Za okres nieustannych wojen uważa się wiek XVII. Pierwsze starcie Polski z Rosją rozpoczęło się przez Inflanty, które w roku 1558, Car Ivan IV postanowił dołączyć do państwa Rosyjskiego. Inflanty w roku 1561 były oddane pod opiekę Polsce i Litwie, przez mistrza Zakonu Kawalerów Mieczowych. Wojny z Rosją prowadził już król Zygmunt III August, a później Stefan Batory. Bezpośrednio na Moskwę uderzył Batory, zdobywając Wielkie Łuki, Płock oraz inne twierdze i miasta. Ową wojnę zakończył rozejm w Jamie Zapolskim, podpisany w roku 1582. Po czym Rzeczpospolita uzyskała ziemie Płocką, wybrzeże Morza Bałtyckiego jak i moskiewskie załogi opuściły grody w Inflantach. Gdy zmarł Ivan IV Groźny, w Rosji nastały wojny domowe. Car miał dwóch synów: Fiodora (panował on jako car, bardzo krótko), drugi syn to Dymitra (zginą on w nieznanych okolicznościach w 1591roku). Po trzech latach bojów, w trakcie których zwycięstwo było raz po jednaj stronie, a raz po drugiej. We wrześniu 1651roku podpisano ugodę w Białej Cerkwi (ugoda była niekorzystna dla kozaków). Bohdan Chmielnicki nawiązał pewne kontakty z Rosją. Rozmowy te zostały rozpoczęte już w 1650r. jednak koncepcja uległa znacznemu natężeniu, gdy okazało się iż plan stworzenia federacji w jakiej Ukraina uzyskałaby równość co do Polski jaki i Litwy. 8 stycznia 1654r. zostało zawarte porozumienie rosyjsko-kozackie. Zawarciu tej ugody towarzyszyły jednak pewne trudności. W Perejasławiu ostatecznie kozacy poddali się pod rosyjski protektorat. Zostali jego poddanymi na mocy aktu jednostronnego cara Aleksego Michajłowicza. Rejestr kozacki został powiększony przez cara do 60 tysięcy, oraz potwierdzono dawne kozackie przywileje. Ugoda ta oznaczała dla polski początek następnego konfliktu z Moskwą. Ostatecznie nowym władcą został wybrany August III. Polska za jego panowania nie była krajem samodzielnym, sprawa jej przyszłości stawała się coraz częściej przedmiotem przetargów między państwami ościennymi.
Za okres nieustannych wojen uważa się wiek XVII. Pierwsze starcie Polski z Rosją rozpoczęło się przez Inflanty, które w roku 1558, Car Ivan IV postanowił dołączyć do państwa Rosyjskiego. Inflanty w roku 1561 były oddane pod opiekę Polsce i Litwie, przez mistrza Zakonu Kawalerów Mieczowych. Wojny z Rosją prowadził już król Zygmunt III August, a później Stefan Batory. Bezpośrednio na Moskwę uderzył Batory, zdobywając Wielkie Łuki, Płock oraz inne twierdze i miasta. Ową wojnę zakończył rozejm w Jamie Zapolskim, podpisany w roku 1582. Po czym Rzeczpospolita uzyskała ziemie Płocką, wybrzeże Morza Bałtyckiego jak i moskiewskie załogi opuściły grody w Inflantach.
Gdy zmarł Ivan IV Groźny, w Rosji nastały wojny domowe. Car miał dwóch synów: Fiodora (panował on jako car, bardzo krótko), drugi syn to Dymitra (zginą on w nieznanych okolicznościach w 1591roku). Po trzech latach bojów, w trakcie których zwycięstwo było raz po jednaj stronie, a raz po drugiej. We wrześniu 1651roku podpisano ugodę w Białej Cerkwi (ugoda była niekorzystna dla kozaków). Bohdan Chmielnicki nawiązał pewne kontakty z Rosją. Rozmowy te zostały rozpoczęte już w 1650r. jednak koncepcja uległa znacznemu natężeniu, gdy okazało się iż plan stworzenia federacji w jakiej Ukraina uzyskałaby równość co do Polski jaki i Litwy. 8 stycznia 1654r. zostało zawarte porozumienie rosyjsko-kozackie. Zawarciu tej ugody towarzyszyły jednak pewne trudności. W Perejasławiu ostatecznie kozacy poddali się pod rosyjski protektorat. Zostali jego poddanymi na mocy aktu jednostronnego cara Aleksego Michajłowicza. Rejestr kozacki został powiększony przez cara do 60 tysięcy, oraz potwierdzono dawne kozackie przywileje. Ugoda ta oznaczała dla polski początek następnego konfliktu z Moskwą. Ostatecznie nowym władcą został wybrany August III. Polska za jego panowania nie była krajem samodzielnym, sprawa jej przyszłości stawała się coraz częściej przedmiotem przetargów między państwami ościennymi.