Syberia, wielka kraina geograficzna o powierzchni ok. 10 mln km2 w północnej Azji, zajmująca całą azjatycką część zlewiska Morza Arktycznego, pomiędzy Uralem na zachodzie, Morzem Arktycznym na północy, górami na wybrzeżu Oceanu Spokojnego na wschodzie i stepowymi obszarami Kazachstanu oraz Mongolii na południu. Rozciągłość równoleżnikowa ponad 7 tys. km, południkowa - 3,5 tys. km
Geologicznie w centrum obszaru leży prekambryjska tarcza krystaliczna, otoczona młodszymi jednostkami, od zachodu paleozoiczną platformą osadową, od wschodu mezozoicznymi górami fałdowymi (tzw. orogenezy pacyficznej), od południa starszymi górami powstałymi w paleozoiku, w orogenezie kaledońskiej i hercyńskiej. Zachodnia część zajmuje, odwadniana głównie przez Ob, Nizina Zachodniosyberyjska, dalej na wschód, w dorzeczu Jeniseju i częściowo Leny, leży Wyżyna Środkowosyberyjska, na północ od niej Nizina Północnosyberyjska, a od wschodu niewielka Nizina Środkowojakucka. Niziny (Kołymska i Indygirska) występują też w północno-wschodniej części Syberii, pozostałą część Syberii zajmują góry: na południu - Wschodni i Zachodni Ałtaj, Sajan Wschodni, Sajan Zachodni, Góry Jabłonowe, Góry Stanowe i Pasmo Stanowe, na wschodzie - góry Dżugdżur oraz Czerskiego, Wierchojańskie i Kołymskie, odwadniane przez Janę, Indygirkę i Kołymę. Południowo-wschodnia część Syberii odwadnia Amur. Syberia cechuje się klimatem silnie kontynentalnym, na większości obszaru umiarkowanym chłodnym, na południowym zachodzie umiarkowanym ciepłym, na północy zaś subpolarnym i polarnym. W północno-wschodniej części Syberii, nad górną Indygirką, leży biegun zimna półkuli północnej Ojmiakon, północna część Syberii leży w strefie tundrowej, tundra porasta też wyższe wzniesienia gór wschodnich Syberii. Większość obszaru Syberii leży w strefie tajgi, przechodzącej na południu w stepy i lasostepy.
Syberia, wielka kraina geograficzna o powierzchni ok. 10 mln km2 w północnej Azji, zajmująca całą azjatycką część zlewiska Morza Arktycznego, pomiędzy Uralem na zachodzie, Morzem Arktycznym na północy, górami na wybrzeżu Oceanu Spokojnego na wschodzie i stepowymi obszarami Kazachstanu oraz Mongolii na południu. Rozciągłość równoleżnikowa ponad 7 tys. km, południkowa - 3,5 tys. km
Geologicznie w centrum obszaru leży prekambryjska tarcza krystaliczna, otoczona młodszymi jednostkami, od zachodu paleozoiczną platformą osadową, od wschodu mezozoicznymi górami fałdowymi (tzw. orogenezy pacyficznej), od południa starszymi górami powstałymi w paleozoiku, w orogenezie kaledońskiej i hercyńskiej.
Zachodnia część zajmuje, odwadniana głównie przez Ob, Nizina Zachodniosyberyjska, dalej na wschód, w dorzeczu Jeniseju i częściowo Leny, leży Wyżyna Środkowosyberyjska, na północ od niej Nizina Północnosyberyjska, a od wschodu niewielka Nizina Środkowojakucka.
Niziny (Kołymska i Indygirska) występują też w północno-wschodniej części Syberii, pozostałą część Syberii zajmują góry: na południu - Wschodni i Zachodni Ałtaj, Sajan Wschodni, Sajan Zachodni, Góry Jabłonowe, Góry Stanowe i Pasmo Stanowe, na wschodzie - góry Dżugdżur oraz Czerskiego, Wierchojańskie i Kołymskie, odwadniane przez Janę, Indygirkę i Kołymę. Południowo-wschodnia część Syberii odwadnia Amur.
Syberia cechuje się klimatem silnie kontynentalnym, na większości obszaru umiarkowanym chłodnym, na południowym zachodzie umiarkowanym ciepłym, na północy zaś subpolarnym i polarnym. W północno-wschodniej części Syberii, nad górną Indygirką, leży biegun zimna półkuli północnej Ojmiakon, północna część Syberii leży w strefie tundrowej, tundra porasta też wyższe wzniesienia gór wschodnich Syberii. Większość obszaru Syberii leży w strefie tajgi, przechodzącej na południu w stepy i lasostepy.