KasiaaAxD
BULIMIA- Zwykle choroba ta rozpoczyna się odchudzaniem u młodej dziewczyny nie akceptującej swojego wyglądu, nawet jeżeli jej masa ciała jest zupełnie prawidłowa. Rozpoczynają się coraz to bardziej wymyśle diety, ma miejsce ograniczanie ilości przyjmowanych pokarmów. Tych diet nie udaje się utrzymać, pojawia się objadanie – ilości pokarmów wtedy zjedzone mogą być przerażające. Osobie zdrowej niekiedy trudno zrozumieć, że dziewczyna wyglądająca normalnie może w siebie wmusić ilość jedzenia wystarczającą na kilka dni. Po objedzeniu się pojawiają się wyrzuty sumienia, złe samopoczucie, chora czuje się zmuszona coś zrobić ze zjedzonym pokarmem. Wtedy podejmowane są rozmaite działania kompensujące w związku z obawą przed przytyciem - najczęściej prowokowanie wymiotów, ale również stosowanie środków przeczyszczających, kompulsywne ćwiczenia fizyczne, niekiedy leki moczopędne, hormony tarczycy, głodówki. Zachowania te pozwalają odczuć ulgę, jednak budzą również niechęć do własnej osoby.
Atakom bulimii zawsze towarzyszy silne napięcie emocjonalne. Przed rozpoczęciem objadania się wiele kobiet zaczyna odczuwać lęk, niepokój i zwiększoną pobudliwość nerwową. Wreszcie przychodzi atak... po czym wyładowanie napięcia i błogie odprężenie. Ale niestety to dopiero początek dramatu. Po krótkiej chwili uspokojenia powraca świadomość czynu, w żołądku zaczyna doskwierać uczucie przepełnienia, powstają nudności i katastrofalna wizja przyrostu wagi ciała. Wtedy panika, co robić...? Najczęściej kończy się to prowokowaniem wymiotów oraz przysięganiem sobie poprawy. Przyrzeczenia te niestety dotrzymywane są tylko do następnego razu.
Choroba ta nie jest widoczna, osoby chorujące nie różnią się wyglądem od reszty.
Leczenie bulimii jest niezwykle trudne i wymaga zaangażowanie w leczenie dietetyka, psychologa, psychiatry, rodziny.Trudno znaleźć miejsce w którym można leczyć to schorzenie, rzadkością są oddziały dzienne dla pacjentek z zaburzeniami odżywiania. Niekiedy pacjentki takie trafiają na oddziały ogólnopsychiatryczne, gdzie personel nie jest przygotowany do leczenia tego typu chorób.
OBJAWY: * uczucie zmęczenia i ospałości * bóle i zawroty głowy * arytmia i nadmierna kurczliwość serca * zmienny nastrój, niepokój, lęki * zaburzeniami miesiączkowania * nadmierna suchość skóry * zaparcia, bóle brzucha * uszkodzenie szkliwa zębów powodowane wymiotami kwaśnej treści żołądka * obrzęki gruczołów ślinowych, opuchnięcie twarzy i policzków
Bulimia jest to chorobliwe objadanie się zwana także żarłocznością psychiczną. Nazwa bulimia pochodzi od "bulimis", co oznacza „byczy głód”. Jako pierwszy użył tego określenia Galen w II w. n. e. Wieloletnie ujmowanie objawów bulimii w kontekście przebiegu anoreksji psychicznej przyczyniło się do późnego wyodrębnienia jej jako osobnej jednostki chorobowej. Po roku 1979 londyński psychiatra wyodrębnił pewną liczbę swoich pacjentek z anoreksją, które cierpiały na "złowieszczą odmianę" tej choroby. Polegała ona na okresowych napadach żarłoczności z utratą kontroli nad ilością spożywanych pokarmów. Bulimia to objawy, które często się powtarzają, niekontrolowane epizody spożywania dużych ilości pokarmu, aż do pojawienia się nudności. Bulimia dotyka najczęściej osoby które nie akceptują swojego wyglądu, nie czują się dobrze w swoim ciele i za wszelką cenę chcą polepszyć swoje samopoczucie. Bulimia dotyka zwykle młode kobiety. Objawy towarzyszące bulimii to: Ciągłe zmęczenie i ospałość, problemy z sercem, bóle i zawroty głowy, zaburzenie miesiączkowania, bóle brzucha. Objadanie się kończy się prowokacją wymiotów i przeczyszczeniem. Osoby z bulimią mają uszkodzone zęby spowodowane częstym działaniem wydalanego podczas wymiotów kwasu żołądkowego. Główne przyczyny bulimii to brak bliskiej osoby, z czym chory nie potrafi sobie poradzić, brak samoakceptacji, konflikty rodzinne, zaburzenia mechanizmów samoregulacji i samokontroli, uszkodzenie ośrodka sytości w mózgu, emocjonalne zaniedbanie dziecka w dzieciństwie m.in. patologia, brak akceptacji przez grupę rówieśniczą, często wiąże się to ze zmianą środowiska.Chorzy na bulimię, choć zdają sobie sprawę z utraty kontroli nad własnym zachowaniem związanym z odżywianiem