@adamek999

adamek999

Ambitny

Mógłby mi ktoś to streścić a dokładnie zrobić notatkę z tego?? potrzebuję to jutro na historię z góry dzięki i pozdrawiam;] Podboje Karola Wielkiego (768-814) Prowadzone przez Karola wojny z Sasami (772-804) rozpoczęły się zdobyciem Eresburga i zniszczeniem Irminsulu. Masowo chrzczeni możni sascy popierali połączenie ziem saskich z państwem Franków i pozostawali w opozycji do głównego wodza powstańców, księcia Westfalów, Widukinda. Powstanie saskie zostało krwawo stłumione przez Franków (779/80). Po rozbiciu armii frankijskiej w górach Süntel w 782 r., na rozkaz Karola Frankowie dokonali rzezi w Verden nad rzeką Allerem. Stracono 4 500 (liczba ta jest poddawana pod wątpliwość) powstańców saskich, którzy zostali wydani Karolowi przez tamtejszych możnowładców. Wkrótce wybuchło jednak kolejne powstanie (783-85). Tłumiąc je Karol dotarł aż do Łaby. W 785 r. zawarł pokój z Widukindem, który przyjął chrzest w cesarskim pałacu w Attigny. Po kolejnym buncie chłopów saskich (792-99) przeciw kościelnej dziesięcinie doszło do deportacji Sasów na ziemie frankijskie. Na ich miejscu osiedlono Franków. Ostateczne podporządkowanie Sasów przyniosła ostatnia wyprawa Karola w 804 r. Pojednaniu Franków z Sasami służył spis prawa saskiego (Lex Saxonum, 802), który wprawdzie opierał się na prawie frankijskim (Lex Ripuaria), ale uwzględniał w nowej kodyfikacji normy dawnego saskiego prawa szczepowego. Biskupstwa Bremy, Verden, Minden, Münster, Paderborn i Osnabrück, podległe utworzonym przez Karola arcybiskupstwom w Moguncji i Kolonii, przeprowadziły chrystianizację kraju Sasów. Później Ludwik Pobożny ustanowił także biskupstwa w Hildeshheim i Halberstadt. Ważnym klasztorem saskim stał się założony przez mnichów z północnofrancuskiego Corbie klasztor w Korwei nad Wezerą (822). W latach 773-74 Karol odbył dwie wyprawy, dokonując podboju królestwa Longobardów. Po zajęciu ich stolicy - Pawii, zdetronizował króla Dezyderiusza (dożył on swych dni w klasztorze) i przyjął tytuł "króla Franków i Longobardów". Państwo longobardzkie wcielono do królestwa Franków jako kolejne hrabstwo. Karol Wielki potwierdził darowiznę Pepina na rzecz papiestwa i wziął pod opiekę (a faktycznie - pod kontrolę) Państwo Kościelne. W wyniku wojen ze Słowianami prowadzonych w latach 789-812 do płacenia trybutu zmuszeni zostali przez Karola Wielkiego Wieleci, Łużyczanie i Czesi. Karol Wielki zorganizował też w 778 r. wyprawę przeciw Arabom hiszpańskim. Przeprawił się przez Pireneje i obległ Saragossę. Wyprawa zakończyła się niepowodzeniem. W drodze powrotnej w wąwozie Roncevaux (Roncevalles) na osłaniającą odwrót sił głównych straż tylnią napadli Baskowie. W walce zginą prawie cały oddział. Wśród poległych znalazł się margrabia marchii bretońskiej, Roland. Na przełomie XI/XII w., w czasach rozwoju ruchu krucjatowego epizod ten stał się motywem popularnego eposu francuskiego Pieśń o Rolandzie. W 788 r. Karol usunął księcia Bawarii, Tassilo III i zesłał go do klasztoru. W ten sposób pokonał ostatniego władcę plemiennego w państwie Franków. W latach 791-96, w wyniku trzech kolejnych wypraw Karola Wielkiego, pobici zostali Awarowie, atakujący wcześniej nieustannie pograniczne księstwa Friulu i Austrię. Główny ośrodek awarski (tzw. "pierścień") został zburzony w 822 r., już po śmierci Karola. Misje wśród podbitych przez Awarów Słowian południowych powierzono Akwileji i arcybiskupstwu w Salzburgu (798). W wyniku wojen przeciw Sasom, Słowianom i Awarom państwo Karola Wielkiego rozszerzyło się na obszary od ujścia Odry po Adriatyk. Po klęsce zadanej przez Arabów armii frankijskiej w 778 r. i najeździe arabskim na Narbonnę (793) w 795 r. powstała, utworzona dla obrony południowej flanki państwa Franków Marchia Hiszpańska. 25 grudnia 800 r. nastąpiło uwieńczenie kariery Karola Wielkiego - jego koronacja na cesarza. Dokonał jej papież Leon III (795-816). Karol przyjął tytuł cesarski: Romanum gubernans imperium. W 812 r. Karol Wielki zawarł układ w Akwizgranie z cesarzem bizantyńskim Michałem I. Za cenę zwrotu Wenecji, Istrii i Dalmacji Bizancjum zgodziło się uznać go za cesarza (co wywołało później "problem dwóch cesarzy"). Jego syn, Ludwik, na wzór bizantyński, sam, bez udziału papieża, nałożył sobie na głowę koronę, co symbolizować miało, iż jego władza pochodzi bezpośrednio od Boga (a Deo coronatus). Karol Wielki zmarł 28 stycznia 814 r. W Akwizgranie. Pochowany został w Münster. Karol Wielki dążył do ujednolicenia struktury administracyjnej swej monarchii. W tym celu powołał do życia hrabstwa, na których czele stanęli wyznaczeni przez władcę hrabiowie. Natomiast na obszarach przygranicznych szczególnie zagrożonych najazdami (w Hiszpanii, Bretanii) powstały marchie złożone z kilku hrabstw. Na czele marchii stał, powoływany podobnie jak hrabiowie, margrabia. Karol kierował swym państwem za pomocą edyktów (kapitularzy). Szczególnie ważną rolę odgrywali posłańcy królewscy (missi dominici). Do ich zadań należała kontrola poczynań urzędników królewskich na prowincji. Panowanie Karola Wielkiego było okresem ożywienia intelektualnego, zwanego "odrodzeniem karolińskim". Karol założył w Akwizgranie szkołę pałacową, kształcącą urzędników. Jej kierownikiem był najwybitniejszy uczony tamtych czasów anglosaski mnich Alkuin. Z rozkazania króla (kapitularz Epistola de litteris colendis) przy kościołach parafialnych i klasztorach utworzono szkoły. (Sam Karol do końca życia pozostał nota bene analfabetą.) Na dworze Karola żył i działał Einhardt, historyk, autor dzieła "Życie Karola Wielkiego" (Vita Caroli magni). Prawdopodobnie, w zamyśle Karola, rozwój nauki i szkolnictwa miał umożliwić pełniejsze przenikanie idei chrześcijańskich do społeczeństwa.
Answer
Porównaj ustrój spartańskiej polis z demokracją ateńską
Answer
Wyjaśnij, dlaczego życie w Sparcie zorganizowano na wzór wojskowy
Answer

Life Enjoy

" Life is not a problem to be solved but a reality to be experienced! "

Get in touch

Social

© Copyright 2013 - 2024 KUDO.TIPS - All rights reserved.