Szkoły narodowe to kierunki, które wyodrębniły się w połowie XIX wieku w muzyce szeregu krajów, akcentujące elementy rodzime pod wpływem budzącego się poczucia narodowej odrębności. Czynnikiem inspirującym twórczość muzyczną stał się rodzimy folklor, muzyka ludowa, a w tematyce oper i poematów symfonicznych nawiązywano często do scen z historii narodu.
Najwcześniej powstała szkoła rosyjska. Potężna Gromadka to grupa kompozytorów rosyjskich, w skład której wchodzili: Milij Bałakiriew, Aleksander Borodin, Cezar Cui, Modest Musorgski, Mikołaj Rimski – Korsakow.
Wzrastające poczucie narodowe pozwoliło rozwinąć swą działalność wielkim indywidualnościom twórczym, korzystającym świadomie z tradycji, również na gruncie muzyki czeskiej. Byli to dwaj kompozytorzy: Bedrich Smetana oraz Antonin Dworzak.
W XIX wieku, podobnie jak w innych krajach, także w Skandynawii powstały dzieła zainspirowane własną narodowością. Najwybitniejszymi twórcami byli: Edvard Grieg, przedstawiciel muzyki norweskiej oraz Jean Sibelius, przedstawiciel muzyki fińskiej.
Narodowy styl w Polsce reprezentuje S. Moniuszko i F. Chopin, we Francji - C. Franck, a w Hiszpanii - I. Albeniz.
2. Muzyka programowa to muzyka powstała do treści pozamuzycznej, inspirującej kompozytora.
Poemat symfoniczny to utwór przeznaczony na orkiestrę, w którym inspiracją dla kompozytora może być np. dzieło literackie, plastyczne, architektoniczne, piękno kraju ojczystego, przyrody, obyczaje ludowe, legendy i mity, technika lub sport. Większość poematów to dzieła monumentalne, szeroko rozbudowane, przybierające różne formy tematyczne: sonatową, wariacji, formę fugi lub ronda sonatowego. Twórcą poematu symfonicznego, (nawiązującego do symfonii programowej H. Berlioza ), opartego na programie literackim, którego budowa zależy od idei pozamuzycznej. ( tzw. muzyka programowa ) jest Franciszek Liszt.
utwór cykliczny nawiązujący do dawnych schematów; muzyka stanowi odzwierciedlenie programu ( treści literackiej ), pojawiają się tzw. „motywy przewodnie”, wiążące poszczególne części symfonii ( tzw. idee fixe” ). program literacki może funkcjonować osobno.
Kompozycje Berliozana orkiestrę np.: „Symfonia fantastyczna” ( „Epizod z życia artysty” );
3."Polska trójca"
Polskimi przedstawicielami nurtu narodowego w romantyzmie są: F. Chopin, S. Moniuszko, H. Wieniawski.
Cały tekst jest moim opracowaniem, nie jest kopią z netu. W razie pytań, proszę o kontakt. Pozdrawiam.
Romantyzm:
1. Muzyka ludowa
Szkoły narodowe to kierunki, które wyodrębniły się w połowie XIX wieku w muzyce szeregu krajów, akcentujące elementy rodzime pod wpływem budzącego się poczucia narodowej odrębności. Czynnikiem inspirującym twórczość muzyczną stał się rodzimy folklor, muzyka ludowa, a w tematyce oper i poematów symfonicznych nawiązywano często do scen z historii narodu.
Najwcześniej powstała szkoła rosyjska. Potężna Gromadka to grupa kompozytorów rosyjskich, w skład której wchodzili: Milij Bałakiriew, Aleksander Borodin, Cezar Cui, Modest Musorgski, Mikołaj Rimski – Korsakow.
Wzrastające poczucie narodowe pozwoliło rozwinąć swą działalność wielkim indywidualnościom twórczym, korzystającym świadomie z tradycji, również na gruncie muzyki czeskiej. Byli to dwaj kompozytorzy: Bedrich Smetana oraz Antonin Dworzak.
W XIX wieku, podobnie jak w innych krajach, także w Skandynawii powstały dzieła zainspirowane własną narodowością. Najwybitniejszymi twórcami byli: Edvard Grieg, przedstawiciel muzyki norweskiej oraz Jean Sibelius, przedstawiciel muzyki fińskiej.
Narodowy styl w Polsce reprezentuje S. Moniuszko i F. Chopin, we Francji - C. Franck, a w Hiszpanii - I. Albeniz.
2. Muzyka programowa to muzyka powstała do treści pozamuzycznej, inspirującej kompozytora.
Poemat symfoniczny to utwór przeznaczony na orkiestrę, w którym inspiracją dla kompozytora może być np. dzieło literackie, plastyczne, architektoniczne, piękno kraju ojczystego, przyrody, obyczaje ludowe, legendy i mity, technika lub sport. Większość poematów to dzieła monumentalne, szeroko rozbudowane, przybierające różne formy tematyczne: sonatową, wariacji, formę fugi lub ronda sonatowego. Twórcą poematu symfonicznego, (nawiązującego do symfonii programowej H. Berlioza ), opartego na programie literackim, którego budowa zależy od idei pozamuzycznej. ( tzw. muzyka programowa ) jest Franciszek Liszt.
Kompozycje Liszta np.: 13 poematów symfonicznych ( m.in. „Prometeusz”, „Tasso”, „Orfeusz”, „Mazepa”,”Preludia”).
Hector Berlioz jest twórcą symfonii programowej.
Cechy charakterystyczne symfonii programowej:
utwór cykliczny nawiązujący do dawnych schematów; muzyka stanowi odzwierciedlenie programu ( treści literackiej ), pojawiają się tzw. „motywy przewodnie”, wiążące poszczególne części symfonii ( tzw. idee fixe” ). program literacki może funkcjonować osobno.
Kompozycje Berliozana orkiestrę np.: „Symfonia fantastyczna” ( „Epizod z życia artysty” );
3."Polska trójca"
Polskimi przedstawicielami nurtu narodowego w romantyzmie są: F. Chopin, S. Moniuszko, H. Wieniawski.
Cały tekst jest moim opracowaniem, nie jest kopią z netu. W razie pytań, proszę o kontakt. Pozdrawiam.