Przetłumaczcie mi ten tekst, albo chociaż połowe prooosze !! Wiem, że jest tego baardzo dużo ale musze to przetłumaczyć. Tylko ma być to zrobione profesjonalnie. Jeśli ktoś wrzuci to do tłumacza a potem tu wklei to ja to sprawdze i spamuje. Z góry dzięki :)
Little Miss Marry
Nobody seemed to care about Mary. She was born in India, where her father was a British official. He was busy with his work, and her mother, who was very beautiful, spent all her time going to parties. So an Indian woman, Kamala, was paid to take care of the little girl. Mary was not a pretty child. She had a thin angry face and thin yellow hair. She was always giving orders to Kamala, who had to obey. Mary never thought of other people, but only of herself. In fact, she was a very selfish, disagreeable, badtempere little girl.
One very hot morning, when she was about nine years old, she woke up and saw that instead of Kamala there was a different Indian servant by her bed.
Mary saw that there was a different Indian servant by her bed.
'What are you doing here?' she asked crossly. 'Go away! And send Kamala to me at once!'
The woamn looked afraid. 'I'm sorry, Miss Mary, she-she-she can't come!'
Something strange was happening that day. Some of the house servants were missing and everybody looked frightened. But nobody told Mary anything, and Kamala still did not come. So at last Mary went out into the garden, and played by herself under a tree. She pretended she was making her own flower garden, and picked large red flowers to push into the ground. All the time she was saying crossly to herself,
'I hate Kamala! I'll hit her when she comes back!'
Just then she saw her mother coming into the garden, with a young Englishman. They did not notice the child, who listened to their conversation.
'It's very bad, is it?' her mother asked the young man in a worried voice.
'Very bad,' he answered seriously. 'People are dying like flies. It's dangerous to stay in this town. You should go to the hills, where there's no disease.'
'Oh, I know!' she cried. ' We must leave soon!'
Suddenly they heard loud cries comin from the servants' rooms, at the side of the house.
'What's happened?' cried Mary's mother wildly.
'I think one of your servants has just died. You didn't tell me the disease is here, in your house!'
'I didn't know!' she screamed. 'Quick, come with me!'
'You didn't tell me the dsease is here, in your house!'
And together they ran into the house.
Now Mary understood what was wrong. The terrible disease had already killed many people in the town, and in all the houses people were dying. In Mary's house it was Kamala who had just died. Later that day three more servants died there.
All throught the night and the next day people ran in and out of the house, shouting and crying. Nobody thought of Mary. She hid in her bedroom, frightened by the strange and terrible sounds that she heard around her. Sometimes she cried and sometimes she slept.
When she woke the next day, the house was silent. 'Perhaps the disease has gone,' she thought, 'and everybody is well again. I wonder who will take care of me instead of Kamala? Why doesn't someone bring me some food? It's strange the house is so quiet.'
But just then she heard men's voices in the hall.
'How sad!' said one. 'That beautiful woman!'
'There was a child too, wasn't there?' said the other.
'Although none of us ever saw her.'
Mary was standing in the middle of her room when they opened the door a few minutes later. The two men jumped back in surprise.
'My name is Mary Lennox,' she said crossly. 'I was asleep when everyone was ill, and now I'm hungry.'
'It's the child, the one nobody ever saw!' said the older man to the other. 'They've all forgotten her!'
'Why was I forgotten?' asked Mary angrily. 'Why has nobody come to take care of me?'
The younger man looked at her very sadly. 'Poor child!' he said. 'You see, there's nobody left alive in the house. So nobody can come.'
In this strange and sudden way Mary learnt that both her mother and her father had died. The few servants who had not died had run away in the night. No one had remembered little Miss Mary. She was all alone.
Because she had never known her parents well, she did not miss them at all. Dhe only thought of herself, as she had always done.
'Where will I live?' she wondered. 'I hope I'll stay with people who'll let me do what I want.'
At first she was taken to an English family who had known her parents. She hated their untidy house and noisy children, and preferred playing her favourite game, pretending to make a garden, when one of the children, Basil, offered to help.
'Go away!' cried Mary. 'I don't want your help!''
For a moment Basil looked angry, and then he began to laugh. He danced round and round Mary, and sang a funny little song about Miss Mary and her stupid flowers. This made Mary very cross indeed. No one had over laughed at her so unkindly.
