Przetłumaczyłby mi to ktoś?
Johann Heinrich Füssli wurde in eine Künstlerfamilie hineingeboren. Sein Vater war Maler, Kunstschriftsteller und Sammler; der ältere Bruder, Johann Rudolf, beschloss sein Leben als Verwalter des Kupferstichkabinetts und der Bibliothek der Wiener Kaiserlichen Akademie der bildenden Künste; der jüngere Bruder Hans Caspar war Buchhändler und Verleger in Winterthur und daneben Insektenforscher sowie -maler; die beiden Schwestern Elisabeth und Anna sollen der Überlieferung nach geschickte Insekten- und Blumenmalerinnen gewesen sein. Den frühen Tod der Mutter (geborene Anna Elisabeth Waser) 1759 empfand der Künstler noch Jahre später als schmerzhaften Lebenseinschnitt. Füssli wurde von seinem Vater zum Pfarrberuf bestimmt und nach dem Besuch des Carolinum, wo die Lehrer Johann Jacob Bodmer und Johann Jacob Breitinger einen bleibenden Einfluss auf ihn ausübten, 1761 zum Priester ordiniert. Von Bodmer übernahm Füssli die Überzeugung, dass Malerei und Dichtung verwandt seien und einander nach Horazens Motto «ut pictura poesis» befruchteten. Durch ihn lernte er Dichtungen John Miltons, William Shakespeares, Homers, Dantes und anderer kennen. Diese Klassiker dienten dem Künstler später als literarische Vorlagen für Bildideen. Auch Bodmers frühe Beschäftigung mit der Nibelungensage fand in Füsslis Schaffen Jahrzehnte später ihren Niederschlag.
Johann Caspar Lavater war seit dem gemeinsamen Theologiestudium Füsslis Freund. Im Sinne Bodmers kämpften sie zusammen um eine geistige Erneuerung der Eidgenossenschaft – ihr Ziel war Freiheit und Unabhängigkeit. Um diese Werte in der Gegenwart durchzusetzen, griffen sie in einem Pamphlet den ehemaligen Landvogt von Grüningen, Felix Grebel, öffentlich an. Die Anklage erwies sich als zutreffend, und der Magistrat wurde wegen Betrügereien und Gewalttätigkeiten auch bestraft. Der Skandal, den das unbotmässige Verhalten der Jünglinge aber hervorrief, liess 1763 eine längere Reise nach Deutschland in der väterlichen Begleitung Johann Georg Sulzers als ratsam erscheinen. Füssli und Lavater wurden vom Reformtheologen Johann Joachim Spalding in Barth an der Ostsee empfangen. Füssli schrieb zu dieser Zeit Gedichte und Prosa, teils in der Nachfolge Klopstocks, teils im Geist des Sturm und Drang.
1764 reiste Füssli von Berlin nach London. Sulzer und Bodmer sahen in ihm einen Verbindungsmann zwischen englischem und schweizerisch-deutschem Geistesleben. Zunächst wollte Füssli die Ideen Johann Joachim Winckelmanns, mit dem sein Vater in freundschaftlichem Austausch stand, in England verbreiten. 1764 erschien seine Übersetzung der Gedanken über die Nachahmung der griechischen Werke in der Malerei und Bildhauerkunst(Reflections on the Painting and Sculpture of the Greeks, London 1765). 1765–66 war Füssli Hauslehrer bei Lord Waldgrave, mit dessen Sohn er Frankreich bereiste. 1767 setzte er sich in der polemischen Schrift Remarks on Writings and Conduct of J. J. Rousseau für den Genfer Revolutionär, sein Jugendidol, ein.
