Wytwarzany przez te zwierzęta pancerzyk chroni przed szkodliwymi wpływami środowiska – urazami mechanicznymi i wysychaniem.
W nabłonku stawonogów znajdują się komórki barwnikowe, które nadają im odpowiednią barwę . Nieliczne gatunki potrafią się skutecznie „zakamuflować” dzięki barwie, jaką posiadają. Zwiększają tym sposobem swoje szanse na przeżycie.
Bardzo ważnym przystosowaniem się do środowiska jest wytworzenie się (pierwszy raz!) mięśni poprzecznie prążkowanych. Dzięki temu stawonogi z łatwością przemieszczają się w każdych warunkach i środowisku.
Wodne stawonogi posiadają skrzela, przez które prowadzą wymianę gazową.
U stawonogów lądowych, wytworzyły się mniejsze powierzchnie oddechowe ukryte we wnętrzu ciała i mniej wrażliwe na skutki grawitacji. Taki typ oddychanie zapewniły dwa niezależne systemy: tchawkowy i płucotchawkowy.
Dobrze rozwinięty układ nerwowy jest układem, który pomógł stawonogom przystosować się do różnorakiego środowiska.
Stawonogi – zwierzęta zazwyczaj bardzo aktywne – mają zróżnicowane i dobrze rozwinięte narządy zmysłów. Dzięki nim stawonogi są w mniejszym stopniu narażone na wszelkiego rodzaju ataki, gdyż mają zdolność wyczuwania niebezpieczeństwa. Posiadają również narządy wzroku – oczy. Ich złożoność zależy od środowiska życia stawonoga.
Stawonogi rozmnażają się płciowo i są przeważnie rozdzielnopłciowe.Często wyraźnie zaznacza się dymorfizm płciowy. U niektórych stawonogów zachodzi zjawisko partenogenezy.
Układ krążenia u stawonogów jest otwarty. Stopień rozwoju zależy od rozwoju posiadanych narządów oddechowych, a to wiąże się z ich środowiskiem życia.
Układ pokarmowy stawonogów podzielony jest na anatomiczne i funkcjonalnie zróżnicowane odcinki.
Układ wydalniczy niektórych stawonogów to przekształcone metanefrydia, tworzące gruczoły wydalnicze: szczękowe i czułkowe u skorupiaków; biodrowe u pajęczaków.
Wytwarzany przez te zwierzęta pancerzyk chroni przed szkodliwymi wpływami środowiska – urazami mechanicznymi i wysychaniem.
W nabłonku stawonogów znajdują się komórki barwnikowe, które nadają im odpowiednią barwę . Nieliczne gatunki potrafią się skutecznie „zakamuflować” dzięki barwie, jaką posiadają. Zwiększają tym sposobem swoje szanse na przeżycie.
Bardzo ważnym przystosowaniem się do środowiska jest wytworzenie się (pierwszy raz!) mięśni poprzecznie prążkowanych. Dzięki temu stawonogi z łatwością przemieszczają się w każdych warunkach i środowisku.
Wodne stawonogi posiadają skrzela, przez które prowadzą wymianę gazową.
U stawonogów lądowych, wytworzyły się mniejsze powierzchnie oddechowe ukryte we wnętrzu ciała i mniej wrażliwe na skutki grawitacji. Taki typ oddychanie zapewniły dwa niezależne systemy: tchawkowy i płucotchawkowy.
Dobrze rozwinięty układ nerwowy jest układem, który pomógł stawonogom przystosować się do różnorakiego środowiska.
Stawonogi – zwierzęta zazwyczaj bardzo aktywne – mają zróżnicowane i dobrze rozwinięte narządy zmysłów. Dzięki nim stawonogi są w mniejszym stopniu narażone na wszelkiego rodzaju ataki, gdyż mają zdolność wyczuwania niebezpieczeństwa. Posiadają również narządy wzroku – oczy. Ich złożoność zależy od środowiska życia stawonoga.
Stawonogi rozmnażają się płciowo i są przeważnie rozdzielnopłciowe.Często wyraźnie zaznacza się dymorfizm płciowy. U niektórych stawonogów zachodzi zjawisko partenogenezy.
Układ krążenia u stawonogów jest otwarty. Stopień rozwoju zależy od rozwoju posiadanych narządów oddechowych, a to wiąże się z ich środowiskiem życia.
Układ pokarmowy stawonogów podzielony jest na anatomiczne i funkcjonalnie zróżnicowane odcinki.
Układ wydalniczy niektórych stawonogów to przekształcone metanefrydia, tworzące gruczoły wydalnicze: szczękowe i czułkowe u skorupiaków; biodrowe u pajęczaków.
Wśród stawonogów rozróżniamy:
· Skorupiaki
· Wije
· Pajęczaki
· Owady
· Trylobity
Liczę na naj :)