'You're going home soon,' said Basil. 'And we're all very pleased you're leaving!'
'I'm pleased too,' replied Mar. 'But where's home?'
You're stupid if you don't know that!' laughed Basil.
'England, of course! You're going to live with your uncle, Mr Archibald Craven.'
'I've never heard of him,' said Mary coldly.
'But I know about him because I heard Father and Mother talking,' said Basil. 'He lives in a big lonely old house, and has no friends, because he's so bad-tempered. He's got a crooked back, and he's horrid!'
I don't believe you!' cried Mary. But the next day Basil's parents explained that she was going to live with her uncle in Yorkshire, in the north of England. Mary looked bored and cross and said nothing.
'He's got a crooked back, and he's horrid!'
After the long sea journey, she was met in London by Mr Craven's housekeeper, Mrs Medlock. Together they travelled north by train. Mrs Medlock was a large woman, with a very red face and bright black eyes. Mary did not like her, but that was not surprising, because she did not usually like people. Mrs Medlock did not like Mary either.
'What a disagreeable child!' thought the housekeeper.
'But perhaps I should talk to her.'
'I can tell you a bit about your uncle if you like,' she said aloud. 'He lives in a big old house, a long way from anywhere. There are nearly a hundred rooms, but most of them are shut and locked. There's a big park round the house, and all kinds of gardens. Well, what do you think of that?'
'Nothing,' replied Mary. 'It doesn't matter to me.'
Mrs Medlock laughed. ' You're a hard little girl! Well, if you don't care, Mr Craven doesn't either. He never spends time on anyone. He's got a crooked back, you see, and although he's always been rich, he was never really happy until he married.'
'Marries?' repeated Mary in surprise.
'Yes, he married a sweet, pretty girl, and he loved her deeply. So when she died'
'Oh! Did she die?' asked Mary, interested.
'Yes, she did. And now he doesn't care about anybody. If he's at home, he stays in his room and sees nobody. He won't want to see you, so you must stay out of his way and do what you're told.'
Mary stared out of the train window at the grey sky and the rain. She was not looking forward to life at her uncle's house.
The train journey lasted all day, and it was dark when they arrived at the station. Then there was a long drive to get to the house. It was a cold, windy night, and it was raining heavily. After a whilr Mary began to hear a strangr, wild noise. She looked out of the window, but could see nothing except the darkness.
;What's that noise?' she asked Mrs Medlock. 'It's – It's not the sea, is it?'
'No, that's the moor. It's the sound the wind makes blowing across the moor.'
'What ia a moor?'
'It's just miles and miles of wild land, with np. trees or houses, Your uncle's house is right on the edge of the moor.'
Mary listened to the strange, frigltening sound. 'I don't like it,' she thought. 'I don't like it.' She looked more disagreeable than ever.
Mała panna Mery.
Nikt nie wydawał się troszczyć się o Marię. Urodziła się w Indiach jej ojciec był brytyjskim urzędnikiem. Był zajęty jego pracą, i jej matka, która była przepiękny spędziła cały swój czas na chodzeniu na przyjęcia.Wiec indyjska kobieta, Kamala, został opłacona aby opiekować się dziewczynką. Maria nie była ładnym dzieckiem. Miała chudą złą twarz i rzadkie żółte włosy. Zawsze komenderowała do Kamali, która musiała być ostroszna. Maria nigdy nie pomyślała o innych ludziach, ale tylko o sobie . Tak naprawdę, była bardzo samolubną, niemiłą, dziewczynka.
Jeden bardzo upalny poranek, gdy miała około dziewięć lat, obudziła się i zobaczyła, że zamiast Kamali jest inny indyjski służący przy jej łóżku.
Maria zobaczyła, że jest inny indyjski służący przy jej łóżku.
'Co ty tutaj robisz?' zapytała z rozdrażnieniem. 'wyjdź! I zawołaj mi Kamale od razu! '
Kobieta wyglądała na przestraszoną. 'współczuję, ci mała Mary, ona-ona-ona nie mogła przyjść!'