Neben seiner literarischen Tätigkeit hatte Füssli seit seiner Jugend mit grossem Eifer und ohne Anleitung gezeichnet. Als Vorlagen dienten ihm zunächst Werke aus der Sammlung seines Vaters, meist Druckgrafik und Zeichnungen von Schweizer Künstlern der Spätrenaissance und des Barock. Eine Folge von Schweizer Künstlerbildnissen sowie Illustrationen zum Till Eulenspiegel (1758–1760, Kunsthaus Zürich) sind die herausragenden Leistungen des Jugendwerks. In London regte ihn der tägliche Kontakt mit dem Theater – es war die grosse Zeit David Garricks – zu einem dramatischen Figurenstil an. 1769 zerstörte ein Brand in der Londoner Wohnung seine Manuskripte und einen Grossteil seiner künstlerischen Arbeiten der 1760er Jahre. Nur etwa ein Jahr zuvor hatte er, unterstützt durch die hohe Meinung Sir Joshua Reynolds, den Entschluss gefasst, Maler zu werden.
Bald danach bot sich ihm die Gelegenheit, zum weiteren Studium nach Rom zu reisen. Füssli blieb vom Mai 1770 bis Herbst 1778 in Italien. Während dieser Zeit stand er in freundschaftlichem Verhältnis zu den nordischen Künstlern Johann Tobias Sergel und Nicolai Abraham Abildgaard, war aber auch Mittelpunkt eines Kreises britischer Künstler (Thomas Banks, Alexander Runciman, James Northcote). Allen war ein Ziel gemeinsam: den starren Klassizismus, wie er von Winckelmann propagiert und von Mengs vertreten wurde, zu überwinden. Besonders mit den Zeichnungen nach Dantes Inferno fand Füssli zu einer eindringlichen Gestaltung. Auf der Rückkehr von Italien versuchte er zunächst mit Hilfe Lavaters in Zürich als Künstler Fuss zu fassen. Die unerwiderte Liebe zu Anna Landolt, der Nichte Lavaters, liess Füssli aber im April 1779 überstürzt nach London abreisen. Bis zu seinem Tod blieb er, abgesehen von einem längeren Aufenthalt in Paris 1802, in England und distanzierte sich zunehmend von seiner Heimat. 1788 heiratete er Sophia Rawlins aus Bath Eaton; die Ehe blieb kinderlos.
Neben seiner künstlerischen Karriere (1790 Aufnahme in die Royal Academy, 1799 Ernennung zum Professor für Malerei und 1804 zum Keeper [Leiter] dieser Institution) war Füssli weiterhin publizistisch tätig: als Rezensent für die ZeitschriftAnalytical Review seines radikalen Verlegerfreundes Joseph Johnson sowie 1805 und 1810 als Bearbeiter und Herausgeber eines Künstlerlexikons, Matthew PilkingtonsDictionary of Painting. 1789–1798 war er gemeinsam mit Thomas Holloway verantwortlich für die Prachtausgabe von Lavaters Physiognomischen Fragmenten in englischer Sprache. Füssli hatte auf Lavaters Drängen schon für die französische Ausgabe Illustrationen geliefert, die er nun nochmals überarbeitete. Ab 1801 erschienen seine Akademievorlesungen zu kunstgeschichtlichen und kunsttheoretischen Fragen im Druck (gesammelt in den Bänden 2 und 3 der Füssli-Biografie von John Knowles, 1831). Dort erschien auch sein theoretisches HauptwerkAphorisms, Chiefly Relative to the Fine Arts. In seinen Vorlesungen gab sich Füssli dogmatischer und näher an konventionellen klassizistischen Positionen als in seinem künstlerischen Werk. In der Nachfolge Winckelmanns glaubte er an einen engen Zusammenhang zwischen künstlerischer Produktion und Zivilisationsprozess und sah, als Pessimist, beides im Niedergang begriffen.
