Recenzja filmu ireny sendlerowej !
More Questions From This User See All
" Life is not a problem to be solved but a reality to be experienced! "
© Copyright 2013 - 2024 KUDO.TIPS - All rights reserved.
Dlatego bardzo dobrze, że pojawił się wreszcie film opowiadający dzieje Ireny Sendlerowej – jednaj z największych bohaterek w naszej historii.
Na ekranie widzimy stosunkowo krótki okres życia Sendlerowej – od 1942 r., aż do jej aresztowania przez gestapo rok później. Jednak to właśnie wtedy zorganizowała siatkę ludzi, którzy pomogli jej wyprowadzić ze skazanego na zagładę getta 2,5 tys. żydowskich dzieci. Widzimy na ekranie trudne chwile, momenty zwątpienia, śmierć i tragedię Żydów. Ale ani przez moment nie widzimy wahania głównej bohaterki.
Oglądając film trzeba mieć w pamięci, że w Polsce za pomoc Żydom groziła kara śmierci. W żadnym innym kraju pomoc ofiarom holocaust nie była karana tak surowo.
Film został zrealizowany na Łotwie. Ocalałe zabytkowe centrum Rygi udawało Warszawę, której stare budynki zostały zniszczone po Powstaniu Warszawskim. Twórcy zadbali o historyczne detale. Z dużą dbałością odtworzyli klimat polskich ulic pod okupacją. Na ulicach niemiecki przeplata się z polskim, a w getcie słychać jidysz.
W oryginale film został nagrany po angielsku. W polskich kinach oglądamy wersję dubbingowaną. Niestety, dubbing nigdy nie będzie tak dobry jak oryginalna ścieżka dźwiękowa. Momentami brzmi nieco sztucznie, ale to największy zarzut, jaki mogę postawić filmowi.
Brakuje mi też trochę „tła”. Lepszego wyjaśnienia czym była Żegota (jedyna organizacja w okupowanej Europie, zajmująca się pomocą Żydom), kilku detali z historii II wojny światowej. Obcokrajowcom, a zwłaszcza Amerykanom, może być trudno zrozumieć bez tego niektóre sceny.
Film naprawdę robi wrażenie. Nie ma zbędnej brutalności, sceny mordów i tortur przedstawione są w sposób, który pozostawia wiele naszej wyobraźni. Z drugiej strony świetnie pokazane jest getto – jego bieda i cały tragizm. Mam nadzieję, że film zrobi sporo dla likwidacji wyobrażeń o „polskim antysemityzmie”. Całe szczęście, że nie jest to cukierkowa laurka. I wśród Polaków i wśród Żydów znajdują się „ci źli”. Ale większość naszych rodaków to postacie zdecydowanie pozytywne.
W roli Ireny Sendlerowej występuje Anna Paquin. Jako dziecko dostała Oscara za rolę w „Fortepianie”. Ostatnio była bardziej znana z filmów lżejszych (trzy części „X-menów”). Tą rolą pokazuje, że wciąż sprawdza się w bardziej kameralnych filmach, z mniejszą ilością efektów specjalnych. Wielka szkoda, że nie możemy posłuchać jej głosu w wersji dubbingowanej.
Wspólnie z nią na ekranie pojawia się plejada polskich aktorów. Warto wspomnieć o drugoplanowej, ale bardzo dobrej roli Krzysztofa Pieczyńskiego jako doktora Korczaka. Nie jest to może kreacja na miarę Wojciecha Pszoniaka z filmu Andrzeja Wajdy, ale też Pieczyński ma dość małą rólkę.
Warto wybrać się do kina i zobaczyć, że Polacy nie gęsi, swojego Schindlera mają. A po wyjściu zastanowić się, dlaczego nominowana do pokojowego Nobla w 2007 r. Irena Sendlerowa przegrała z Alem Gorem i jego rojeniami o globalnym ociepleniu.
nie wiem czy o to ci chodził jest tego dużo ale wybierz coś sobie.
