi aresztowanych, katowanych i ostatecznie wywożononych na Sybir.
Mickiewicz przedstawiał także postawę młodych, którzy uniknęli aresztowania. Zdając sobie sprawę znieustannego zaprosznia, skazani są na bezsilne czekanie, rozpamiętywanie losu przyjaciół(opowieść o Cichowskim), lęk przed niespodziewanym aresztowaniem. Śmierć jest szlachetna, jednak nie rozwiązuje narodowej tragedii. Zycie jest znacznie cenniejsze, daje nadzieję na zmianę sytuacji. Ogólnie panujące przygnębienie, spowodowane świadomością, iż naokoło dzieją się rzeczy tak straszne, że czasem aż nierealne w swej niesprawiedliwości, łączy się z pragnieniem zemsty. Mickiewicz zdaje się usprawiedliwiać bierną postawę wolnej młodzieży, dla której życie oznacza działanie, choćby konspiracyjne i nie przynoszące na razie większych efektów, jednak dające poczucie wspólnoty i wzajemne zrozumienie, które gwarantowało przetrwanie.
Scena VII, Salon Warszawski, świadczy o wynarodowieniu ludzi z wyższych sfer, którzy potrafią przystosowa się po każdych warunków, nawet kosztem swojej godności. Śmietanka towarzyska absolutnie nie zainteresowana jest sprawami politycznymi, dzięki współpracy z carskimi urzędnikami zapewniła sobie wystawne życie, zachowała swą wysoką pozycję. Ludzie Ci, zainteresowani byli jedynie rozrywkami i dostatnim życiem, gardzący polską literaturą, zaślepieni odmiennym lepszym światem.
Salonowe spotkania ograniczały się do rozmów na błahe tematy, narzekania dam, że odkąd wyjechał Nowosilcow "nikt nie umie gustownie urządzić zabawy". Dlatego o arystokracji, warstwie, z której w pierwszym rzędzie powinny kwitnąć narodowe wartości, mówi sie w dramacie z goryczą.
Mickiewicz,dając w swoim dramacie obraz polskiego społeczeństwa, starał się ukazać to co w nim było trwałe i prawdziwie polskie, cenne, jak również to co zepsute, fałszywe. Idealizował młódych jako tych, których działalność doprowadzi w końcu kraj do wolności. Smutne jest to, że właśnie ci, którzy powinni stać "na narodu czele" starali się uktyć fakt, że są Polakami.