Füsslis Name ist mit der Herausbildung einer nationalen englischen Kunstschule gegen Ende des 18. Jahrhunderts eng verbunden. Er war massgebend beteiligt an John Boydells Shakespeare Gallery, dem grössten Unternehmen in diesem Zusammenhang (Beispiel: Titanias Erwachen, 1785–89, Kunstmuseum Winterthur). Aus eigenem Antrieb stellte er später einen 47teiligen Gemäldezyklus zu John Miltons Schöpfungsmythos Paradise Lost her, eine gewaltige Leistung (Beispiel: Satan flieht vor der Berührung durch Ithuriels Speer, 1796, Staatsgalerie Stuttgart). Die sogenannte Milton Gallery wurde 1799 und 1800 öffentlich ausgestellt, war aber kein Publikumserfolg.
Als Akademielehrer wurde er von seinen Schülern verehrt, doch ist seine unmittelbare künstlerische Ausstrahlung nur schwer aufzuzeigen. Sein Meisterschüler Benjamin Robert Haydon wandte sich in späteren Jahren von ihm ab; Theodor Matthias von Holst, dessen Werke zuweilen Füssli zugeschrieben werden, starb jung; William Mulready, Robert Leslie und William Etty neigten zur süsslichen Anekdote. Füssli war nie ganz im englischen Gesellschaftsleben integriert. Bis zu seinem Tod galt er in seiner Umgebung als «wilder Schweizer», gleichwohl wurde er 1825 in einem Staatsakt in der Londoner St. Paul’s Cathedral beigesetzt.
Füssli öffnete sich als Künstler mannigfaltigen Eindrücken. Wohl prägten ihn in Rom Michelangelos Gestalten in der Cappella Sistina sowie antike Skulpturen und Vasenzeichnungen am stärksten, aber davor und danach faszinierten ihn auch Hogarth, Raffael oder Rembrandt. Besonders die Griechen blieben das Ideal, sein nie erreichtes Vorbild. Eine direkte Abhängigkeit Füsslis von den Manieristen beispielsweise kann nicht nachgewiesen werden; er übernahm lediglich einzelne Bewegungsmotive. Dennoch wurde sein Figurenstil schon damals als unnatürlich empfunden.
Für die Gestaltung seiner Gemälde konzentrierte er sich zunächst auf literarische Stoffe und die adäquate Umsetzung der Vorlagen ins bildkünstlerische Medium. Seine Kompositionen überzeugen durch den sicheren und klaren Aufbau. Die maltechnische Qualität der Werke hat im Lauf der Jahrzehnte gelitten, was aber nur bedingt auf das Fehlen einer soliden Grundausbildung in der Ölmalerei zurückzuführen ist. Liebte er bei elegischen Motiven die weiche Abstufung mittels Lasuren, so setzte er bei heroischen Themen auch vereinzelt leuchtende Farben nebeneinander oder suchte den harten Hell-Dunkel-Kontrast. Kein künstlerisches Mittel war ihm Selbstzweck; alles stand im Dienst der tieferen Bedeutung. Die Zeichnungen waren sein bevorzugtes Ausdrucksmittel. In diesen hat sich die Frische des ersten Einfalls erhalten. Nachdem Füssli seinen Stil in Rom einmal gefestigt hatte, zeigte sein Schaffen kaum noch eine Stilentwicklung. Er war ein Eklektizist aus Überzeugung: Im Hinblick auf das gewählte Motiv griff er einmal zu einer klaren klassizistischen Darstellungsform, einmal zu einer undeutlichen romantischen.
Seinen politischen Jugendidealen, Gerechtigkeit und Freiheit, blieb er auch mit der Wahl bestimmter Inhalte treu. Die Tyrannenmörder Tell und Baumgarten stellte er wiederholt dar, und für das Zürcher Rathaus schuf er als politische Demonstration das monumentale Gemälde Die drei Eidgenossen beim Schwur auf dem Rütli (1779–1781, Kunsthaus Zürich). Die Natur nahm er sich nur selten zur Vorlage. Das Schöpfen aus der eigenen Phantasie war ihm zugleich Bedürfnis und Beweis seines Genies. In der Thematik blieb er dem Sturm und Drang verpflichtet; er schuf unzählige männliche und weibliche Gestalten, die wechselseitig Schmerz bereiten und Schmerz empfinden. Leitfiguren in seinem Werk sind die grausame Frau und der heldenhafte Bösewicht («beau criminel»). Sie sind Verkörperungen von ungebändigten Leidenschaften, deren Anblick das Gefühl des Erhabenen auslösen soll.
