Prosze o opracowanie tekstu:
Londyn (ang. London) – miasto w południowo-wschodniej części Wielkiej Brytanii, stolica tego państwa, a także stolica Anglii. Położony nad Tamizą, jest drugim największym miastem Europy (po Moskwie, przed Paryżem), jest także jednym z większych miast świata zarówno w skali samego miasta jak i aglomeracji. Liczba mieszkańców Londynu (w granicach tzw. Greater London) wynosi ok. 8,2 mln (2006) na obszarze 1 607 km²; cała zaś aglomeracja londyńska, łącznie ze wszystkimi przyległymi miastami (od Tonbridge na południowym wschodzie po Windsor na północnym zachodzie) liczy ok. 20 mln mieszkańców (obszar tzw. megalopolis). Około 20 % mieszkańców pochodzi z Azji, Afryki i Karaibów. Współczesny Londyn jest największym centrum finansowym świata (od 2006 przed Nowym Jorkiem). Tutaj dokonuje się 30 % światowego obrotu walutami i 40 % światowego obrotu Euroobligacji. W Londynie usytuowanych jest kilkaset banków, największa giełda w Europie (trzecia na świecie), liczne towarzystwa ubezpieczeniowe i inwestycyjne. Londyn jest także ogromnym ośrodkiem medialnym. Miasto pełne zabytków i muzeów przyciąga rocznie ok. 30 mln turystów.
Administracyjnie Wielki Londyn (Greater London) jest podzielony na 32 dzielnice (Boroughs) oraz autonomiczne City: z tego 12 oraz City of London tworzą Inner London (Wewnętrzny albo Centralny Londyn), a pozostałe - Outer London. Najważniejsze (również ze względów historycznych) dzielnice to City of London i City of Westminster położone na północnym brzegu Tamizy, oraz Southwark i Lambeth na południowym brzegu. 40% Wielkiego Londynu jest pokryte Londyńskim Obszarem Pocztowym (ang. London postal area). Kod Londyńskiego Obszaru Telefonicznego (ang. London telephone area code) obejmuje obszar zbliżony do Wielkiego Londynu, aczkolwiek nie obejmuje niektórych dzielnic zewnętrznych, a obejmuje gminy znajdujące się poza granicami Wielkiego Londynu. W granicach Wielkiego Londynu często dokonywany jest podział na Londyn Wewnętrzny (ang. Inner London) oraz Londyn Zewnętrzny (ang. Outer London). Można również dokonać podziału na Londyn północny, południowy, zachodni oraz wschodni.
Pierwszymi śladami działalności osadniczej na terenie Londynu są odkryte pozostałości po rzymskim obozie warownym datowanym na lata 70-80 n.e na wzgórzach Cornhill i Ludgate Hill. Rzymianie oznaczyli centrum Londinium kamieniem Londyńskim, który jest do tej pory widoczny na Cannon Street. Niemniej prawdopodobne jest że osady miejscowej ludności istniały tu jeszcze przed przybyciem Rzymian na Wyspy Brytyjskie. Londyn głównie dzięki rozwojowi handlu z krajami kontynentu europejskiego (rzymska nazwa Londinium) był wówczas jednym z najbogatszych miast Imperium. W roku 313 założono tu biskupstwo, a na początku VII wieku stolicę królestwa Essexu. W XI wieku Londyn zaczął pełnić funkcję faktycznej stolicy kraju. Przez kilka wieków niewielki, liczący 133 ha, obszar rzymskiego Londinium odpowiadał w zasadzie średniowiecznemu Londynowi. Dopiero w XII wieku rozpoczął się dynamiczny rozwój wykraczający poza mury miejskie, głównie wzdłuż dróg komunikacyjnych w kierunku zachodnim. Stolica Anglii została przeniesiona do Londynu z Winchesteru w XII i XIII w. po zbudowaniu Pałacu Westminsterskiego i uczynieniu