dach, dachówka, poddasze, daszek, od XIV w., z niemieckiego Dach (decken, patrz deka), »w dachu«, psałt. (»w przykryciu«, puław., strzegący się germanizmów); dachówka i ‘rynna’, w XVI wieku.
mecenas, okaz naszej tytuło-manji, co ‘patrona’, ‘adwokata’, obdarzyła głośną nazwą Maecenasa rzymskiego, protektora sztuki i nauki ; podobnie konsyljarz dla lekarza.
burak, ‘ćwikła’, ‘boćwina’, z łaciny borrago, ‘ogórecznik’; już r. 1472 burak obok bor ag, borak ; przeniesione u nas tylko na całkiem odmienną roślinę, dlatego, że z obu przyrządzano sałatę; u nas w XVI wieku boracz, niem. Boretsch. a od nas wszystkie postaci na Ruś przeszły, boracz.
wielbłąd, z powtórzonem i w drugiej zgłosce l (porównaj podobne powtarzanie nosówki: Inflant z Iflau/y, itp.), z pierwotnego, cerk. wielbąd, co się do XIII wieku utrzymał; ogólnosłowiańska pożyczka z goc. ulbandus (niem. olbente), z greckiej nazwy ‘słonia’: elephantos. Podwójne / wadziło, więc je rozpodobniano: u nas wielbrąd w XVI wieku częsty, np. u Seklucjana i inne (już i przedtem wielbrąd, w biblji zawsze wielbłąd), na Rusi wierblud. Jedno zwierzę juczne z drugiem pomieszano, bo nazwy zwierząt obcych stale się wikła: ‘camelus’ tłumaczą r.1500 »wielbrąd albo horz«, nie mając pojęcia o zwierzęciu; prus., z polskiego, weloblundis, ‘muł’. Wcześnie i postać: wielbłąd, z l, nie z ł ; z pisowni średniowiecznej nie dojdziesz, czy ł, czy /, ale biblja nigdy ly nie pisze, więc wielbłądem jej przykłady słusznie przepiszemy; u Czechów, Łużyczan, z ?:. welbloud, wjelblud, ale na całej Rusi wielbljud, pod wpływem pierwszego miękkiego /. Przymiotniki: wielbrądowy, wielbłądzi i wielbłądzi.
marzec, miesiąc, marcowy:// -piwo marzec albo dwuraźne« (‘dubeltowe’), w XVI i XVII wieku słynne krakowskie Mdrzenbier, jak inne nazwy piw niemieckie: szwarce, szepce, mumy, marce ; przez dawne czeskie i marec z niem. Marz, a to z łaciny Martius, ‘miesiąc Marsa’; od Marsa i nasz marsowy, marsowaty, o ‘bojowym, wojowniczym’, jak i tnar-cjalny, marcjalista.
giermek, ‘noszący broń za panem’, z węgier. gyermek, ‘dziecko’; przeszedł więc u nas dopiero na ‘pachołka’; porówn. niem. Knappe i Knabe, i rus. dietskij, ‘pachołek’, z naszem dziecko; wymiana taka stała.
dach, dachówka, poddasze, daszek, od XIV w., z niemieckiego Dach (decken, patrz deka), »w dachu«, psałt. (»w przykryciu«, puław., strzegący się germanizmów); dachówka i ‘rynna’, w XVI wieku.
mecenas, okaz naszej tytuło-manji, co ‘patrona’, ‘adwokata’, obdarzyła głośną nazwą Maecenasa rzymskiego, protektora sztuki i nauki ; podobnie konsyljarz dla lekarza.
burak, ‘ćwikła’, ‘boćwina’, z łaciny borrago, ‘ogórecznik’; już r. 1472 burak obok bor ag, borak ; przeniesione u nas tylko na całkiem odmienną roślinę, dlatego, że z obu przyrządzano sałatę; u nas w XVI wieku boracz, niem. Boretsch. a od nas wszystkie postaci na Ruś przeszły, boracz.
wielbłąd, z powtórzonem i w drugiej zgłosce l (porównaj podobne powtarzanie nosówki: Inflant z Iflau/y, itp.), z pierwotnego, cerk. wielbąd, co się do XIII wieku utrzymał; ogólnosłowiańska pożyczka z goc. ulbandus (niem. olbente), z greckiej nazwy ‘słonia’: elephantos. Podwójne / wadziło, więc je rozpodobniano: u nas wielbrąd w XVI wieku częsty, np. u Seklucjana i inne (już i przedtem wielbrąd, w biblji zawsze wielbłąd), na Rusi wierblud. Jedno zwierzę juczne z drugiem pomieszano, bo nazwy zwierząt obcych stale się wikła: ‘camelus’ tłumaczą r.1500 »wielbrąd albo horz«, nie mając pojęcia o zwierzęciu; prus., z polskiego, weloblundis, ‘muł’. Wcześnie i postać: wielbłąd, z l, nie z ł ; z pisowni średniowiecznej nie dojdziesz, czy ł, czy /, ale biblja nigdy ly nie pisze, więc wielbłądem jej przykłady słusznie przepiszemy; u Czechów, Łużyczan, z ?:. welbloud, wjelblud, ale na całej Rusi wielbljud, pod wpływem pierwszego miękkiego /. Przymiotniki: wielbrądowy, wielbłądzi i wielbłądzi.
marzec, miesiąc, marcowy:// -piwo marzec albo dwuraźne« (‘dubeltowe’), w XVI i XVII wieku słynne krakowskie Mdrzenbier, jak inne nazwy piw niemieckie: szwarce, szepce, mumy, marce ; przez dawne czeskie i marec z niem. Marz, a to z łaciny Martius, ‘miesiąc Marsa’; od Marsa i nasz marsowy, marsowaty, o ‘bojowym, wojowniczym’, jak i tnar-cjalny, marcjalista.
giermek, ‘noszący broń za panem’, z węgier. gyermek, ‘dziecko’; przeszedł więc u nas dopiero na ‘pachołka’; porówn. niem. Knappe i Knabe, i rus. dietskij, ‘pachołek’, z naszem dziecko; wymiana taka stała.
nie wiem tylko cmentarz