Question

potrzebuje paru ciekawych informacji o Fryderyku Chopinie ktore maja zachecic mlodziez do sluchania jego muzyki, ale naprawde musza byc ciekawe!!;D

z gory dziekuje.

Answer 1

Fryderyk Franciszek CHOPIN, najwybitniejszy polski kompozytor, urodził się w 1810 roku w Żelazowej Woli(ok. 50 km od Warszawy) w majątku hrabiostwa Skarbków, gdzie jego ojciec Mikołaj Chopin, z pochodzenia Francuz, mieszkał i pracował jako guwerner. Matka, Justyna z Krzyżanowskich, pochodząca z Kujaw była osobą bardzo muzykalną - grała na fortepianie i śpiewała; w naturalny sposób stała się więc pierwszą nauczycielką muzyki dla małego Frycka, jak często nazywano go w domu. W parę miesięcy po urodzeniu się Fryderyka, rodzina Chopinów przeniosła się do Warszawy, gdzie ojciec objął posadę nauczyciela w Liceum Warszawskim. 

W wieku sześciu lat chłopiec rozpoczął naukę gry na fortepianie u Wojciecha Żywnego. Wspólnie ze starszą siostrą Ludwiką muzykowali w domu, grywając na cztery ręce. Wkrótce pojawiły się również pierwsze próby kompozytorskie małego Frycka. Pierwszy utwór, Polonez B-dur, zapisany został ręką ojca. Okres nauki u Wojciecha Żywnego to także początek występów publicznych małego Chopina; grywał w salonach arystokracji warszawskiej i brał udział w koncertach dobroczynnych. 

Jako szesnastolatek Chopin rozpoczął studia w zakresie teorii kompozycji u Józefa Elsnera w warszawskiej Szkole Głównej Muzyki. W tym okresie bardzo znaczący wpływ na rozwój jego talentu miało obcowanie z pieśniami i tańcami ludowymi Mazowsza, Kujaw, Wielkopolski i Lubelszczyzny, którym z ogromnym zainteresowaniem przysłuchiwał się podczas wakacji spędzanych m.in. w Szafarni, Antoninie, Sannikach. W 1826 roku odbył swoją pierwszą zagraniczną podróż do Berlina, a wkrótce także do Wiednia (gdzie dwukrotnie występował publicznie) oraz do Drezna i Pragi. Mając lat dziewiętnaście Chopin ukończył studia muzyczne u prof. Elsnera, zyskawszy ogromne uznanie swego pedagoga. W raporcie dotyczącym uczniów profesor napisał: "Chopin Fryderyk, trzecioletni, szczególna zdatność, geniusz muzyczny". 

W październiku 1830 roku Fryderyk ostatni raz wystąpił przed publicznością warszawską. 2 listopada 1830 roku opuścił Warszawę na zawsze, udając się najpierw do Drezna, następnie do Wiednia, Salzburga, Monachium i Stuttgartu. We wrześniu 1831 roku przybył do Paryża, gdzie osiadł na stałe, zyskując niebawem rozgłos europejski. 

W pierwszych latach paryskich Chopin rozwinął ożywioną działalność koncertową. Wykonując własne utwory, utrwalał coraz silniej swoją pozycję kompozytora i pianisty. Świadczą o tym niezwykle pochlebne wypowiedzi Roberta Schumanna, autora słynnej recenzji, która ukazała się po wykonaniu Wariacji na temat "La ci darem la mano" na fortepian i orkiestrę, głoszącej "Panowie, czapki z głowy, oto geniusz!". W późniejszym okresie Chopin skoncentrował się głównie na twórczości kompozytorskiej, wydając swe dzieła u wydawców francuskich, niemieckich i angielskich. Głównym źródłem jego utrzymania była jednak działalność dydaktyczna. Miał bardzo wielu uczniów, a wśród nich, oprócz amatorów, także grupę profesjonalnie kształcących się pianistów. 

