1. Prezentacja dzieła: autor: Leonardo da Vinci tytuł: „Mona Lisa” rok (wiek) powstania: ok. 1503-1506 r. technika: olej, deska wymiary: 97 cm x 53 cm miejsce przechowywania: Paryż – Luwr
2. Analiza formy: Na pierwszym planie widać postać kobiety w swobodnej pozie do połowy postaci, w sile wieku, ledwie widoczny, błąkający się uśmiech na twarzy, niezbyt urodziwa . Włosy nieufryzowane, skromna suknia, ręce złożone, ciało w półobrocie, oczy patrzą prawie wprost na widza, spokojne powłóczyste spojrzenie migdałowych oczu, delikatne brwi, subtelne niewielkie usta, zaokrąglone kształty ciała. W drugim planie nieco baśniowy, górski, skalisty krajobraz. Brunatno-zielone skały, kręte ścieżki spowite mgłą. Między postacią kobiety a groźnym krajobrazem nie ma kontrastu. Rozproszony światłocień. Subtelna gra światła i cienia . Technika sfumato *( wynalazek Leonarda ) doprowadzona do perfekcji . wł. fumo – dym Rozproszone światło ślizga się po twarzy Giocondy , zatapia w cieniu partie krajobrazu w tle, stapia barwy i odległości , niweluje ostre kontury , modeluje kształty;
3. Analiza treści: Treść obrazu stanowi postać kobiety, Mony Lisy La Gioconda, florenckiej patrycjuszki, która na obrazie fascynuje wieloznacznie interpretowanym tajemniczym uśmiechem. W tle ukazany jest obraz górski, najprawdopodobniej uchodzący jako wynik studiów górskich Leonarda.
Leonardo unikał symboli , bo unikał tajemnic, a raczej dążył do ich rozwiązania. Uśmiech Giocondy to wdzięk i życie w połączeniu z młodością. Obraz jest symbolem kobiecości.
Tytuł obrazu wziął się od imienia portretowanej kobiety. Kompozycja statyczna, postać Giocondy – kompozycja w trójkącie na pierwszym planie widać postać kobiety w swobodnej pozie „trzy czwarte” , na drugim planie – w tle – krajobraz. Historia obrazu: Namalowany przez Leonarda da Vinci w latach 1503-1506, uznawany za jeden z najsłynniejszych obrazów w dziejach sztuki i będący pierwszym portretem nowożytnym. Zabrany przez Leonarda w 1516 do Francji, po jego śmierci stał się własnością Franciszka I. W XVI i XVII w. przechowywany w Fontaineblau, później w Luwrze, skąd został skradziony w 1911 i powrócił w 1913. Autor: Leonardo da Vinci (1452-1519), włoski malarz, rzeźbiarz, architekt, konstruktor, teoretyk sztuki, filozof, wszechstronny i najdoskonalszy przedstawiciel renesansu. Uczeń A. del Verrocchio we Florencji, od 1472 członek cechu malarzy.
4. Wrażenia własne Portret Mony Lisy wywarł na mnie ogromne wrażenie i dlatego go wybrałem. Jestem pełen podziwu dla kunsztu i mistrzostwa Leonarda da Vinci. W perfekcyjny sposób oddał on za pomocą pędzla kobiece piękno. Im dłużej przyglądałem się portretowi tym bardziej fascynował mnie i zaciekawiał tajemniczy i inspirujący uśmiech Giocondy. Ogólnie obraz podoba mi się, chociaż mam pewne zarzuty do tła i sukni kobiety. Chętnie pojechałbym do Luwru zobaczyć go w pełnej okazałości na żywo.
Obrazem, który chciałabym opisać jest portret Mona Lisy del Giocondo na tle pejzażu, w którym artyście udało się osiągnąć niezwykłe psychiczne napięcie i nastrój tajemniczości. Namalowany przez Leonarda da Vinci w latach 1503-1506, uznawany za jeden z najsłynniejszych obrazów w dziejach sztuki i będący pierwszym portretem nowożytnym. Wymiary 97 na 53 cm. Kompozycja statyczna. Miejsce przechowywania Paryż – Luwr. Treść obrazu stanowi postać kobiety, Mona Lisy, florenckiej patrycjuszki, która na obrazie fascynuje wieloznacznie interpretowanym tajemniczym uśmiechem. W tle ukazany jest obraz górski, najprawdopodobniej uchodzący jako wynik studiów górskich Leonarda. Na pierwszym planie widać do połowy postać kobiety w swobodnej pozie w półobrocie, ze złożonymi rękami. Jest niezbyt urodziwa, w sile wieku. Ma zaokrąglone kształty ciała i skromną suknię na sobie. Na jej twarzy błąka się prawie niewidoczny uśmiech subtelnych, niewielkich ust, spokojne spojrzenie oczu skierowane wprost na widza. W tle ukazany jest nieco baśniowy, górski, skalisty krajobraz. Skały brunatno-zielone i kręte ścieżki są spowite mgłą. Między postacią kobiety a groźnym krajobrazem nie ma kontrastu. Rozproszone światło zatapia w cieniu partie krajobrazu w tle, stapia barwy i odległości, niweluje ostre kontury, modeluje kształty. W obrazie dominują kolory zimne, raczej ciemne, co potęguje wrażenie tajemniczości. Wybrałam ten obraz, ponieważ zrobił na mnie największe wrażenie. Jestem pełna podziwu dla kunsztu Leonarda da Vinci. Uważam, że doskonale przedstawił kobiece piękno. Bardzo podoba mi się ponura kolorystyka obrazu, ponieważ w pełni pasuje do namalowanej postaci, gdyż sprawia wrażenie tajemniczości tak samo jak jej słynny uśmiech.