się, przejadają się bardzo często, a następnie stosują sposoby kontrolowania wagi ciała, które mogą być niebezpieczne dla zdrowia. Stosują drastyczne metody, aby stracić to co zyskali. Choroba o podłożu psychicznym, wykańcza organizm do skutku. Chory bezpośrednio po jedzeniu czuje się nadal głodny. Bulimia dzieli się na dwa etapy: Pierwszy z nich to typ przeczyszczający czyli taki, w którym po napadzie żarłoczności następuje prowokowanie wymiotów oraz używanie środków przeczyszczających. Drugi to typ nieprzeczyszczający, w którym zamiast przeczyszczania się środkami farmakologicznymi i wymuszania wymiotów. Są to metody drastyczne o których wspomniałam powyżej. Chorzy w ramach działań kompensacyjnych stosują ścisłą dietę (często głodówkę), ograniczając ilość spożywanych pokarmów do minimum, bądź też wykonują dużo wyczerpujących ćwiczeń fizycznych. Zmianami fizycznymi i psychicznymi mogą być m.in. niedobory pokarmowe, odwodnienie, zmęczenie, ospałość, zły nastrój, niepokój, zaparcia, bóle głowy, niedociśnienie tętnicze, dyskomfort w jamie brzusznej, zaburzenia równowagi elektrolitycznej, nieregularne miesiączki lub ich brak, sucha skóra, zgrubienia skóry palców (od prowokowania wymiotów), rany lub blizny na grzbietach dłoni, uszkodzenie szkliwa zębów, uszkodzenie naczynek krwionośnych w oczach, opuchlizna twarzy i policzków (zapalenia ślinianek), awitaminoza, rozciągnięcie żołądka do znacznych rozmiarów, osłabienie serca, wątroby i układu pokarmowego, podrażnienie przełyku, zgaga, refluks, w skrajnych przypadkach - pęknięcie przełyku lub przepony, niechęć do samego siebie, stany depresyjne, poczucie wstydu i upokorzenia, psychiczne uzależnienie od środków przeczyszczających i odwadniających. W związku z tą poważną chorobą trzeba podjąć odpowiednią profilaktykę. Psychoterapia i leki przeciwdepresyjne ( podwyższające poziom serotoniny ) oraz pomoc dietetyka to podstawowa droga w leczeniu bulimii. Psychoterapia może być prowadzona indywidualnie lub lub dotyczyć całej rodziny. Może to być także terapia grupowa.
Mam nadzieję, że ocenisz pozytywnie moją pracę, starałam się ;D
Zwykle choroba ta rozpoczyna się odchudzaniem u młodej dziewczyny nie akceptującej swojego wyglądu, nawet jeżeli jej masa ciała jest zupełnie prawidłowa. Rozpoczynają się coraz to bardziej wymyśle diety, ma miejsce ograniczanie ilości przyjmowanych pokarmów. Tych diet nie udaje się utrzymać, pojawia się objadanie – ilości pokarmów wtedy zjedzone mogą być przerażające. Osobie zdrowej niekiedy trudno zrozumieć, że dziewczyna wyglądająca normalnie może w siebie wmusić ilość jedzenia wystarczającą na kilka dni. Po objedzeniu się pojawiają się wyrzuty sumienia, złe samopoczucie, chora czuje się zmuszona coś zrobić ze zjedzonym pokarmem. Wtedy podejmowane są rozmaite działania kompensujące w związku z obawą przed przytyciem - najczęściej prowokowanie wymiotów, ale również stosowanie środków przeczyszczających, kompulsywne ćwiczenia fizyczne, niekiedy leki moczopędne, hormony tarczycy, głodówki. Zachowania te pozwalają odczuć ulgę, jednak budzą również niechęć do własnej osoby.
Atakom bulimii zawsze towarzyszy silne napięcie emocjonalne. Przed rozpoczęciem objadania się wiele kobiet zaczyna odczuwać lęk, niepokój i zwiększoną pobudliwość nerwową. Wreszcie przychodzi atak... po czym wyładowanie napięcia i błogie odprężenie. Ale niestety to dopiero początek dramatu. Po krótkiej chwili uspokojenia powraca świadomość czynu, w żołądku zaczyna doskwierać uczucie przepełnienia, powstają nudności i katastrofalna wizja przyrostu wagi ciała. Wtedy panika, co robić...? Najczęściej kończy się to prowokowaniem wymiotów oraz przysięganiem sobie poprawy. Przyrzeczenia te niestety dotrzymywane są tylko do następnego razu.
Choroba ta nie jest widoczna, osoby chorujące nie różnią się wyglądem od reszty.
Leczenie bulimii jest niezwykle trudne i wymaga zaangażowanie w leczenie dietetyka, psychologa, psychiatry, rodziny.Trudno znaleźć miejsce w którym można leczyć to schorzenie, rzadkością są oddziały dzienne dla pacjentek z zaburzeniami odżywiania. Niekiedy pacjentki takie trafiają na oddziały ogólnopsychiatryczne, gdzie personel nie jest przygotowany do leczenia tego typu chorób.