Pathos war Füsslis erklärte Absicht. Sein bevorzugtes Mittel dafür war die menschliche Figur im Zustand heftigster Gefühle. Die einmal gefundene Gebärdensprache setzte er mit wechselnder Bedeutung als Pathosformeln in immer wieder anderen Zusammenhängen ein. Das schliesst dennoch eine differenzierte psychologische Charakterisierung der Figuren mittels Gestik und Mimik nicht aus. Füssli hatte seinen Ruhm und den Ruf als Maler des Schreckens und der Träume mit einer solchen Ausdrucksfigur begründet (The Nightmare, erste Fassung 1782, Detroit, MI, The Detroit Institute of Arts). Diese und andere bedeutende Erfindungen wurden in relativ kurzer Zeit durch das Mittel der grafischen Reproduktion in ganz Europa bekannt – Englands Stecher waren in dieser Zeit führend. William Blake, mit dem Füssli um 1790 eine enge Freundschaft verband, war der kongenialste Stecher nach solchen Vorlagen. Beide Künstler inspirierten sich gegenseitig.
Eine Spezialität Füsslis sind Erotika und das Motiv modisch gekleideter und frisierter Damen – zum Teil Kurtisanen –, wobei ihm seine Gattin meist Modell stand. Bildnisse malte Füssli nur vereinzelt, da er sich einzig als Historienmaler in England etablieren wollte. Das eigene Gesicht gab er jedoch häufig in Selbstbildnissen wieder, meist in einer melancholisch genialischen Gefühlslage (Selbstbildnis, um 1785, London, Victoria and Albert Museum).
Füsslis Schaffenskraft erlahmte auch im hohen Alter nicht. Nach 1800 entstanden ausgedehnte Illustrationsfolgen zu Werken Miltons, Shakespeares, Homers, aber auch Wielands. In Darstellungen des Nibelungenlieds betonte der Künstler als Greis sado-masochistische und fetischistische Elemente, bei der Umsetzung der Undine hingegen fühlte er sich in die tiefe Liebe einer reinen Seele ein.
Werke: Kunsthaus Zürich; Öffentliche Kunstsammlung Basel, Kunstmuseum; London, British Museum; London, Victoria and Albert Museum; New Haven, Yale Center for British Art.
Johann Heinrich Fuseli urodził się w rodzinie artystów. Jego ojciec był malarzem, pisarzem sztuki i kolekcjoner, starszy brat, Johann Rudolf, zakończył swoje życie jako kierownik Gabinetu Rycin i biblioteki w Wiedniu Cesarskiej Akademii Sztuk Pięknych, młodszy brat Hans księgarzy spara i wydawców było entomolog Winterthur i obok i - malarz, i dwie siostry Elizabeth i Anna powinna być z tradycją dla sprytnych owady i malarzy kwiatów. Wczesna śmierć matki (ur. Anna Elisabeth Waser) 1759, artysta czuł na wiele lat życia, jak bolesne cięcia. Fuseli był od ojca, przeznaczone do pracy parafialnej i po wizycie w Carolinum, gdzie nauczyciel Johann Jacob Bodmer i Johanna Jacoba Breitinger wywarły trwały wpływ na niego, wyświęcony na kapłana w 1761 roku. W Bodmer wziął Füssli przekonanie, że malarstwo i poezja są powiązane i zapłodnionych siebie nawzajem, jak motto Horacego "ut Poesis Pictura". Dzięki nim nauczył się Seals John Milton, William Szekspir, Homer wiedzieć, Dante i innych. Te klasyczne były artysty, później jako literacki obraz szablony pomysły. Również na początku badania Bodmer's sagi Nibelungów miał miejsce w latach Fuseli pracy później odbicie.
