Question

Potrzebne na dzisiaj! Do opisania na temat :)

1. Rola królestwa Sardynii w zjednoczeniu Włoch.
2. Wojna francusko-sardyńska przeciw Austrii.
3. Plebiscyty i wyprawa tysiąca.
4. Utworzenie królestwa Włoskiego w 1861r.
5. Uzasadnij, iż zjednoczenie Wloch miało charakter oddalony.
6. Rola Prus i premiera Otto von Bismarkta w zjednoczenie Niemiec "krwią i żelazem"
7. Etapy zjednoczenia Niemiec.

Answer 1

1.Papież Pius IX obawiał się, że jeśli nie zareaguje, zniechęci to narody katolickie, które pozostały jeszcze mniej lub bardziej wierne państwowemu systemowi opieki i przywilejów. Zmuszony siłą rzeczy pójść na ustępstwa natury praktycznej w różnych krajach, uważał za niezbędne uroczyste przypomnienie samych

2.

Wojna francusko-austriacka toczyła się w 1859 pomiędzy II Cesarstwem Francuskim i Królestwem Piemontu i Sardynii a Cesarstwem Austriackim. Znana jest także jako druga wojna o niepodległość Włoch.

W roku 1859 stojący na czele rządu piemonckiego Camillo Cavour zamierzał wypowiedzieć wojnę Austrii oraz na czele sardyńsko-piemonckiej koalicji doprowadzić do niepodległości Włoch.

Jako sprzymierzeńca w tym przedsięwzięciu pozyskał on Napoleona III. Obaj monarchowie sprzymierzyli się w czerwcu 1858 roku traktatem z Plombières uzgadniając wspólne działania przeciwko Austrii. Celem obu stron było wyparcie Austriaków z Włoch, założenie trzech państw na ziemiach Italii: Górnej Italii pod przewodnictwem sardyńsko-piemonckim, królestwa środkowych Włoch i Mediolanu oraz Sycylii. Pieczę nad całym państwem miał sprawować papież. Francuzom przypaść miała Nicea i Sabaudia. Cavour wystosował apel do mniejszych miast o przyłączenie się do sojuszu sardyńsko-piemonckiego.

3.Tysiąca wyprawa 1860, wypad ok. 1200 ochotników włoskich, tzw. "czerwonych koszul" (od charakterystycznego ubioru), pod dowództwem G. Garibaldiego, którzy 11 maja 1860 wylądowali na Sycylii w celu wsparcia powstania przeciwko Burbonom. Akcja ta rozpoczęła walkę o przyłączenie ziem Królestwa Obojga Sycylii do jednoczącego się państwa włoskiego.

4.

21 lutego – założono Centralne Towarzystwo Gospodarcze dla Wielkiego Księstwa Poznańskiego. 27 lutego – manifestacja patriotyczna w Warszawie krwawo stłumiona przez wojsko rosyjskie; 5 poległych. 2 marca – na Powązkach odbył się demonstracyjny pogrzeb pięciu zabitych przez wojsko carskie 27 lutego. 8 kwietnia – rosyjskie wojsko otworzyło ogień do bezbronnej ludności zgromadzonej na placu zamkowym w Warszawie; 100 zabitych i setki rannych. 18 czerwca – car Aleksander II Romanow wydał ukaz ustanawiający w Królestwie Kongresowym Radę Stanu oraz samorząd gubernialny i powiatowy. 14 października – rosyjski namiestnik Karol hr. Lambert wprowadził stan wojenny na terytorium Królestwa Polskiego. 15 października – w Warszawie wojsko rosyjskie rozbiło demonstrację patriotyczną z okazji rocznicy śmierci Tadeusza Kościuszki. 24 października – otwarto linię kolejową Toruń - Bydgoszcz. 4 listopada – otwarto linię kolejową Wiedeń - Lwów. 1 grudnia – uruchomiono 2-torową linię kolejową Łowicz - Kutno o długości 45,3 km 5.Małżeństwo w Kościele katolickim rozumiane jako wzajemna i publiczna zgoda mężczyzny i kobiety ukierunkowane jest na wzajemne dobro małżonków oraz na prokreację i wychowanie dzieci. Zasadniczymi elementami katolickiego małżeństwa są również jedność i nierozerwalność. Małżeństwo ludzi ochrzczonych podniesione jest do rangi sakramentu. 7.

Wyraźnie ekspansywna polityka tego państwa przejawiła się w wojnie z Danią o Szlezwik i Holsztyn (1864) oraz z Austrią (1866). Klęska Austrii zakończyła trwającą blisko 100 lat rywalizację Austrii i Prus o dominację nad państwami niemieckimi.

W 1867 r. z inicjatywy Prus powstał Związek Północnoniemiecki, obejmujący wszystkie państwa niemieckie leżące na północ od Menu. Sejm, wyłoniony w powszechnych wyborach, uchwalił konstytucję Związku, zaaprobowaną przez przedstawicielstwa poszczególnych państw. Rada związkowa (Bundesrat) i sejm (Reichstag) sprawowały władzę ustawodaw-czą. Władza wykonawcza leżała w rękach kanclerza, odpowiedzialnego przed prezydentem Związku (a zarazem królem Prus).

Polityką Prus od 1861 r. kierował wytrawny, konserwatywny poli-tyk - kanclerz Otto von Bismarck. Stanowczo i konsekwentnie budując potęgę swego państwa, toczył zaciętą walkę z opozycją liberalną. Poli-tyczne i gospodarcze sukcesy jego działań sprawiły, że z czasem duża część liberalnej burżuazji poparła kanclerza i jego program zjednocze-nia Niemiec. Okazję do objęcia hegemonii w Europie miało dać Pru-som sprowokowanie wojny z Francją. Wojny tej pragnął zwłaszcza junkierski korpus oficerski i generalicja, dążąca do zajęcia najwyższej pozycji w państwie.

Pretekstem do wojny stała się sprawa obsadzenia tronu hiszpańskiego. Jej rozpoczęcie wywołała słynna "depesza emska", prowokująca cesarza Francuzów. Francja wypowiedziała Prusom wojnę w lipcu 1870 r. Nadzieje Napoleona III na szybkie zwycięstwo nie spełniły się. Doskonale przygoto-wana armia pruska zmusiła wojska francuskie do kapitulacji pod Sedanem (Napoleon III dostał się do niewoli), a następnie otoczyła Paryż, który poddał się po wielomiesięcznym oblężeniu.

Zgodnie z podpisanym w 1871 r. traktatem pokojowym Francja oddawała Niemcom Alzację i część Lotaryngii, zobowiązana też była zapłacić bardzo wysoką kontrybucję (do czasu jej spłacenia wojska niemieckie miały stacjonować we Francji).

Po tym sukcesie w Prusach zapanowała euforia, która przeniosła się na inne państwa niemieckie (niektóre z nich wzięły udział w wojnie po stronie Prus). To "ogólnoniemieckie" zwycięstwo wykorzystał Bismarck do ostatecznego zjednoczenia Niemiec. Umiejętną akcją dyplomatyczną przekonał rządy i władców Badenii, Wirtembergii, Bawarii i Hesji do przyłączenia się do Związku, odtąd zwanego Rzeszą Niemiecką (II Rzesza). Oficjalne ogłoszenie cesarstwa odbyło się w Wersalu, w 1 871 r. Na jego czele stanął dziedziczny cesarz niemiecki - król pruski.