konspekt Czy w XXI wieku zapożyczenia nadal wzmacniają ,,kompleks zapóźnienia intelektualnego" Polaków? Uzasadnij swoje stanowisko, odwołując się do podanego tekstu, innego tekstu kultury oraz własnych doświadczeń komunikacyjnych. Współczesne teksty publicystyczne czy popularnonaukowe (prace naukowe i terminologię zupełnie tu pomijam) roją się wprost od zapożyczeń, zwłaszcza przejętych bezpośrednio z angielskiego i francuskiego. Elitarni inteligenci z par synonimów takich jak: fundamentalny - podstawowy, profesjonalny - zawodowy, industrialny - przemysłowy, mentalny - umysłowy, repertuar- inwentarz, rezerwuar (np. środków) -zasób, partycypacja - udział, translacja-przekład itp. znacznie częściej niż inni wybierają wyraz obcy, czasem wręcz wyszukany (jak translacja). Pod wpływem swych angielskich i francuskich odpowiedników [wyrazy] rdzennie polskie, a częściej jeszcze zapożyczone bezpośrednio lub pośrednio z łaciny, nabierają nowego znaczenia. Zmniejsza to komunikatywność, prowadzi nieraz do nieporozumień albo po prostu tylko zaskakuje odbiorcę i niepotrzebnie zatrzymuje jego uwagę na samej powierzchni tekstu. Kilka przykładów: ,,nie mam co do tego ewidencji empirycznej" - mówi pewien docent', mając na myśli brak dowodów faktycznych, inny zaś przestrzega przed ,,skorumpowaniem jakiejś zasady" (czyli przed jej wypaczeniem) i postuluje ograniczenie jej pewnymi kwalifikacjami (chyba: zastrzeżeniami). Elita naszego kraju, a więc środowisko, którego obowiązkiem społecznym jest podtrzymanie tradycji kulturalnej, tak łatwo nieraz rezygnuje z nawiązywania do tej właśnie tradycji. Przecież na wyrobienie słownictwa ujmującego w polskie formy wyrazowe pojęcia niezbędne do formułowania refleksji o człowieku, narodzie, świecie złożyła się praca całych pokoleń myślących Polaków. Jeżeli ktoś nie zadaje sobie trudu wydobycia z pamięci tych wyrazów, a sięga po obce, które nasuwają się usłużnie, podpowiadane przez obcojęzyczne lektury, to tym samym wzmacnia nasz mniej czy bardziej uzasadniony kompleks zapóźnienia intelektualnego, częste u nas przekonanie o wtórności naszej myśli.​