Coś dziwnego zdarzało się tego dnia. Jeden ze służących opuszczał dom i każdy patrzał przerażony. Ale nikt nie powiedział Marii, że Kamala wciąż nie będzie przychodzić. Więc nareszcie Maria wyszła do ogrodu, i zagrała sama pod drzewem. Udała, że robi jej własny ogród kwiatowy, i wybrała duże czerwone kwiaty aby osadzić do ziemi. Przez cały czas powtarzała do siebie z rozdrażnieniem ,
Nienawidzę Kamali! Uderzę ją gdy ona wróci! '
W tym momencie zobaczyła, jak jej matka weszła do ogrodu, z młodym Anglikiem. Nie zauważyli dziecka, które podsłuchiwało ich rozmowy.
'To jest bardzo złe?' jej matka zapytała młodzieńca ze zmartwionym głosem.
'Bardzo złe,' odpowiedział poważnie. 'Ludzie umierają jak muchy. To niebezpiecznie przebywać w tym mieście. Powinniśmy wyjechać do wzgórz gdzie nie ma żadnej choroby. '
'No, wiem!' zapłakała. 'musimy wychodzić niedługo!'
Nagle słyszeli, jak głośne krzyki odchodzące od służących 'pokoje, przy boku domu.
'Co sie stało?' wykrzykneła matka Marii lekkomyślnie.
'Myślę, że jeden z twoich służących właśnie umarł. Nie powiedziałaś mi, że choroba jest tu, w twoim domu! '
'Nie wiedziałam!' krzyczała. 'Szybko, chodź za mną!'
'Nie powiedziałaś mi że choroba jest tu, w twoim domu!'
I razem wpadli do domu.
Teraz Maria zrozumiała co było nie w porządku. Straszna choroba już zabiła wielu ludzi na terenie miasta, i we wszystkich domach ludzie byli umierający. W domu Marii to była Kamala, która właśnie umarła. Później tego samego dnia trzy razy więcej służących umarło tam.
W noc i następnego dnia ludzie z domu, krzyczeli i płakali. Nikt nie pomyślał o Marii. Ukryła się w swojej sypialni, odstraszona przez dziwne i straszne dźwięki, które słyszała wokół siebie. Czasami płakała i czasami spała.
Gdy obudziła się następnego dnia, dom był cichy. 'może choroba poszła' pomyślała 'i każdy powróci do zdrowia. Zastanawiała się kto będzie opiekował się nią zamiast Kamali? Dlaczego ktoś nie przynosi jej jedzenia? To dziwne, że dom jest tak cichy. '
Ale w tym momencie usłyszała głosy ludzi w przedpokoju.
'Jaka smutna!' powiedział jednen. 'ta piękna kobieta!'
'Było też dziecko, nie było?' powiedział drugi.
'Pomimo że żaden z nas kiedykolwiek jej nie zobaczył .'
Maria stała pośrodku swojego pokoju gdy otworzyły się drzwi kilka minut później. Dwóch ludzi odskoczyło do tyłu ze zdziwieniem.
'Mam na imię Mary Lennox' powiedziała z rozdrażnieniem. 'spałam gdy każdy chorował, i teraz jestem głodny.'
'To jest dziecko, nikt kiedykolwiekjej nie zobaczył!' powiedział drugiemu starszemu mężczyznię. 'oni wszyscy zapomnieli o niej!'
'Dlaczego byłam zapomniana?' zapytała Maria gniewnie. 'dlaczego nikt nie przyszedł opiekować się mną?'
Młodszy człowiek patrzał na nią bardzo smutno. 'dziecina!' powiedział. 'widzisz, nie ma nikogo żywego w domu. Więc nikt nie może przyjśc. '
W tej dziwnej i nagłej rozmowie Maria dowiedziała się, że zarówno jej matka jak i jej ojciec umarli. Niewielu służących, którzy nie umarli uciekło w nocy. Nikt nie pamiętał małej panny Marii. Została sama jak palec.
Gdzie będę żyć?' zastanawiała się. 'mam nadzieję, że zostanę z ludźmi którzy będą robić co chcę.'
Początkowo była zabrana do angielskiej rodziny, która znała jej rodziców. Nienawidziła ich niechlujnego domu i głośnych dzieci, i wolała rozegranie jej ulubionej partii, udając robić ogród, kiedy jedno z dzieci, Basil, zaproponował jej pomóc.
