Przełom XV i XVI w. związany z wejsciem w epokę nowożytną przyniósł doniosłe zmiany w zyciu gospodarczym, choć nie tylko Europy. Były one głównie związane z narodzinami systemu kapitalistycznego. Nastąpił bardzo szybki rozwój gospodarczy Europy czego przyczyną był przede wszystkim wzrost demograficzny na progu czasów nowożytnych. Wzrost gospodarczy był także możliwy dzięki szybkiemu postępowi technologicznemu w produkcji. Dotychczasowy model produkcji, gdy jeden wytwórca wytwarzał dany towar od początku do końca fazy produkcyjnej zastąpił system nakładczy, a proces produkcyjny przenióśł się w warsztatów rzemieślniczych do manufaktur, które później przekształciły się w fabryki. Zmiany w sposobach wytwórczości były pobudzane także przez przekształcenia w jej otoczeniu. Takie zjawiska jak rewolucja nawigacyjna w XV w. i wielkie odkrycia geograficzne w XVI w., wraz z towarzyszącym im handlem dalekosiężnym, stwarzały rozległe rynki zewnetrzne. Napływ kruszców szlachetnych do Europy w wyniku szybkiego wzrostu cen (rewolucja cen) osłabił pozycję dotychczasowych właścicieli środków produkcji, czyli warstw feudalnych na korzyść ludzi handlu, rzemiosła i właścicieli manufaktur. Rozwój handlu zarówno tego lokjalnego jak i międzynarodowego przyczynił się z kolei do rozwóju miast i mieszczaństwa i pobudzał rynek wewnetrzny oraz rozluźniał dotychczasowe zależności feudalne, które stawały się przestarzałe. Następował więc proces defeudalizacji, ale był on nierówny w Europie. Cechą charakterystyczną stał się dualizm w rozwoju gospodarczym starego kontynentu. Linią podziału stała się Łaba. Na zachód od tej linii europa rozwijała się szybko zmierzając w stronę systemu kapitalistycznego, wzrostem znaczenia miesczaństwa i miast, tworzeniem manufaktur, kompanii handlowych itp., natomiast na wschód od Łaby następowało ponowne pogłębienie stosunków feudalnych, co pociągnęło za sobą spadek znaczenia miast i mieszczaństwa oraz upośledzenie stanu chłopskiego.
Wiek XVII w Europie to głębokie zmiany nie tylko polityczne, ale głównie gospodarcze. To okres przejściowy pomiędzy feudalizmem a kapitalizmem. Ogromny wpływ na przemiany miały odkrycia geograficzne, a co za tym idzie zakładanie kolonii. Epokę rozwoju przemysłu w Europie rozpoczyna rewolucja, przedprzemysłowa, która dokonała się w Anglii. Dzięki zastosowaniu węgla jako nowego źródła energii cieplnej, rozpoczął się intensywny rozwój górnictwa. Anglicy rozbudowali system dróg i kanałów, celem usprawnienia transportu. Anglia stała się najlepiej rozwiniętym krajem świata, a jej przemysłowe osiągnięcia szybko zaczęły być wykorzystywane w Holandii, Włoszech, Francji, a także w nieco późniejszym okresie w Europie Środkowej. Większość państw prowadziła politykę opartą na światopoglądzie zwanym Merkantylizmem . Był to pierwszy zwarty zespół poglądów ekonomicznych powstały w XVI-XVII w., głównie w Anglii i Francji. Wiązał się on ze zmianami gospodarczymi wywołanymi rozwojem gospodarki rynkowej (np. zastępowanie pańszczyzny pieniężnym czynszem dzierżawnym) oraz odkryciami geograficznymi. Jego głównym założeniem był pogląd, iż kluczowym elementem w powiększeniu przez dany kraj swoich zasobów jest korzystny bilans handlowy. Każdy kraj musiał eksportować więcej dóbr i usług niż importował. Kolejnym podstawowym dogmatem merkantylizmu było twierdzenie, że eksportowanie materiałów surowych lub niewykończonych jest nie ekonomiczne dla kraju, ponieważ więcej bogactwa można by uzyskać z ich przemysłowego przetwarzania na terenie danego państwa. Dlatego rozwój produkcji przemysłowej i handlu powinien być wspierany przez państwo. Zaczęły powstawać w miejsce małych przedsiębiorstw rzemieślniczych duże fabryki opierające swoją działalność na taniej i niewykształconej, ale licznej sile roboczej, o wąskiej specjalizacji. Takie przedsiębiorstwa ? fabryki nazywano Manufakturą . Praca w takiej fabryce polegała na tym, iż każdą osobną czynność wykonywał inny pracownik, zazwyczaj bez kwalifikacji. Z czasem dochodził do dużej wprawy, co obniżało koszt produkcji, zbliżonej do produkcji taśmowej. Obecnie taki rodzaj pracy, w wyspecjalizowaniu się tylko w jednej konkretnej dziedzinie nazywany jest ?amerykańskim?. Z czasem, bez powodzenia był wprowadzany w Polsce. W fabrykach byli zatrudniani starcy, włóczędzy, bezdomni oraz kobiety i dzieci. Pracowali oni w trudnych warunkach, często tylko za jedzenie. W przeciwieństwie do produkcji rzemieślniczej, ten typ produkcji obliczony był na nieznanego nabywcę. Pomimo że praca w takich fabrykach była wykonywana przede wszystkim ręcznie, nie następował rozwój techniki przemysłowej. Rozwojowi manufaktury sprzyjał system gospodarczy, który doprowadzał do ogradzania .Zmniejszyła się liczba ludzi zatrudnionych w rolnictwie a ludzie zaczęli migrować do miast za pracą i najczęściej trafiali do fabryk.