tegoż pałacu siedzibą Dworu królewskiego, a tym samym polityczną stolicą całego narodu angielskiego. W roku 1666 wielki pożar strawił większą część miasta. Wtedy to w ciągu kilku dni spłonęło ponad 13 tys. domów i niemal 90 kościołów. Wydarzenie to pogłębiło szkody zapoczątkowane w poprzednim roku przez epidemię dżumy, w wyniku której śmierć poniosło aż 100 tys. mieszkańców. W okresie odbudowy miasta starano się kontrolować rozwój stolicy, m.in. poprzez wprowadzenie przepisów budowlanych, zaniechanie budowy drewnianej itp. Niektórym pożar przyniósł jednak korzyści, zwłaszcza sir Christopherowi Wrenowi, któremu zlecono zadanie odbudowania spalonej stolicy. Dzięki temu powstały takie arcydzieła, jak Royal Naval Hospital w Greenwich i katedra św. Pawła. W latach sześćdziesiątych XVIII wieku zburzono średniowieczne mury obronne. Rozwojowi przestrzennemu miasta towarzyszyła wzrastająca liczba populacji, szczególnie dynamicznie w okresie rewolucji przemysłowej w XIX wieku. W stuleciu tym zanotowano siedmiokrotny wzrost liczby ludności. W roku 1851 Londyn gościł Wystawę Przemysłu Wszystkich Narodów, będącą de facto protoplastą dzisiejszego Expo. Kilka lat później w mieście nastąpiło otwarcie pierwszej na świecie linii kolei podziemnej, w ceremonii otwarcia uczestniczyła sama królowa Wiktoria. W roku 1908 w Londynie odbyły się Letnie Igrzyska Olimpijskie, jedne z pierwszych nowożytnych igrzysk na świecie. W okresie II wojny światowej miasto było bombardowane przez rakiety i samoloty niemieckie, co spowodowało zniszczenie dzielnicy portowej i częściowo City. Po zakończeniu wojny rozpoczęto realizację planu przestrzennego rozwoju stolicy, obejmującego m.in. wyeliminowanie slumsów, konsolidację pasa zieleni otaczającego miasto (London's Green Belt) oraz budowę, w promieniu kilkudziesięciu kilometrów od jego centrum, kilku miast-ogrodów (w tym Basildon, Harlow, Hemel, Hempstead, Crawley). Podjęto także wysiłki zmierzającego do likwidacji londyńskiego "smogu" (ponoć problem ten istniał już w XIV wieku, zaś kulminację osiągnął w 1952, podczas „wielkiego smogu londyńskiego”) oraz oczyszczenia wód Tamizy.
Londyn (ang. London) – miasto w południowo-wschodniej części Wielkiej Brytanii, stolica tego państwa, a także stolica Anglii. Położony nad Tamizą, jest drugim największym miastem Europy (po Moskwie, przed Paryżem), jest także jednym z większych miast świata zarówno w skali samego miasta jak i aglomeracji. Liczba mieszkańców Londynu (w granicach tzw. Greater London) wynosi ok. 8,2 mln (2006) na obszarze 1 607 km²; cała zaś aglomeracja londyńska, łącznie ze wszystkimi przyległymi miastami (od Tonbridge na południowym wschodzie po Windsor na północnym zachodzie) liczy ok. 20 mln mieszkańców (obszar tzw. megalopolis). Około 20 % mieszkańców pochodzi z Azji, Afryki i Karaibów. Współczesny Londyn jest największym centrum finansowym świata (od 2006 przed Nowym Jorkiem). Tutaj dokonuje się 30 % światowego obrotu walutami i 40 % światowego obrotu Euroobligacji. W Londynie usytuowanych jest kilkaset banków, największa giełda w Europie (trzecia na świecie), liczne towarzystwa ubezpieczeniowe i inwestycyjne. Londyn jest także ogromnym ośrodkiem medialnym. Miasto pełne zabytków i muzeów przyciąga rocznie ok. 30 mln turystów.