Johann Caspar Lavater było wspólne studia teologiczne znajomego Fuseli. Bodmer walczyli razem w sensie duchowej odnowy Konfederacji - jej celem była wolność i niepodległość. W celu realizacji tych wartości w teraźniejszości, zaatakowali w broszurze były gubernator Grueningen, Felix Grebel, do sieci. Oskarżenia okazały się poprawne, a sędzia został skazany za oszustwo i przemoc też. Skandal, który spowodował niesforne zachowanie młodych ludzi, ale w lewo w 1763 roku w długą podróż do Niemiec w firmę ojca, Johann Georg Sulzer to wydaje się być wskazane. Fuseli i Lavater z reformy były teolog Johann Joachim Spalding w Barth wpłynęło do Morza Bałtyckiego. Fuseli pisał wiersze i prozę w tym czasie, częściowo na wzór Klopstock, częściowo w duchu Sturm und Drang.
1764 Fuseli jechał z Berlina do Londynu. Sulzer i Bodmer widział go jako łącznik między angielskim i szwajcarsko-niemieckiej życia intelektualnego. Początkowo chciał szerzyć idee Johann Fuseli Joachim Winckelmann, z którym jego ojciec był na przyjazne wymiany, w Anglii. 1764 tłumaczenie jego myśli pojawiły się na naśladowaniu greckich Pracuje w Malarstwa i Rzeźby (Refleksje na temat Malarstwa i Rzeźby Greków, London 1765). 1765/66 Fuseli był wykładowcą na Pana Waldegrave, którego syn wyjechał do Francji. W 1767 r. zasiadł w polemicznym Uwagi na piśmie Pisma i postępowania z JJ Rousseau dla rewolucyjnego Genewie, a jego idol dzieciństwa
Poza tym jego działalności literackiej Fuseli miał wyciągnąć od młodości z wielkim zapałem i bez wskazówek. Gdy model wykorzystuje do pierwszych prac z kolekcji ojca, głównie grafiki i rysunki przez szwajcarskich artystów późnego renesansu i baroku. Seria Swiss portrety artysty oraz ilustracje do Till Eulenspiegel (1758-1760, Kunsthaus w Zurychu) są niezwykłe osiągnięcia Organizacji. W Londynie, zasugerował, codzienny kontakt z teatrem - w dramatycznym stylu postać - był to rozkwit David Garrick. 1769 pożar zniszczył jego rękopisów w apartamencie Londynie i duża część jego twórczość z 1760s. Tylko o rok wcześniej był wspierany przez wysokie mniemanie Sir Joshua Reynolds, podjął decyzję, aby zostać malarzem.
Niedługo potem zaproponował mu szansę na dalsze studia w Rzymie w podróży. Fuseli był od maja 1770 do jesieni 1778 we Włoszech. W tym czasie stał w przyjazne stosunki z Nordic artystów Johann Tobias Sergel i Nicolai Abraham Abildgaard, ale także centrum kręgu artystów brytyjskich (Thomas Banks, Alexander Runciman, James Northcote) był. Allen był wspólny cel: sztywne klasycyzmu, propagowanych przez Winckelmanna i reprezentowana była przez wiele do pokonania. Zwłaszcza z rysunków Fuseli Dante's Inferno był żywy projektu. Po powrocie z Włoch, po raz pierwszy próbował za pomocą Lavater w Zurychu do podjęcia jako artysta spacer. Nieodwzajemnionej miłości do Anny Landolt, let's siostrzenica Lavater, Fuseli ale w kwietniu 1779 rozbił się po wyjściu Londynie. Aż do śmierci pozostał, z wyjątkiem na dłuższy pobyt w Paryżu w 1802 roku, w Anglii i coraz bardziej dystansował się od swego domu. W 1788 ożenił się z Sophia Rawlins z Bath Eaton, małżeństwo pozostało bezdzietne.
