Daffff1. Motyw Fortuny Według filozofii renesansu ludzkie życie w dużej mierze zależało od Fortuny, czyli, krótko mówiąc, szczęścia. Jest to nawiązanie do mitologii greckiej (renesans - odrodzenie wzorców antycznych), w której Fortuna była boginią losu. Jej atrybut to koło - jedni się na nim unoszą, drudzy z niego spadają: "Fortuna kołem się toczy". Oznacza to mniej więcej tyle, że szczęście jest sprawą losową, możemy je zyskać, ale możemy także je szybko stracić, jesteśmy od owej Fortuny zależni. Motyw ten występował często w wierszach Jana Kochanowskiego, np. w wierszu "Nie wierz Fortunie, co siedzisz wysoko...", gdzie poeta podkreśla zmienność ludzkiego życia, bądź też w "Pieśni IX", gdzie ukazana jest jako osoba władająca nad losem człowieka.
2. Motyw cnoty W renesansie uważano, że najważniejszą i największą wartością jest cnota (łac. virtus - 'dzielność', 'siła', 'zdolność'), czyli umiejętność panowania nad swoim życiem wewnętrznym i uczynkami, odporność na pokusy i zrządzenia losu, a także kierowanie się w życiu rozumem. Motyw ten wywodzi się z antyku, już wtedy cnota uważana była za najwyższe dobro i warunek szczęśliwego życia w zgodzie z naturą, stoicy uważali jej osiągnięcie za cel życia człowieka. Przykład występowania motywu to wiersz Jana Kochanowskiego "Nie masz i po raz drugi nie masz wątpliwości", gdzie cnota traktowana jest jako nagroda, wieczna, samowystarczalna, wartościowa.
Według filozofii renesansu ludzkie życie w dużej mierze zależało od Fortuny, czyli, krótko mówiąc, szczęścia. Jest to nawiązanie do mitologii greckiej (renesans - odrodzenie wzorców antycznych), w której Fortuna była boginią losu. Jej atrybut to koło - jedni się na nim unoszą, drudzy z niego spadają: "Fortuna kołem się toczy". Oznacza to mniej więcej tyle, że szczęście jest sprawą losową, możemy je zyskać, ale możemy także je szybko stracić, jesteśmy od owej Fortuny zależni. Motyw ten występował często w wierszach Jana Kochanowskiego, np. w wierszu "Nie wierz Fortunie, co siedzisz wysoko...", gdzie poeta podkreśla zmienność ludzkiego życia, bądź też w "Pieśni IX", gdzie ukazana jest jako osoba władająca nad losem człowieka.
2. Motyw cnoty
W renesansie uważano, że najważniejszą i największą wartością jest cnota (łac. virtus - 'dzielność', 'siła', 'zdolność'), czyli umiejętność panowania nad swoim życiem wewnętrznym i uczynkami, odporność na pokusy i zrządzenia losu, a także kierowanie się w życiu rozumem. Motyw ten wywodzi się z antyku, już wtedy cnota uważana była za najwyższe dobro i warunek szczęśliwego życia w zgodzie z naturą, stoicy uważali jej osiągnięcie za cel życia człowieka. Przykład występowania motywu to wiersz Jana Kochanowskiego "Nie masz i po raz drugi nie masz wątpliwości", gdzie cnota traktowana jest jako nagroda, wieczna, samowystarczalna, wartościowa.