2. Przyrównujemy te pochodne do zera, tworząc układ równań, który rozwiązujemy:
Rozwiązanie układu to tzw. "punkt stacjonarny", czyli taki, w którym jeśli należy do dziedziny może być ekstremum:
3. Liczymy pochodne cząstkowe rzędu 2-go
4. Z pochodnych cząstkowych rzędu 2-go tworzymy wyznacznik:
Stąd:
W(P) = 8e > 0, czyli w puncie P funkcja osiąga ekstremum i jest to minimum lokalne, bo .
5. Obliczamy wartość funkcji f(x,y) w punkcie P:
Zatem: Funkcja ma minimum lokalne w punkcie
1 votes Thanks 1
Roma
Niestety, mimo edytowania nie mogę usunąć niepotrzebnego zapisu, który wprowadza system w podpunkcie 4. "0' alt='f''_{xx}(P) =4e > 0' align='absmiddle' class='latex-formula'>. "
D = R²
1. Liczymy pochodne cząstkowe rzędu 1-go
2. Przyrównujemy te pochodne do zera, tworząc układ równań, który rozwiązujemy:
Rozwiązanie układu to tzw. "punkt stacjonarny", czyli taki, w którym jeśli należy do dziedziny może być ekstremum:
3. Liczymy pochodne cząstkowe rzędu 2-go
4. Z pochodnych cząstkowych rzędu 2-go tworzymy wyznacznik:
Stąd:
W(P) = 8e > 0, czyli w puncie P funkcja osiąga ekstremum i jest to minimum lokalne, bo .
5. Obliczamy wartość funkcji f(x,y) w punkcie P:
Zatem:
Funkcja ma minimum lokalne w punkcie