Oprócz kariery artystycznej (1790 wstęp do Royal Academy, 1799 mianowany profesorem malarstwa i 1804 trafiają do [reżyser] tej instytucji) Fuseli dalsze prowadzenie działalności wydawniczej, jako recenzent dziennika Analityczny przegląd jego radykalne wydawcy przyjaciel Joseph Johnson, 1805 i 1810 Edytor i Künstlerlexikon Wydawnictwo jeden, Matthew PilkingtonsDictionary Malarstwa. 1789-1798 był odpowiedzialny wspólnie z Thomasem Holloway za wydanie luksusowe fragmenty fizjonomii Lavater w języku angielskim. Fuseli do nalegań Lavater to zostało dostarczone do francuskich ilustracje wydanie, który następnie zweryfikowane. W 1801 r. ukazała się jego Akademii wykłady z historii sztuki i teorii sztuki w kwestii drukowania (zebrane w tomach 2 i 3 biografii Fuseli's John Knowles, 1831). Pojawiły się też do teoretycznej HauptwerkAphorisms, względna głównie do Sztuk Pięknych. W swych wykładach dla Fuseli był dogmatem i bliżej do tradycyjnych klasycznych role niż jego twórczości. W kolejnych Winckelmann, że wierzą w silny związek między artystycznej produkcji i proces cywilizacji i zobaczył pesymistą, zarówno w spadku.
Nazwa Fuseli związany jest z tworzenia krajowego sztuki angielskiego w szkole średniej w końcu 18 Century uważnie. Miał odegrały znaczącą rolę Jana Boydell Galeria Szekspira, największego przedsiębiorstwa w tym kontekście (np. Titania's Awakening, 1785/89, Kunstmuseum Winterthur). Z własnej inicjatywy wprowadził później serię obrazów 47teiligen temu do Raju utraconym Johna Miltona mitu stworzenia, ogromnej wydajności (np. Szatan ucieka na dotyk Ithuriel Speer, 1796, Państwowa Galeria Stuttgart). Tzw Milton Gallery w 1799 i 1800 wystawiał publicznie, ale nie był popularny sukcesu.
Jako nauczyciel akademii, był czczony przez jego uczniów, ale jego bezpośrednim artystycznych wygląd jest trudny do określenia. Jego pan student Benjamin Robert Haydon w późniejszych latach odwrócił się od niego; Matthias Theodor von Holst, którego prace są często przypisywane Fuseli, zmarła młodo i William Mulready, Robert Leslie William Etty tendencję do słodkawy anegdotę. Fuseli nigdy nie został zbudowany w całości w języku angielskim życiu społecznym. Aż do śmierci był w swoim środowisku, "Swiss dzikich", ponieważ, jednak został pochowany w 1825 roku w uroczystości państwowe w katedrze londyńskiej St Paul's.
Fuseli otwarte tak różnorodnych artystów wrażenia. Prawdopodobnie został wybity w Rzymie, figury Michała Anioła w Kaplicy Sykstyńskiej, a także antyczne wazy, rzeźby i rysunki w najsilniejszych, ale także przed i po, był zafascynowany Hogarth, Rafaela, Rembrandta. W szczególności, Grecy idealnym, nigdy nie osiągnął swój wzór do naśladowania. Bezpośredniej zależności przykładu Fuseli manierystyczne, nie mogą być uzasadnione, wziął tylko indywidualne zachowania ruchu. Jednak jego styl rysunku był postrzegany nawet wtedy jako nienaturalne.
