Question

Poszukaj informacji na temat tradycji kolędniczych w Polsce. PROSZĘ O JAK NAJSZYBSZĄ ODPOWIEDŻ. DZIĘKUJĘ!!!!!!!

Answer 1

Zwyczaj (praktykowany zwykle na wsi), zachowany jest jeszcze do dziś w niektórych regionach. Kolędnicy mieli na celu zebrać datek popularnie nazywany kolędą. W zamian za życzenia, przyjmowane jako pomyślna wróżba urodzaju i powodzenia, gospodarze obdarowywali przebierańców świątecznymi smakołykami lub wykupywali się drobnymi datkami. Kolędą określano również sam zwyczaj (Chodzenie po kolędzie). Dawni Słowianie nazwą tą nazywali także Święto Godowe.
Grupa kolędnicza nosiła maszkary, którymi dla żartów straszono widzów. Najbardziej upowszechniły się: turoń, koza, niedźwiedź, koń, kogut, bocian. Popularne również były pochody z gwiazdą, wykonaną z kolorowego papieru, podświetloną od środka, przymocowaną ruchomo do drzewca. Kolędnik ją trzymający nazywany był gwiazdorem lub gwiaździchem. Charakterystycznymi postaciami w grupach kolędniczych byli: pasterze, Trzej Królowie, dziad, baba (za postacie kobiece przebierali się również chłopcy), Żyd, śmierć, diabeł, Cygan, żołnierz, policjant, kominiarze, muzykanci. Życzenia składano wierszem albo kolędą, płatano przy tym figle, recytowano zabawne rymowanki, całemu widowisku towarzyszyła atmosfera ogólnej wesołości. Chodzili też szopkarze z szopką i kukiełkami, odgrywający Herody lub Jasełka na żywo. W biblijną opowieść przyjścia Jezusa na świat wplatano ludowe wątki i tradycje. Obchód kolędniczy był wyczekiwanym wydarzeniem, pominięcie domu uważane było za zły znak[a].
Przedstawienia kolędników i jasełek są bardzo popularne wśród przeglądów i festiwali kolędowych. Sama tradycja jest często podtrzymywana przez szkoły, domy kultury, zespoły regionalne.

Answer 2

Kolędowanie – słowiańska tradycja początkowo związana ze Świętem Godowym, później poświęcona świętom Bożego Narodzenia. Polegała ona na odwiedzaniu domostw z życzeniami pomyślności w Nowym Roku. Jest do dziś szczególnie znana w Polsce, na Słowacji, Czechach, w Białorusii, Rosji, Ukrainie i Serbii. Tradycyjnie można ją praktykować do końca karnawału.

Zwyczaj był praktykowany zwykle na wsi. Kolędnicy (tzn. osoby praktykujące zwyczaj) mieli na celu zebrać datek popularnie nazywany kolędą, w zamian za odwiedziny[a]. Kolędą można było określać również sam zwyczaj (Chodzenie po kolędzie). Jest on zachowany do dziś jeszcze w niektórych regionach.

Grupa kolędnicza nosiła maszkary, wiążące się z mitologią słowiańską. Przebierańcy straszyli nimi dla żartu widzów. Najbardziej upowszechniły się: turoń, koza, niedźwiedź, koń, kogut, bocian. Popularne również były pochody z gwiazdą, wykonaną z kolorowego papieru, podświetloną od środka, przymocowaną ruchomo do drzewca. Kolędnik ją trzymający nazywany był gwiazdorem lub gwiaździchen. Praktyka ta nawiązywała do nowonarodzenia słońca (Święto Godowe), po synkretyżmie z chrześcijaństwem zaczęła się wiązać z gwiazdą belejemską[2]. Charakterystycznymi postaciami w grupach kolędniczych byli: Pasterze, Trzej Królowie, Dziad, Baba (za postacie kobiece przebierali się również chłopcy), Żyd, śmierć, diabeł, Cygan, żołnierz, policjant, kominiarze, muzykanci. Życzenia składano wierszem albo kolędą, płatano przy tym figle, recytowano zabawne rymowanki, całemu widowisku towarzyszyła atmosfera ogólnej wesołości. Chodzili też szopkarze z szopką i kukiełkami, odgrywający Herody lub Jasełka na żywo. W biblijną opowieść przyjścia Jezusa na świat wplatano ludowe wątki i tradycje. Obchód kolędniczy był wyczekiwanym wydarzeniem, pominięcie domu uważane było za zły znak[b].

Przedstawienia kolędników i jasełek są bardzo popularne wśród przeglądów festiwali, kolędowych. Sama tradycja jest często podtrzymywana przez szkoły, domy kultury, zespoły regionalne.