W XX w. nastąpił gwałtowny rozwój astronomii ściśle związany z rozwojem fizyki i ogólnym wzrostem możliwości techniki. Do dwudziestowiecznych przełomowych momentów w dziedzinie astronomii należą: sformułowanie ogólnej teorii względności jako współczesnej teorii grawitacji (1916, A. Einstein) i wynikające stąd narodziny kosmologii, identyfikacja części obiektów mgławicowych jako odległych galaktyk (1929, E. Hubble; astronomia pozagalaktyczna), odkrycie pozaziemskiego promieniowania radiowego (1931, K. Jansky; radioastronomia), odkrycie promieniowania reliktowego (1965, A. Penzias i R. Wilson), kolejne etapy zrozumienia budowy i ewolucji gwiazd (E. Hertzsprung, S. Chandrasekhar, H. Bethe), odkrycie nowych klas obiektów astronomicznych jak pulsary i kwazary. Bardzo ważnym impulsem dla rozwoju astronomii współczesnej było rozpoczęcie lotów kosmicznych (1957 wystrzelenie pierwszego sztucznego satelity Ziemi), które zaowocowało bezpośrednimi badaniami Księżyca, planet i innych obiektów Układu Słonecznego oraz umieszczeniem poza atmosferą przyrządów pomiarowych, dostarczających nieporównanie lepszej jakości danych obserwacyjnych.
W XX w. nastąpił gwałtowny rozwój astronomii ściśle związany z rozwojem fizyki i ogólnym wzrostem możliwości techniki. Do dwudziestowiecznych przełomowych momentów w dziedzinie astronomii należą: sformułowanie ogólnej teorii względności jako współczesnej teorii grawitacji (1916, A. Einstein) i wynikające stąd narodziny kosmologii, identyfikacja części obiektów mgławicowych jako odległych galaktyk (1929, E. Hubble; astronomia pozagalaktyczna), odkrycie pozaziemskiego promieniowania radiowego (1931, K. Jansky; radioastronomia), odkrycie promieniowania reliktowego (1965, A. Penzias i R. Wilson), kolejne etapy zrozumienia budowy i ewolucji gwiazd (E. Hertzsprung, S. Chandrasekhar, H. Bethe), odkrycie nowych klas obiektów astronomicznych jak pulsary i kwazary. Bardzo ważnym impulsem dla rozwoju astronomii współczesnej było rozpoczęcie lotów kosmicznych (1957 wystrzelenie pierwszego sztucznego satelity Ziemi), które zaowocowało bezpośrednimi badaniami Księżyca, planet i innych obiektów Układu Słonecznego oraz umieszczeniem poza atmosferą przyrządów pomiarowych, dostarczających nieporównanie lepszej jakości danych obserwacyjnych.