W Polsce I połowy XIX wieku, podobnie jak w innych krajach wschodnio i środkowoeuropejskich, cechujących się opóźnieniem rozwoju gospodarki kapitalistycznej i silnymi reliktami feudalizmu, myśl socjalistyczna przybierała formę socjalizmu agrarnego, choć jednocześnie związana była z czołowymi kierunkami zachodnioeuropejskimi, głównie z saint-simonizmem i fourieryzmem. Swoistymi cechami koncepcji głoszonych po 1831 roku było ścisłe zespolenie idei walki o niepodległość kraju z ideą walki o socjalizm oraz nadawanie im cech religijnych i mesjanistycznych. Idee socjalizmu agrarnego, posiadające rodzime źródła w koncepcji gminowładztwa J. Lelewela, legły u podstaw założeń programowych Gromad Ludu Polskiego (S. Worcell, T. Krępowiecki), w kraju głosili je m.in. ks. P. Ściegienny i E. Dembowski.
W latach siedemdziesiątych XIX w. powstały pierwsze kółka i organizacje socjalistyczne w Królestwie Polskim. 1879 opublikowano program socjalistów polskich (tzw. program brukselski), głoszący konieczność zjednoczenia klasy robotniczej w celu rewolucyjnego obalenia kapitalizmu i utworzenia Europy proletariackiej.
W 1882 powstała Międzynarodowa Socjalno-Rewolucyjna Partia "Proletariat", działająca głównie w Królestwie Polskim (na fotografii jej przywódca, Ludwik Waryński). Po rozbiciu tzw. "Wielkiego Proletariatu" utworzono Socjalno-Rewolucyjną Partię Proletariat (II Proletariat, 1886). W 1889 przeciwnicy stosowania terroru indywidualnego w walce politycznej założyli Związek Robotników Polskich. W 1891 powstało Zjednoczenie Robotnicze.
Ważnym ośrodkiem krystalizacji ruchu socjalistycznego były środowiska niepodległościowe na emigracji. W latach 1881-82 działało utworzone przez B. Limanowskiego Stowarzyszenie Socjalistyczne Lud Polski, 1888-93 Gmina Narodowo-Socjalistyczna.
W Polsce I połowy XIX wieku, podobnie jak w innych krajach wschodnio i środkowoeuropejskich, cechujących się opóźnieniem rozwoju gospodarki kapitalistycznej i silnymi reliktami feudalizmu, myśl socjalistyczna przybierała formę socjalizmu agrarnego, choć jednocześnie związana była z czołowymi kierunkami zachodnioeuropejskimi, głównie z saint-simonizmem i fourieryzmem. Swoistymi cechami koncepcji głoszonych po 1831 roku było ścisłe zespolenie idei walki o niepodległość kraju z ideą walki o socjalizm oraz nadawanie im cech religijnych i mesjanistycznych. Idee socjalizmu agrarnego, posiadające rodzime źródła w koncepcji gminowładztwa J. Lelewela, legły u podstaw założeń programowych Gromad Ludu Polskiego (S. Worcell, T. Krępowiecki), w kraju głosili je m.in. ks. P. Ściegienny i E. Dembowski.
W latach siedemdziesiątych XIX w. powstały pierwsze kółka i organizacje socjalistyczne w Królestwie Polskim. 1879 opublikowano program socjalistów polskich (tzw. program brukselski), głoszący konieczność zjednoczenia klasy robotniczej w celu rewolucyjnego obalenia kapitalizmu i utworzenia Europy proletariackiej.
W 1882 powstała Międzynarodowa Socjalno-Rewolucyjna Partia "Proletariat", działająca głównie w Królestwie Polskim (na fotografii jej przywódca, Ludwik Waryński). Po rozbiciu tzw. "Wielkiego Proletariatu" utworzono Socjalno-Rewolucyjną Partię Proletariat (II Proletariat, 1886). W 1889 przeciwnicy stosowania terroru indywidualnego w walce politycznej założyli Związek Robotników Polskich. W 1891 powstało Zjednoczenie Robotnicze.
Ważnym ośrodkiem krystalizacji ruchu socjalistycznego były środowiska niepodległościowe na emigracji. W latach 1881-82 działało utworzone przez B. Limanowskiego Stowarzyszenie Socjalistyczne Lud Polski, 1888-93 Gmina Narodowo-Socjalistyczna.
Licze na najlepsze, z góry dzięki. Pozdrawiam :d