OBJAWY:
* uczucie zmęczenia i ospałości
* bóle i zawroty głowy
* arytmia i nadmierna kurczliwość serca
* zmienny nastrój, niepokój, lęki
* zaburzeniami miesiączkowania
* nadmierna suchość skóry
* zaparcia, bóle brzucha
* uszkodzenie szkliwa zębów powodowane wymiotami kwaśnej treści żołądka
* obrzęki gruczołów ślinowych, opuchnięcie twarzy i policzków
Proszę bardzo ;))
Bulimia jest to chorobliwe objadanie się zwana także żarłocznością psychiczną. Nazwa bulimia pochodzi od "bulimis", co oznacza „byczy głód”.
Jako pierwszy użył tego określenia Galen w II w. n. e. Wieloletnie ujmowanie objawów bulimii w kontekście przebiegu anoreksji psychicznej przyczyniło się do późnego wyodrębnienia jej jako osobnej jednostki chorobowej. Po roku 1979 londyński psychiatra wyodrębnił pewną liczbę swoich pacjentek z anoreksją, które cierpiały na "złowieszczą odmianę" tej choroby. Polegała ona na okresowych napadach żarłoczności z utratą kontroli nad ilością spożywanych pokarmów.
Bulimia to objawy, które często się powtarzają, niekontrolowane epizody spożywania dużych ilości pokarmu, aż do pojawienia się nudności. Bulimia dotyka najczęściej osoby które nie akceptują swojego wyglądu, nie czują się dobrze w swoim ciele i za wszelką cenę chcą polepszyć swoje samopoczucie. Bulimia dotyka zwykle młode kobiety. Objawy towarzyszące bulimii to: Ciągłe zmęczenie i ospałość, problemy z sercem, bóle i zawroty głowy, zaburzenie miesiączkowania, bóle brzucha. Objadanie się kończy się prowokacją wymiotów i przeczyszczeniem. Osoby z bulimią mają uszkodzone zęby spowodowane częstym działaniem wydalanego podczas wymiotów kwasu żołądkowego.
Główne przyczyny bulimii to brak bliskiej osoby, z czym chory nie potrafi sobie poradzić, brak samoakceptacji, konflikty rodzinne, zaburzenia mechanizmów samoregulacji i samokontroli, uszkodzenie ośrodka sytości w mózgu, emocjonalne zaniedbanie dziecka w dzieciństwie m.in. patologia, brak akceptacji przez grupę rówieśniczą, często wiąże się to ze zmianą środowiska.Chorzy na bulimię, choć zdają sobie sprawę z utraty kontroli nad własnym zachowaniem związanym z odżywianiem się, przejadają się bardzo często, a następnie stosują sposoby kontrolowania wagi ciała, które mogą być niebezpieczne dla zdrowia. Stosują drastyczne metody, aby stracić to co zyskali. Choroba o podłożu psychicznym, wykańcza organizm do skutku. Chory bezpośrednio po jedzeniu czuje się nadal głodny.
Bulimia dzieli się na dwa etapy: Pierwszy z nich to typ przeczyszczający czyli taki, w którym po napadzie żarłoczności następuje prowokowanie wymiotów oraz używanie środków przeczyszczających. Drugi to typ nieprzeczyszczający, w którym zamiast przeczyszczania się środkami farmakologicznymi i wymuszania wymiotów. Są to metody drastyczne o których wspomniałam powyżej. Chorzy w ramach działań kompensacyjnych stosują ścisłą dietę (często głodówkę), ograniczając ilość spożywanych pokarmów do minimum, bądź też wykonują dużo wyczerpujących ćwiczeń fizycznych.
Zmianami fizycznymi i psychicznymi mogą być m.in. niedobory pokarmowe, odwodnienie, zmęczenie, ospałość, zły nastrój, niepokój, zaparcia, bóle głowy, niedociśnienie tętnicze, dyskomfort w jamie brzusznej, zaburzenia równowagi elektrolitycznej, nieregularne miesiączki lub ich brak, sucha skóra, zgrubienia skóry palców (od prowokowania wymiotów), rany lub blizny na grzbietach dłoni, uszkodzenie szkliwa zębów, uszkodzenie naczynek krwionośnych w oczach, opuchlizna twarzy i policzków (zapalenia ślinianek), awitaminoza, rozciągnięcie żołądka do znacznych rozmiarów, osłabienie serca, wątroby i układu pokarmowego, podrażnienie przełyku, zgaga, refluks, w skrajnych przypadkach - pęknięcie przełyku lub przepony, niechęć do samego siebie, stany depresyjne, poczucie wstydu i upokorzenia, psychiczne uzależnienie od środków przeczyszczających i odwadniających.
W związku z tą poważną chorobą trzeba podjąć odpowiednią profilaktykę. Psychoterapia i leki przeciwdepresyjne ( podwyższające poziom serotoniny ) oraz pomoc dietetyka to podstawowa droga w leczeniu bulimii. Psychoterapia może być prowadzona indywidualnie lub lub dotyczyć całej rodziny. Może to być także terapia grupowa.
Mam nadzieję, że ocenisz pozytywnie moją pracę, starałam się ;D