W oryginale film został nagrany po angielsku. W polskich kinach oglądamy wersję dubbingowaną. Niestety, dubbing nigdy nie będzie tak dobry jak oryginalna ścieżka dźwiękowa. Momentami brzmi nieco sztucznie, ale to największy zarzut, jaki mogę postawić filmowi.
Brakuje mi też trochę „tła”. Lepszego wyjaśnienia czym była Żegota (jedyna organizacja w okupowanej Europie, zajmująca się pomocą Żydom), kilku detali z historii II wojny światowej. Obcokrajowcom, a zwłaszcza Amerykanom, może być trudno zrozumieć bez tego niektóre sceny.
Film naprawdę robi wrażenie. Nie ma zbędnej brutalności, sceny mordów i tortur przedstawione są w sposób, który pozostawia wiele naszej wyobraźni. Z drugiej strony świetnie pokazane jest getto – jego bieda i cały tragizm. Mam nadzieję, że film zrobi sporo dla likwidacji wyobrażeń o „polskim antysemityzmie”. Całe szczęście, że nie jest to cukierkowa laurka. I wśród Polaków i wśród Żydów znajdują się „ci źli”. Ale większość naszych rodaków to postacie zdecydowanie pozytywne.
W roli Ireny Sendlerowej występuje Anna Paquin. Jako dziecko dostała Oscara za rolę w „Fortepianie”. Ostatnio była bardziej znana z filmów lżejszych (trzy części „X-menów”). Tą rolą pokazuje, że wciąż sprawdza się w bardziej kameralnych filmach, z mniejszą ilością efektów specjalnych. Wielka szkoda, że nie możemy posłuchać jej głosu w wersji dubbingowanej.
Wspólnie z nią na ekranie pojawia się plejada polskich aktorów. Warto wspomnieć o drugoplanowej, ale bardzo dobrej roli Krzysztofa Pieczyńskiego jako doktora Korczaka. Nie jest to może kreacja na miarę Wojciecha Pszoniaka z filmu Andrzeja Wajdy, ale też Pieczyński ma dość małą rólkę.
Warto wybrać się do kina i zobaczyć, że Polacy nie gęsi, swojego Schindlera mają. A po wyjściu zastanowić się, dlaczego nominowana do pokojowego Nobla w 2007 r. Irena Sendlerowa przegrała z Alem Gorem i jego rojeniami o globalnym ociepleniu.
Mamy jako naród dziwną tendencję do rozpamiętywania porażek i zapominania o bohaterach. Czcimy 1 września i Powstanie Warszawskie, zapominając o Powstaniu Wielkopolskim czy częściowo udanym Powstaniu Śląskim.
Dlatego bardzo dobrze, że pojawił się wreszcie film opowiadający dzieje Ireny Sendlerowej – jednaj z największych bohaterek w naszej historii.
Na ekranie widzimy stosunkowo krótki okres życia Sendlerowej – od 1942 r., aż do jej aresztowania przez gestapo rok później. Jednak to właśnie wtedy zorganizowała siatkę ludzi, którzy pomogli jej wyprowadzić ze skazanego na zagładę getta 2,5 tys. żydowskich dzieci. Widzimy na ekranie trudne chwile, momenty zwątpienia, śmierć i tragedię Żydów. Ale ani przez moment nie widzimy wahania głównej bohaterki.
Oglądając film trzeba mieć w pamięci, że w Polsce za pomoc Żydom groziła kara śmierci. W żadnym innym kraju pomoc ofiarom holocaust nie była karana tak surowo.
Film został zrealizowany na Łotwie. Ocalałe zabytkowe centrum Rygi udawało Warszawę, której stare budynki zostały zniszczone po Powstaniu Warszawskim. Twórcy zadbali o historyczne detale. Z dużą dbałością odtworzyli klimat polskich ulic pod okupacją. Na ulicach niemiecki przeplata się z polskim, a w getcie słychać jidysz.