Adam Mickiewicz w swojej epopei „Pan Tadeusz”, przedstawił obraz dworku szlacheckiego i jego mieszkańców. Miejsce to emanowało polskością i patriotyzmem. Kultywowane były tam staropolskie tradycje i obyczaje polskiej szlachty. Poeta chciał uświadomić Polakom, że są jeszcze takie miejsca, gdzie utrzymywane są stare zwyczaje i kwitnie patriotyzm, a ludzie żyjący tam wyróżniają się męstwem, walecznością, miłością do ojczyzny i szacunkiem dla rodzimej kultury. Dlatego też, nie bez powodu, Bartek Prusak nazwał Soplicowo „centrum polszczyzny”. Wystrój wnętrza szlacheckiego dworku świadczył o polskości tego miejsca. Otóż na ścianach wisiały obrazy żołnierzy- przywódców i bohaterów narodowych takich jak na przykład Kościuszko, Rejtan, Jasiński i Korsak. Wśród starych, rodzimych znajdował się zegar kurantowy, z którego wydobywały się dźwięki hymnu polskiego, „Mazurka Dąbrowskiego”.
Adam Mickiewicz w swojej epopei „Pan Tadeusz”, przedstawił obraz dworku szlacheckiego i jego mieszkańców. Miejsce to emanowało polskością i patriotyzmem. Kultywowane były tam staropolskie tradycje i obyczaje polskiej szlachty. Poeta chciał uświadomić Polakom, że są jeszcze takie miejsca, gdzie utrzymywane są stare zwyczaje i kwitnie patriotyzm, a ludzie żyjący tam wyróżniają się męstwem, walecznością, miłością do ojczyzny i szacunkiem dla rodzimej kultury. Dlatego też, nie bez powodu, Bartek Prusak nazwał Soplicowo „centrum polszczyzny”.
Wystrój wnętrza szlacheckiego dworku świadczył o polskości tego miejsca. Otóż na ścianach wisiały obrazy żołnierzy- przywódców i bohaterów narodowych takich jak na przykład Kościuszko, Rejtan, Jasiński i Korsak. Wśród starych, rodzimych znajdował się zegar kurantowy, z którego wydobywały się dźwięki hymnu polskiego, „Mazurka Dąbrowskiego”.