Proces dekolonizacji Afryki przebiegał w 3 fazach. W pierwszej fazie (lata 50.) w gronie państw niepodległych znalazły się arabskie kraje Afryki Północnej oraz 2 kraje Czarnej Afryki — Ghana i Gwinea. Drugą fazę zapoczątkował „Rok Afryki” (1960), w którym 17 krajów uzyskało niepodległość, i trwała ona przez całą dekadę lat 60. W trzeciej fazie — od połowie lat 70. do 1990 — po niepodległość sięgnęły kolonie portug., Komory, Seszele, Fr. Terytorium Afarów i Issów (ob. Dżibuti), Rodezja i Afryki Południowo-Zach. (ob. Namibia). W ten sposób na terenach europejskich posiadłości kolonialnych w Afryce powstało 50 niepodległych państw, które weszły (z wyjątkiem RPA) w skład Organizacji Jedności Afryk.
Dekolonizacja – proces uzyskiwania niezależności państwowej przez terytoria będące koloniami, likwidacja kolonializmu. Może następować za porozumieniem stron – w sposób pokojowy, lub na skutek powstania, rewolucji czy innego konfliktu zbrojnego.
Termin rozpoczęcia się tego procesu nie jest dokładnie określony. Choć część naukowców uważa, że uzyskanie niepodległości przez Stany Zjednoczone i wyzwolenie państw Ameryki Południowej są przykładami dekolonizacji. Najczęściej jednak przyjmuje się, że proces ten dotyczy wydarzeń po zakończeniu II wojny światowej.
Tuż po wojnie niepodległość odzyskało wiele państw, zwłaszcza leżących na terenie Azji (między innymi Indonezja, Wietnam, Korea, Indie, Pakistan, Cejlon). W 1960 roku Organizacja Narodów Zjednoczonych uchwaliła deklarację o przyznaniu niepodległości państwom kolonialnym – w tym też roku niepodległość uzyskało najwięcej, bo aż 17 państw afrykańskich, co spowodowało określenie go jako Roku Afryki. Pod koniec tego roku państwa niepodległe zajmowały 87% powierzchni kontynentu (przy 8% w 1940 roku).
W kolejnych latach drugiej połowy XX w. niepodległość uzyskały wszystkie państwa Afryki i większość kolonii na pozostałych kontynentach.
Proces dekolonizacji Afryki przebiegał w 3 fazach. W pierwszej fazie (lata 50.) w gronie państw niepodległych znalazły się arabskie kraje Afryki Północnej oraz 2 kraje Czarnej Afryki — Ghana i Gwinea. Drugą fazę zapoczątkował „Rok Afryki” (1960), w którym 17 krajów uzyskało niepodległość, i trwała ona przez całą dekadę lat 60. W trzeciej fazie — od połowie lat 70. do 1990 — po niepodległość sięgnęły kolonie portug., Komory, Seszele, Fr. Terytorium Afarów i Issów (ob. Dżibuti), Rodezja i Afryki Południowo-Zach. (ob. Namibia). W ten sposób na terenach europejskich posiadłości kolonialnych w Afryce powstało 50 niepodległych państw, które weszły (z wyjątkiem RPA) w skład Organizacji Jedności Afryk.
Dekolonizacja – proces uzyskiwania niezależności państwowej przez terytoria będące koloniami, likwidacja kolonializmu. Może następować za porozumieniem stron – w sposób pokojowy, lub na skutek powstania, rewolucji czy innego konfliktu zbrojnego.
Termin rozpoczęcia się tego procesu nie jest dokładnie określony. Choć część naukowców uważa, że uzyskanie niepodległości przez Stany Zjednoczone i wyzwolenie państw Ameryki Południowej są przykładami dekolonizacji. Najczęściej jednak przyjmuje się, że proces ten dotyczy wydarzeń po zakończeniu II wojny światowej.
Tuż po wojnie niepodległość odzyskało wiele państw, zwłaszcza leżących na terenie Azji (między innymi Indonezja, Wietnam, Korea, Indie, Pakistan, Cejlon). W 1960 roku Organizacja Narodów Zjednoczonych uchwaliła deklarację o przyznaniu niepodległości państwom kolonialnym – w tym też roku niepodległość uzyskało najwięcej, bo aż 17 państw afrykańskich, co spowodowało określenie go jako Roku Afryki. Pod koniec tego roku państwa niepodległe zajmowały 87% powierzchni kontynentu (przy 8% w 1940 roku).
W kolejnych latach drugiej połowy XX w. niepodległość uzyskały wszystkie państwa Afryki i większość kolonii na pozostałych kontynentach.