Ekspresjonizm jest kierunkiem, który na przełomie XIX i XX wieku objął swoim oddziaływaniem w zasadzie wszystkie sfery życia kulturalnego. Stał w ostrej opozycji do utylitaryzmu sztuki, głosząc ideę, iż jedyną obiektywną wartością dzieła (literackiego, plastycznego, muzycznego, czy architektonicznego) jest unaocznienie jednostkowego, silnego wrażenia artysty, które stało się dla niego bodźcem do tworzenia. Wyraz artystyczny miał zostać poddany całkowitej subiektywizacji, stanowiąc jedynie pewnego rodzaju zaproszenie do zrozumienia tego, co w rzeczywistości przedstawia, nie zaś literalną projekcję tego, co prezentuje.
Szczególnie w dziedzinie sztuk plastycznych postulowano odejście od mimetyzmu w stronę deformacji, która miała pełniej wyrażać wewnętrzny świat człowieka, a przez to prowadzić do jego lepszego zrozumienia i odnowy moralnej całej ludzkości, uniemożliwianej przez nagły postęp .
naukowo-cywilizacyjny i związane z nim przemiany społeczne. Tak rysująca się rzeczywistość okazała się bowiem destruktywna dla wrażliwej, twórczej jednostki, aby więc zniwelować jej wpływ należy ją zdeformować. Technicznymi środkami dla osiągnięcia tych wyznaczników były więc zamierzony antyestetyzm, drobiazgowa dbałość o formę (niejednokrotnie istotniejszą niż treść obrazu) i jej oszczędność, jak również wyraźna ekspozycja szkieletu kompozycji.
Fowizm, który zaczął kształtować się w kilka lat po pierwszych głośnych wystawach ekspresjonistycznych, korzystał z rozwiązań tego kierunku przede wszystkim w doborze kolorystyki - zainspirował się kontrastowymi zestawieniami barw o intensywnych, oscylujących wokół podstawowych, odcieniach, abstrakcjonizując za ich pomocą elementy kompozycji, na przykład poprzez nadanie wodzie koloru czerwieni, a trawie - błękitu. Przykładem takiej techniki artystycznej .
Ekspresjonizm jest kierunkiem, który na przełomie XIX i XX wieku objął swoim oddziaływaniem w zasadzie wszystkie sfery życia kulturalnego. Stał w ostrej opozycji do utylitaryzmu sztuki, głosząc ideę, iż jedyną obiektywną wartością dzieła (literackiego, plastycznego, muzycznego, czy architektonicznego) jest unaocznienie jednostkowego, silnego wrażenia artysty, które stało się dla niego bodźcem do tworzenia. Wyraz artystyczny miał zostać poddany całkowitej subiektywizacji, stanowiąc jedynie pewnego rodzaju zaproszenie do zrozumienia tego, co w rzeczywistości przedstawia, nie zaś literalną projekcję tego, co prezentuje.
Szczególnie w dziedzinie sztuk plastycznych postulowano odejście od mimetyzmu w stronę deformacji, która miała pełniej wyrażać wewnętrzny świat człowieka, a przez to prowadzić do jego lepszego zrozumienia i odnowy moralnej całej ludzkości, uniemożliwianej przez nagły postęp .
naukowo-cywilizacyjny i związane z nim przemiany społeczne. Tak rysująca się rzeczywistość okazała się bowiem destruktywna dla wrażliwej, twórczej jednostki, aby więc zniwelować jej wpływ należy ją zdeformować. Technicznymi środkami dla osiągnięcia tych wyznaczników były więc zamierzony antyestetyzm, drobiazgowa dbałość o formę (niejednokrotnie istotniejszą niż treść obrazu) i jej oszczędność, jak również wyraźna ekspozycja szkieletu kompozycji.
Fowizm, który zaczął kształtować się w kilka lat po pierwszych głośnych wystawach ekspresjonistycznych, korzystał z rozwiązań tego kierunku przede wszystkim w doborze kolorystyki - zainspirował się kontrastowymi zestawieniami barw o intensywnych, oscylujących wokół podstawowych, odcieniach, abstrakcjonizując za ich pomocą elementy kompozycji, na przykład poprzez nadanie wodzie koloru czerwieni, a trawie - błękitu. Przykładem takiej techniki artystycznej .