Mógłby mi ktoś pomóc napisać opis budowy poniższego wiersza ? z góry dzięki :) ZUZANNA TOPIELICA WYPADEK Z 1809 ROKU. BALLADA. Zerwała groblę szalona fala, Szumi na błoniach, drzewa obala. — O! jeszcze powódź łagodna dosyć, Ja brnąć potrafię, umiem przenosić; Matko, nim wzbiorą fale szalone, Ja cię przeniosę na drugą stronę. — Och! Bóg nam przecie swą łaską świeci — Ja chora matka... i troje dzieci... Dzięki ci, dziewczę, dzięki losowi! Jużeśmy zginąć byli gotowi! I młode dziewczę, ratując szczerze, Schorzałą matkę na barki bierze. — Na suchym brzegu niech czeka dziatwa, Tak niedaleko, przeprawa łatwa; Czekajcie, dzieci, nim przyjdą fale, Ja wnet powrócę, ja was ocalę! Grobla zerwana, szaleje fala, Wyrywa ziemię, drzewa obala; Zuzanna matkę przeniosła chorą, Ratować dzieci pośpiesza skoro. — Ej, dokąd, dokąd? próżna odwaga! Fale wirują, powódź się wzmaga, Nurt cię pochwyci, młoda dziewczyno! — — Ja chcę ratować... oni nie zginą! Grobla już tonie, szaleje fala, Szumi, jak morze, huczy z oddala; Zuzanna w wodę puszcza się śmiele, Przechodzi kładkę, brnie przez topiele, Już się zrównała z chatą sąsiada, Lecz unieść dzieci — daremna rada! Powódź z łoskotem groblę obala, Ponad pagórkiem wiruje fala, Szumiąc i hucząc do morza leci, Unosi dziewczę i troje dzieci, Unosi wszystko — w mętnej topieli Oni już dawno zginąć musieli! To się Zuzanna mignie nad wodą, — Któż uratuje dziewczynę młodą? — To w głąb wiruje, to się wyłoni, Lecz nikt z wioślarzy nie śpieszy do niej. Snadź jeszcze żyje — nim śmierć ją spotka, Gdyby choć czółno, gdyby choć łódka, Gdyby choć deska — próżna otucha!... Już leci w Niebo gwiazdka jej ducha! Groblę i pole powódź zalewa, Tylko gdzieś baszta, lub konar drzewa Wskazuje miejsce, gdzie ludzie żyli. A nad topielą, z chwili do chwili, Wznosi się widmo — czy wierzyć oku? Postać Zuzanny jakby w obłoku. Woda opada, kraj się zieleni; Po topielicy ludzie strapieni... I przepłakali, i zapomnieli, I już jej pamięć jakby w topieli, Szumiącą falą czasu przykryta... Życia i śmierci nikt nie dopyta.