Question

Porownaj ze soba dwie rzeźby z okresu baroku i renesansu z przykladami(dokladne porownanie ) .Pomin przyklad Dawidow

Answer 1

Styl renesansowy - Kaplica Zygmuntowska, Wawel (dziedziniec arkadowy), poznański ratusz. Prostota, harmonia, spokój i umiar. Obowiązywała bryła o doskonałych proporcjach oraz pięknej ornamentyce. W przeciwieństwie do gotyku, wprowadzono linie horyzontalne, a spadziste dachy ozdobiono attykami (ozdobnymi ściankami). 
Zasadnicze cechy: arkadowe dziedzińce, widokowe balkony, skrzyńce, czyli kasetonowe stropy z rozetami lub głowami, sklepienia z ornamentami wyciskanymi w szlachetnym wapienno-gipsowym tynku, okna zwane lunetami, umieszczone często poniżej sklepień, we wgłębieniach. Ściany upiększano fryzami, freskami lub wielobarwnymi sgraffitami (zeskrobywanie według wzoru kilku warst z barwnych tynków). Ceglaną, gotycką czerwień zastąpiły jasne elewacje. Sztuka służyła 
człowiekowi, budowano więc zamki, pałace, ratusze, kamienice, dwory, 
renesansowe kaplice rodowe. 
Styl barokowy - Kościół św. Piotra i Pawła w Krakowie, pałac w Wilanowie. 
Charakterystyczne cechy kościoła: szeroka, niezbyt długa nawa główna, jako miejsce zgromadzenia wiernych, doskonale widoczny ołtarz i kazalnica, nawy boczne przybierały często kształt małych, połączonych ze sobą kaplic, służących za miejsce religijnych rozmyślań, olbrzymia kopuła i ozdobna fasada. 
Charakterystyczne cechy architektury świeckiej: pałace - budowle połączone ściśle z arkiem o formach również architektonicznych, dekoracyjne wieże, balustradowe attyki, wielkie okna, ozdobne malowidła na drzwiach i ścianach, sale urządzane w stylu egzotycznym, na modłę japońską czy chińską. Przy budynku powstawał prostokątny plac o ścianach ze strzyżonych drzew, zwany salonem. Lękano się pustych płaszczyzn, a więc zapełniano je rzeźbami i malowidłami. 

Answer 2

Mówiąc na temat rzeźby z okresu baroku, należy na samym wstępie zaznaczyć, iż wzorem dla barokowej rzeźby była sztuka, a dokładniej rzeźba antyczna. Wyróżniała ją swoista siła ekspresji. Rzeźby okresu baroku najczęściej były wykonane z drewna, marmuru, brązu i stiuku.Najbardziej charakterystycznymi cechami były: monumentalność tychże rzeźb, kompozycje wielopostaciowe, często spiralna forma, która miała na celu nadać rzeźbie lekkość i dynamizm. Łączono ją najczęściej  z architekturą, malarstwem i fontannami, oraz stosowano grę świateł.

Najpopularniejszą rzeźbą pochodzącą z tego okresu jest "Ekstaza świętej Teresy", która znajduje się w kaplicy Cornaro w kościele pw. Santa Maria della Vittpria w Rzymie. Jej autorem jest Gian Lorenzo Bernini. W centrum tejże kaplicy znajduje się wykonana z białego marmuru kompozycja postaci świętej Teresy oraz Anioła. Ową kompozycję otacza kolumnada. Oświetla ją światło, które wpada przez okno zasłoniete przez elementy obramowania. Na tę scenę zdają się patrzeć postaci fundatorów kaplicy. Centrum tej sceny jest Anioł, który wnosi strzałę Kupida nad przedstawioną Teresę, która znajduje się w ekstatycznym omdleniu. Jest tu połączona symbolika rozciągająca się od idealnej miłości chrześcijańskiej, aż po intensywność fizycznego upojenia.Połączenie kilku elementów: duchowej wzniosłości, fizycznej zmysłowości i ceremonialnej teatralności czyni tę kompozycję niejako symbolem sztuki barokowej. 

Przykładem renesansowej rzeźby może być ambona znajdująca się w baptysterium w Pizie. 

Kolumny marmurowe, okrągłe, nieżłobkowane, zakończone głowicami korynckimi, nad nimi przerzucone łuki w których wycięty jest gotycki trójliść. 

Co druga kolumna można powiedzieć postawiona jest na lwach, co uznawane jest przez badaczy za symbol zwycięstwa religii chrześcijańskiej nad pogańską. 

W przyłuczach umieszczone są płaskorzeźby odnośnie różnych sytuacji związanych z chrztem, oczyszczeniem z grzechu pierworodnego. Modelacja światłocieniowa jest uproszczona, schematyczna. 

Dynamika ruchowa bardzo często ekspresyjna, bywa ograniczona do sytuacji która się rozgrywa. 

Wszystkie przedstawienia mają charakter narracyjny. Jest tu duża gra światła i cienia, zwłaszcza jeśli chodzi o przedstawienie postaci. Rzeźbie renesansu dał niejako początek konkurs w 1401 na brązowe drzwi do baptysterium przy katedrze florenckiej, którego zwycięzcą został L. Ghiberti, wówczas powróciła tzw. technika odlewu z brązu. Najważniejszą zasadą renesansowej rzeźby było dążenie do swego rodzaju realizmu, w myśl którego chciano jak najwierniej naśladować naturę, człowieka i jego ciało, a także możliwie najwierniej ukazać uczucia. Duże znaczenie zaczęła odgrywać kompozycja, przestrzeń wokół dzieła.