Przy projektowaniu swoich obrazów, skoncentrował się początkowo na materiał literacki i odpowiedniego wdrożenia szablonów do sztuki wizualne medium. Jego kompozycje zachwycają struktury bezpieczeństwa i jasne. Jakość robót technik malarskich poniósł w ciągu dziesięcioleci, ale to tylko częściowo z powodu braku należytego szkolenia podstawowego w malarstwie olejnym. Czy on elegijny motywów w miękkiej gradacji za pomocą glazury, usiadł z heroiczną tematów, a niekiedy wspaniałe kolory, obok siebie lub poszukiwanych dysku kontrastu światło-ciemność. Nr artystycznego medium było celem samym w sobie, wszystko było w służbie głębszy sens. Rysunki były jego ulubioną formą wypowiedzi. W tych, świeżość pierwszego incydentu otrzymał. Po Fuseli założył swój styl w Rzymie ponownie pokazał swoje ciężko pracować, styl rozwoju. Był eklektyczny przekonaniem: W związku z wybranym przedmiotem, raz chwycił jasne przedstawienie klasycznej formie, nawet w mgliste romantyczne.
Jego polityczne ideały młodości, sprawiedliwości i wolności, pozostał wierny do wyboru niektórych treści. Tyrani i mordercy Powiedz Baumgarten przedstawił on wielokrotnie, a sali Zurich miasta, stworzył demonstracji politycznej, malarstwo monumentalne trzy przysięgi Konfederatów na Rütli (1779-1781, Kunsthaus w Zurychu). Charakter był rzadko mają być przekazywane. Spalin z własnej wyobraźni był zarówno potrzeby i dowód jego geniuszu. W tej kwestii, on pozostał wierny Sturm und Drang, stworzył niezliczoną ilość mężczyzn i kobiet dane, które powodują ból i wzajemnie odczuwać ból. Czołowymi postaciami w jego pracy są okrutne kobiety i bohaterskiej villain ("beau criminel"). Są wykonania niekontrolowanej pasji, widok wrażenie, że wywołuje wzniosłe.
Pathos stwierdzono zamiar Fuseli's. Jego korzystne sposoby to postać ludzka w stanie gwałtownych emocji. Po znalezieniu języka migowego kiedyś o różnym znaczeniu jako formuły patosu w różnych kontekstach kiedykolwiek. Obejmuje to, ale zróżnicowanych psychologicznej charakterystyki postaci za pomocą gestów i wyrazu twarzy nie są wystarczające. Fuseli założył swoją sławę i renomę jako malarz i marzenia horror z takim wyrazem charakteru (Night Mare, pierwsza wersja 1782, Detroit w stanie Michigan, Detroit Institute of Arts). Te i inne ważne wynalazki były znane w stosunkowo krótkim czasie za pomocą graficznej reprodukcji w całej Europie - Anglia Stecher były liderami w tym okresie. William Blake, w połączeniu z Fuseli w 1790 roku bliski przyjaciel, był sympatyczny progowych takich szablonów. Obaj artyści inspirowali się.
Specjalnością Fuseli są erotycznej, a przedmiotem stylowo ubrani i nabierający szybkości kobiet - niektóre kurtyzan -, gdzie jego żona była jego większości modeli. Fuseli portrety tylko kilka, bo chciał tylko ustabilizowania się jako malarz w historii Anglii. własną twarz, ale jeden był często autoportrety ponownie, zwykle w melancholijny nastrój geniuszu (autoportret, ok. 1785, Londyn, Victoria and Albert Museum).
kreatywność Fuseli nie zanikła nawet w podeszłym wieku. Po 1800 spowodował rozległe serii ilustracji do dzieła Miltona, Szekspira, Homera, ale także Wieland. W reprezentacji Pieśni o Nibelungach, artysta, jak powiedział stary sadomasochistycznym i fetysze elementów realizacji Undine jednak czuł się w głębokiej miłości, czystej duszy.
Works: Kunsthaus Zurich, Bazylea Public Zbiory Sztuki, Muzeum Sztuki, Londyn, British Museum, Londyn, Victoria and Albert Museum, New Haven, Yale Center for British Art
pzdr xd