1. Prezentacja dzieła:
autor: Leonardo da Vinci
tytuł: „Mona Lisa”
rok (wiek) powstania: ok. 1503-1506 r.
technika: olej, deska
wymiary: 97 cm x 53 cm
miejsce przechowywania: Paryż – Luwr
2. Analiza formy:
Na pierwszym planie widać postać kobiety w swobodnej pozie do połowy postaci, w sile wieku, ledwie widoczny, błąkający się uśmiech na twarzy, niezbyt urodziwa . Włosy nieufryzowane, skromna suknia, ręce złożone, ciało w półobrocie, oczy patrzą prawie wprost na widza, spokojne powłóczyste spojrzenie migdałowych oczu, delikatne brwi, subtelne niewielkie usta, zaokrąglone kształty ciała.
W drugim planie nieco baśniowy, górski, skalisty krajobraz. Brunatno-zielone skały, kręte ścieżki spowite mgłą.
Między postacią kobiety a groźnym krajobrazem nie ma kontrastu. Rozproszony
światłocień. Subtelna gra światła i cienia .
Technika sfumato *( wynalazek Leonarda ) doprowadzona do perfekcji . wł. fumo – dym
Rozproszone światło ślizga się po twarzy Giocondy , zatapia w cieniu partie krajobrazu w tle, stapia barwy i odległości , niweluje ostre kontury , modeluje kształty;
3. Analiza treści:
Treść obrazu stanowi postać kobiety, Mony Lisy La Gioconda, florenckiej patrycjuszki, która na obrazie fascynuje wieloznacznie interpretowanym tajemniczym uśmiechem. W tle ukazany jest obraz górski, najprawdopodobniej uchodzący jako wynik studiów górskich Leonarda.
Leonardo unikał symboli , bo unikał tajemnic, a raczej dążył do ich rozwiązania. Uśmiech Giocondy to wdzięk i życie w połączeniu z młodością. Obraz jest symbolem kobiecości.
Tytuł obrazu wziął się od imienia portretowanej kobiety.
Kompozycja statyczna, postać Giocondy – kompozycja w trójkącie
na pierwszym planie widać postać kobiety w swobodnej pozie „trzy czwarte” , na drugim planie – w tle – krajobraz.
Historia obrazu: Namalowany przez Leonarda da Vinci w latach 1503-1506, uznawany za jeden z najsłynniejszych obrazów w dziejach sztuki i będący pierwszym portretem nowożytnym. Zabrany przez Leonarda w 1516 do Francji, po jego śmierci stał się własnością Franciszka I. W XVI i XVII w. przechowywany w Fontaineblau, później w Luwrze, skąd został skradziony w 1911 i powrócił w 1913.
Autor: Leonardo da Vinci (1452-1519), włoski malarz, rzeźbiarz, architekt, konstruktor, teoretyk sztuki, filozof, wszechstronny i najdoskonalszy przedstawiciel renesansu. Uczeń A. del Verrocchio we Florencji, od 1472 członek cechu malarzy.
4. Wrażenia własne
Portret Mony Lisy wywarł na mnie ogromne wrażenie i dlatego go wybrałem. Jestem pełen podziwu dla kunsztu i mistrzostwa Leonarda da Vinci. W perfekcyjny sposób oddał on za pomocą pędzla kobiece piękno. Im dłużej przyglądałem się portretowi tym bardziej fascynował mnie i zaciekawiał tajemniczy i inspirujący uśmiech Giocondy. Ogólnie obraz podoba mi się, chociaż mam pewne zarzuty do tła i sukni kobiety. Chętnie pojechałbym do Luwru zobaczyć go w pełnej okazałości na żywo.
Obrazem, który chciałabym opisać jest portret Mona Lisy del Giocondo na tle pejzażu, w którym artyście udało się osiągnąć niezwykłe psychiczne napięcie i nastrój tajemniczości. Namalowany przez Leonarda da Vinci w latach 1503-1506, uznawany za jeden z najsłynniejszych obrazów w dziejach sztuki i będący pierwszym portretem nowożytnym. Wymiary 97 na 53 cm. Kompozycja statyczna. Miejsce przechowywania Paryż – Luwr.
Treść obrazu stanowi postać kobiety, Mona Lisy, florenckiej patrycjuszki, która na obrazie fascynuje wieloznacznie interpretowanym tajemniczym uśmiechem. W tle ukazany jest obraz górski, najprawdopodobniej uchodzący jako wynik studiów górskich Leonarda.
Na pierwszym planie widać do połowy postać kobiety w swobodnej pozie w półobrocie, ze złożonymi rękami. Jest niezbyt urodziwa, w sile wieku. Ma zaokrąglone kształty ciała i skromną suknię na sobie. Na jej twarzy błąka się prawie niewidoczny uśmiech subtelnych, niewielkich ust, spokojne spojrzenie oczu skierowane wprost na widza. W tle ukazany jest nieco baśniowy, górski, skalisty krajobraz. Skały brunatno-zielone i kręte ścieżki są spowite mgłą. Między postacią kobiety a groźnym krajobrazem nie ma kontrastu. Rozproszone światło zatapia w cieniu partie krajobrazu w tle, stapia barwy i odległości, niweluje ostre kontury, modeluje kształty. W obrazie dominują kolory zimne, raczej ciemne, co potęguje wrażenie tajemniczości.
Wybrałam ten obraz, ponieważ zrobił na mnie największe wrażenie. Jestem pełna podziwu dla kunsztu Leonarda da Vinci. Uważam, że doskonale przedstawił kobiece piękno. Bardzo podoba mi się ponura kolorystyka obrazu, ponieważ w pełni pasuje do namalowanej postaci, gdyż sprawia wrażenie tajemniczości tak samo jak jej słynny uśmiech.