Był człowiekiem bardzo towarzyskim. �?ączyły go przyjazne kontakty zarówno z wybitnymi muzykami przebywającymi w Paryżu, m.in. Franciszkiem Lisztem, Vincenzo Bellinim, Gioacchino Rossinim i Feliksem Mendelssohnem, jak i z wydawcami, krytykami oraz całą polską emigracją. W 1836 roku poznał pisarkęGeorge Sand, która stała się jego życiową partnerką, mającą znaczący wpływ na życie kompozytora. Razem podróżowali, zawitali wspólnie na Majorkę, do Marsylii i Genui. Przez kilka lat z rzędu, spędzali lato w Nohant, zimą wracając do Paryża. 

Od 1839 roku stan zdrowia chorego na gruźlicę Chopina pogarszał się z każdym rokiem. W 1848 roku odbył ostatnią podróż koncertową po Anglii i Szkocji, dając 16 listopada ostatni publiczny koncert w Londynie, po którym ciężko zaniemógł. Po powrocie do Paryża, nie odzyskał już zdrowia. Zmarł 17 października 1849 roku w mieszkaniu przy placu Vendome 12. Pochowany został na Paryskim cmentarzu Pere Lachaise. Serce Chopina znajduje się w Warszawie, w Kościele św. Krzyża przy Krakowskim Przedmieściu.

 

 

Istnieje wprawdzie niemało notatek i zapisków dotyczących chopinowskiego, doprawdy niezwykłego sposobu nauczania gry na fortepianie - są one jednak rozsiane w setkach artykułów i książek. A w dodatku zarówno publikacje starsze, których autorami byli uczniowie Chopina, jak nowsze - pisane w przeważającej większości przez historyków lub teoretyków muzyki, niemal w ogóle nie poruszają problemów, które po gruntownej analizie Szkiców do Metody Chopina dokonanej z punktu widzenia potrzeb współczesnej pianistyki, trzeba uznać za najważniejsze! 

Przełom w rozumieniu Metody Chopina dokonał się dopiero dzięki niezwykłej intuicji 
pedagogicznej Prof. Harry Neuhausa, bodaj największego nauczyciela fortepianu XX wieku, który nie tylko w pełni zastosował chopinowskie zalecenia w praktyce, ale opisując własne doświadczenia pedagogiczne (Sztuka pianistyczna, PWM, 1970) przedstawił chopinowską ideę w zupełnie nowym świetle. Wprowadzenie w życie zasad pracy nad techniką pianistyczną sformułowanych przez Prof. Neuhausa na podstawie Metody Chopina sprawia, że fortepian staje się instrumentem zdecydowanie łatwiejszym do opanowania i mającym daleko większe możliwości wyrazowe niż się powszechnie sądzi. System, który po rozważeniu wyżej opisanych okoliczności określam mianem Metody Chopina-Neuhausa, chcę gorąco polecić zarówno muzykom zajmującym się tzw. muzyką klasyczną, jak wszystkim, którzy pragną grać na fortepianie na wysokim profesjonalnym poziomie. 

Zrozumienie zasad Metody z pewnością wyzwoli pianistów, którzy pragną i szukają takiego wyzwolenia, z wielu hamujących ich rozwój wyobrażeń i nawyków. Być może nie dla wszystkich będzie to łatwe od razu; ponieważ jednak zastosowanie praktycznych i prostych wskazówek Metody natychmiastowo powoduje wyraźnie odczuwalne i trwale pozytywne skutki - serdecznie zachęcam do podjęcia doprawdy niewielkiego wysiłku związanego z jej poznawaniem.

 

 

Znakomitą większość wszystkich kompozycji napisanych przez Chopina stanowią utwory przeznaczone na fortepian solo. Oprócz tego są też dzieła na fortepian i orkiestrę, fortepian i wiolonczelę, trio na fortepian, skrzypce i wiolonczelę oraz pieśni na głos z fortepianem. 

Chopin sięgał do bardzo wielu różnych, istniejących już gatunków kompozytorskich, wykorzystując je w swej twórczości (jak np. nokturny, etiudy, sonaty). 

Ponadto sam tworzył gatunki nowe (np. mazurki). Bardzo znaczące miejsce wśród wszystkich utworów zajmują, tworzone przez całe życie, polonezy i mazurki.