Przełom XV i XVI w. związany z wejsciem w epokę nowożytną przyniósł doniosłe zmiany w zyciu gospodarczym, choć nie tylko Europy. Były one głównie związane z narodzinami systemu kapitalistycznego. Nastąpił bardzo szybki rozwój gospodarczy Europy czego przyczyną był przede wszystkim wzrost demograficzny na progu czasów nowożytnych. Wzrost gospodarczy był także możliwy dzięki szybkiemu postępowi technologicznemu w produkcji. Dotychczasowy model produkcji, gdy jeden wytwórca wytwarzał dany towar od początku do końca fazy produkcyjnej zastąpił system nakładczy, a proces produkcyjny przenióśł się w warsztatów rzemieślniczych do manufaktur, które później przekształciły się w fabryki. Zmiany w sposobach wytwórczości były pobudzane także przez przekształcenia w jej otoczeniu. Takie zjawiska jak rewolucja nawigacyjna w XV w. i wielkie odkrycia geograficzne w XVI w., wraz z towarzyszącym im handlem dalekosiężnym, stwarzały rozległe rynki zewnetrzne. Napływ kruszców szlachetnych do Europy w wyniku szybkiego wzrostu cen (rewolucja cen) osłabił pozycję dotychczasowych właścicieli środków produkcji, czyli warstw feudalnych na korzyść ludzi handlu, rzemiosła i właścicieli manufaktur. Rozwój handlu zarówno tego lokjalnego jak i międzynarodowego przyczynił się z kolei do rozwóju miast i mieszczaństwa i pobudzał rynek wewnetrzny oraz rozluźniał dotychczasowe zależności feudalne, które stawały się przestarzałe. Następował więc proces defeudalizacji, ale był on nierówny w Europie. Cechą charakterystyczną stał się dualizm w rozwoju gospodarczym starego kontynentu. Linią podziału stała się Łaba. Na zachód od tej linii europa rozwijała się szybko zmierzając w stronę systemu kapitalistycznego, wzrostem znaczenia miesczaństwa i miast, tworzeniem manufaktur, kompanii handlowych itp., natomiast na wschód od Łaby następowało ponowne pogłębienie stosunków feudalnych, co pociągnęło za sobą spadek znaczenia miast i mieszczaństwa oraz upośledzenie stanu chłopskiego.
Wiek XVII w Europie to głębokie zmiany nie tylko polityczne, ale głównie gospodarcze. To okres przejściowy pomiędzy feudalizmem a kapitalizmem. Ogromny wpływ na przemiany miały odkrycia geograficzne, a co za tym idzie zakładanie kolonii. Epokę rozwoju przemysłu w Europie rozpoczyna rewolucja, przedprzemysłowa, która dokonała się w Anglii. Dzięki zastosowaniu węgla jako nowego źródła energii cieplnej, rozpoczął się intensywny rozwój górnictwa. Anglicy rozbudowali system dróg i kanałów, celem usprawnienia transportu. Anglia stała się najlepiej rozwiniętym krajem świata, a jej przemysłowe osiągnięcia szybko zaczęły być wykorzystywane w Holandii, Włoszech, Francji, a także w nieco późniejszym okresie w Europie Środkowej. Większość państw prowadziła politykę opartą na światopoglądzie zwanym Merkantylizmem . Był to pierwszy zwarty zespół poglądów ekonomicznych powstały w XVI-XVII w., głównie w Anglii i Francji. Wiązał się on ze zmianami gospodarczymi wywołanymi rozwojem gospodarki rynkowej (np. zastępowanie pańszczyzny pieniężnym czynszem dzierżawnym) oraz odkryciami geograficznymi. Jego głównym założeniem był pogląd, iż kluczowym elementem w powiększeniu przez dany kraj swoich zasobów jest korzystny bilans handlowy. Każdy kraj musiał eksportować więcej dóbr i usług niż importował. Kolejnym podstawowym dogmatem merkantylizmu było twierdzenie, że eksportowanie materiałów surowych lub niewykończonych jest nie ekonomiczne dla kraju, ponieważ więcej bogactwa można by uzyskać z ich przemysłowego przetwarzania na terenie danego państwa. Dlatego rozwój produkcji przemysłowej i handlu powinien być wspierany przez państwo. Zaczęły powstawać w miejsce małych przedsiębiorstw rzemieślniczych duże fabryki opierające swoją działalność na taniej i niewykształconej, ale licznej sile roboczej, o wąskiej specjalizacji. Takie przedsiębiorstwa ? fabryki nazywano Manufakturą . Praca w takiej fabryce polegała na tym, iż każdą osobną czynność wykonywał inny pracownik, zazwyczaj bez kwalifikacji. Z czasem dochodził do dużej wprawy, co obniżało koszt produkcji, zbliżonej do produkcji taśmowej. Obecnie taki rodzaj pracy, w wyspecjalizowaniu się tylko w jednej konkretnej dziedzinie nazywany jest ?amerykańskim?. Z czasem, bez powodzenia był wprowadzany w Polsce. W fabrykach byli zatrudniani starcy, włóczędzy, bezdomni oraz kobiety i dzieci. Pracowali oni w trudnych warunkach, często tylko za jedzenie. W przeciwieństwie do produkcji rzemieślniczej, ten typ produkcji obliczony był na nieznanego nabywcę. Pomimo że praca w takich fabrykach była wykonywana przede wszystkim ręcznie, nie następował rozwój techniki przemysłowej. Rozwojowi manufaktury sprzyjał system gospodarczy, który doprowadzał do ogradzania .Zmniejszyła się liczba ludzi zatrudnionych w rolnictwie a ludzie zaczęli migrować do miast za pracą i najczęściej trafiali do fabryk.
Jak chcesz to skroc.