Administracyjnie Wielki Londyn (Greater London) jest podzielony na 32 dzielnice (Boroughs) oraz autonomiczne City: z tego 12 oraz City of London tworzą Inner London (Wewnętrzny albo Centralny Londyn), a pozostałe - Outer London. Najważniejsze (również ze względów historycznych) dzielnice to City of London i City of Westminster położone na północnym brzegu Tamizy, oraz Southwark i Lambeth na południowym brzegu. 40% Wielkiego Londynu jest pokryte Londyńskim Obszarem Pocztowym (ang. London postal area). Kod Londyńskiego Obszaru Telefonicznego (ang. London telephone area code) obejmuje obszar zbliżony do Wielkiego Londynu, aczkolwiek nie obejmuje niektórych dzielnic zewnętrznych, a obejmuje gminy znajdujące się poza granicami Wielkiego Londynu. W granicach Wielkiego Londynu często dokonywany jest podział na Londyn Wewnętrzny (ang. Inner London) oraz Londyn Zewnętrzny (ang. Outer London). Można również dokonać podziału na Londyn północny, południowy, zachodni oraz wschodni.
Pierwszymi śladami działalności osadniczej na terenie Londynu są odkryte pozostałości po rzymskim obozie warownym datowanym na lata 70-80 n.e na wzgórzach Cornhill i Ludgate Hill. Rzymianie oznaczyli centrum Londinium kamieniem Londyńskim, który jest do tej pory widoczny na Cannon Street. Niemniej prawdopodobne jest że osady miejscowej ludności istniały tu jeszcze przed przybyciem Rzymian na Wyspy Brytyjskie. Londyn głównie dzięki rozwojowi handlu z krajami kontynentu europejskiego (rzymska nazwa Londinium) był wówczas jednym z najbogatszych miast Imperium. W roku 313 założono tu biskupstwo, a na początku VII wieku stolicę królestwa Essexu. W XI wieku Londyn zaczął pełnić funkcję faktycznej stolicy kraju. Przez kilka wieków niewielki, liczący 133 ha, obszar rzymskiego Londinium odpowiadał w zasadzie średniowiecznemu Londynowi. Dopiero w XII wieku rozpoczął się dynamiczny rozwój wykraczający poza mury miejskie, głównie wzdłuż dróg komunikacyjnych w kierunku zachodnim. Stolica Anglii została przeniesiona do Londynu z Winchesteru w XII i XIII w. po zbudowaniu Pałacu Westminsterskiego i uczynieniu tegoż pałacu siedzibą Dworu królewskiego, a tym samym polityczną stolicą całego narodu angielskiego. W roku 1666 wielki pożar strawił większą część miasta. Wtedy to w ciągu kilku dni spłonęło ponad 13 tys. domów i niemal 90 kościołów. Wydarzenie to pogłębiło szkody zapoczątkowane w poprzednim roku przez epidemię dżumy, w wyniku której śmierć poniosło aż 100 tys. mieszkańców. W okresie odbudowy miasta starano się kontrolować rozwój stolicy, m.in. poprzez wprowadzenie przepisów budowlanych, zaniechanie budowy drewnianej itp. Niektórym pożar przyniósł jednak korzyści, zwłaszcza sir Christopherowi Wrenowi, któremu zlecono zadanie odbudowania spalonej stolicy. Dzięki temu powstały takie arcydzieła, jak Royal Naval Hospital w Greenwich i katedra św. Pawła. W latach sześćdziesiątych XVIII wieku zburzono średniowieczne mury obronne. Rozwojowi przestrzennemu miasta towarzyszyła wzrastająca liczba populacji, szczególnie dynamicznie w okresie rewolucji przemysłowej w XIX wieku. W stuleciu tym zanotowano siedmiokrotny wzrost liczby ludności. W roku 1851 Londyn gościł Wystawę Przemysłu Wszystkich Narodów, będącą de facto protoplastą dzisiejszego Expo. Kilka lat później w mieście nastąpiło otwarcie pierwszej na świecie linii kolei podziemnej, w ceremonii otwarcia uczestniczyła sama królowa Wiktoria. W roku 1908 w Londynie odbyły się Letnie Igrzyska Olimpijskie, jedne z pierwszych nowożytnych igrzysk na świecie. W okresie II wojny światowej miasto było bombardowane przez rakiety i samoloty niemieckie, co spowodowało zniszczenie dzielnicy portowej i częściowo City. Po zakończeniu wojny rozpoczęto realizację planu przestrzennego rozwoju stolicy, obejmującego m.in. wyeliminowanie slumsów, konsolidację pasa zieleni otaczającego miasto (London's Green Belt) oraz budowę, w promieniu kilkudziesięciu kilometrów od jego centrum, kilku miast-ogrodów (w tym Basildon, Harlow, Hemel, Hempstead, Crawley). Podjęto także wysiłki zmierzającego do likwidacji londyńskiego "smogu" (ponoć problem ten istniał już w XIV wieku, zaś kulminację osiągnął w 1952, podczas „wielkiego smogu londyńskiego”) oraz oczyszczenia wód Tamizy.