'Odejdź!' wykrzyknięta Maria. 'nie chcę twojej pomocy!' '
Na moment Basil wyglądał na rozgniewanego a następnie zaczął się śmiać . Zatańczył naokoło Marii, i zaśpiewał zabawną małą piosenkę o małej Mary i jej głupich kwiatach. To uczyniło Marię bardzo rozgniewana . Nikt zaproszony nie śmiał się z niej tak nieprzyjemnie.
'Jedziesz do domu niedługo' powiedział Basil. 'i jesteśmy wszyscy bardzo zadowoleni że wyjeżdzasz!'
'Ja też jestem zadoolona' odpowiedziała Marii. 'ale gdzie jest mój dom?'
Jesteś głuiai jeśli nie wiesz, że! 'zaczoł się śmiać Basil.'Anglia, oczywiście! Zamieszkasz z twoim wujem, Mr Archibald Craven. '
'Nigdy nie słyszałam o nim' powiedziała Maria chłodno.
'Ale ja wiem o nim ponieważ słyszałem, jak Ojciec i Matka rozmawiali' powiedział Basil. 'on mieszka w dużym samotnym starym domu, i nie ma żadnych przyjaciół ponieważ on ma przykre usposobienie .On jest wstrętny! '
Nie wierzę ci! 'wykrzyknięta Maria. Ale następnego dnia rodzice Basila wyjaśnili to że zmieszka z jej wujem w Yorkshirze, w północnej Anglii. Maria wyglądała na znudzona i rozgniewaną i nic nie powiedziała.
'On jest wstrętny!'
Po długiej podróży morskiej, została odnaleziona w Londynie przez Mr Craven's wraz z gosposią, Mrs Medlock. Razem przebyli na północ pociągiem. Pani Medlock był dużą kobietą, z bardzo czerwoną twarzą i jasnymi podbitymi oczami. Maria nie lubiła jej ale to nie było zadziwiające, ponieważ zazwyczaj nie lubiła ludzi.
'Co za niemiłe dziecko!' myślała gosposia.
'Ale może powinnam porozmawiać z nią.'
'Mogę powiedzieć ci trochę o twoim wuju jeśli chcesz' powiedziała głośno. 'on mieszka w dużym starym domu. Jest niemal sto pokojów ale większość z nich jest zamknięta na klucz. Jest duży park dookoła domu, wszystko dla ogrodników. Dobrze, co o tym myślisz ? '
'Nic,' odpowiedzieć Maria. 'to nie ma znaczenie dla mnie.'
Pani Medlock zaśmiaał się. 'jesteś twardą dziewczynką!s On nigdy nie przebywa na zewnatrz. widzisz, pomimo że zawsze był bogaty, nie cieszył się nigdy naprawdę do czasu gdy nie wziął ślub. '
'Wzioł ślub?' powtarzała się Maria ze zdziwieniem.
'Tak, poślubił słodką, ładną dziewczynę, i kochał ją głęboko. Kiedy więc umarła '
'! Umarła? 'zapytana Maria, zainteresowana.
'Tak. I teraz on nie troszczy się o nikogo. Jeśli on jest u siebie, to zostaje w swoim pokoju widzi go nikt. On nie będzie chcieć zobaczyć cię więc nie musisz wchodzić mu w drogę i musisz robić co ci karze'
Maria zmusiła się do odwrócenia wzroku z okna kolejowego przy szarym niebie i deszczu. Nie nie mogła się doczekać życia u jej wuja.
Podróż kolejowa trwała cały dzień, i było ciemne gdy przybyli na dworzec. W takim razie była długa droga by dostać się do domu. To była zimna,i wietrzna noc, padało ciężko. Potem Maria zaczęła słyszeć , gwałtowny hałas. Wyglądała przez okno, ale nie widziała niczego z wyjątkiem ciemności.
Co to za hałas? 'zapytała panią Medlock.' to nie jest morze, to jest? '
'Nie,to wrzosowisko. To jest dźwięk, który wiatr robi dmuchając w wrzosowisko. '
'Co to jest wrzosowisko?'
'To są właśnie mile dzikiej ziemi, z np. drzewa albo domy, dom twojego wuja stoi na krawędzi wrzosowiska.'
Maria nadsłuchiwała dzinych dzwięków. 'nie lubię tego' pomyślała. 'nie lubię tego.' wyglądała bardziej niemile niż kiedykolwiek.