More Questions From This User See All
Administratively Greater London (Greater London) is divided into 32 districts (Boroughs) and the Autonomous City: from the 12 and the City of London up Inner London (inner or central London), and others - Outer London. The most important (also for historical reasons) the districts of the City of London and Westminster is located on the north bank of the Thames and Southwark and Lambeth on the south shore. 40% of Greater London is covered by the London Post area (called London postal area). London Area telephone code (called London telephone area code) covers an area close to the Greater London Authority, but does not cover some areas outside, and includes the municipalities located outside the Greater London Authority. Within the limits of Greater London is often made the distinction between Inner London (called Inner London) and Outer London (English Outer London). Can also be divided into the north london, south, west and east.
The first traces of settlement activity in London is discovered remains of a fortified Roman camp dating from the years AD 70-80 in the hills of Cornhill and Ludgate Hill. Roman Londinium stone marked the center of London, which is now visible on Cannon Street. However, it is likely that the settlement of local people were here before the arrival of the Romans to the British Isles. London mainly due to the development of trade with the countries of the European continent (the Roman name Londinium) was then one of the richest cities of the Empire. In the year 313 the diocese was founded here, and in the early seventh century the capital of the kingdom of Essex. In the eleventh century London began to function as de facto capital of the country. For several centuries, a small, numbering 133 hectares, the area of Roman Londinium corresponded basically medieval London. Only in the twelfth century began a dynamic development beyond the city walls, mainly along the transportation routes to the west. The capital of England has moved to London from Winchester in the twelfth and thirteenth centuries after the construction of the Palace of Westminster and to make the same palace, the seat of the royal court, and thus the political capital of the whole British people. In 1666 a great fire destroyed most of the city. Then, within a few days burned over 13 thousand. homes and nearly 90 churches. The event will exacerbate the damage initiated in the previous year by an epidemic of bubonic plague, the result of which killed up to 100 thousand. residents. During the reconstruction of the city tried to control the evolution of the capital, including through the introduction of building regulations, failure to build a wooden fire, etc. Some, however, has brought benefits, especially Wrenowi Sir Christopher, who commissioned the task of rebuilding the burned city. Thus arose such masterpieces as the Royal Naval Hospital in Greenwich and St. Stephan's Cathedral. Paul. In the sixties the eighteenth century the medieval walls were demolished. Development, accompanied by an increasing number of city populations, especially rapidly during the industrial revolution in the nineteenth century. In this century there has been a seven-fold increase in population. In 1851 London hosted the Exhibition of Industry of All Nations, which is the de facto predecessor of today's Expo. A few years later, the city saw the opening of the world's first underground railway line, attended the opening ceremony of Queen Victoria herself. In 1908 took place in London Summer Olympics, one of the first modern games in the world. During World War II the city was bombed by German planes and rockets, which resulted in the destruction of the port district and partly the City. After the war began on the spatial development plan of the capital, including, inter alia, elimination of slums, the consolidation of the green belt surrounding the city (London's Green Belt) and the construction, within a radius of several kilometers from the city, several city-gardens (including Basildon, Harlow, Hemel, Hempstead, Crawley). There were also efforts aimed at the liquidation of the London "smog" (it seems this problem has already existed in the fourteenth century, and reached a climax in 1952, when "the great smog of London") and the purification of water of the Thames.