Question

pomóżcie proszę-na podstawie powieści s.żeromskiego pt."ludzie bezdomni" i "przedwiośnie"przedstaw ukazanych w nich bohaterów jako jednostki poszukujące-min.1 str

Answer 1

"Ludzie bezdomni"

 Już sam tytuł powieści Stefana Żeromskiego jest wieloznaczny i wielofunkcyjny. Sygnalizuje tematykę utworu i w dosłownym znaczeniu ukazuje ludzi bezdomnych jako osoby nie mające dachy nad głową. Problem bezdomności jest jednak znacznie szerszym pojęciem.

W takim znaczeniu właśnie bezdomnymi są główni bohaterowie: ludzie samotni i zagubieni, nie mogący odnaleźć swojego miejsca w świecie.Niewątpliwie najważniejszym bohaterem całego utworu jest doktor Tomasz Judym. Ambitny, młody człowiek, który mimo niełatwego dzieciństwa wybija się ponad swój stan społeczny, zdobywa wykształcenie i zostaje lekarzem. To właśnie jego proletariackie pochodzenie sprawia, że czuje się on odpowiedzialny za najniższą klasę społeczną. Kierując się współczuciem i chęcią pomocy biedocie, Judym nie znalazł poparcia i zrozumienia pośród innych lekarzy.Nie mogąc w pełni pogodzić pracy lekarza z własnym szczęściem, odrzucił miłość do Joanny. Stał się samotnikiem z wyboru. Jego bezdomność polega na rezygnacji z własnej rodziny i domu na rzecz utopijnych idei.Człowiekiem bezdomnym jest także inżynier Korzecki, dawny przyjaciel Judyma, typowy dekadent. Ciągle drążyły go rozterki i niepokoje egzystencjalne. Choć posiadał dom i dobra materialne nie był szczęśliwym, nie potrafił odnaleźć sensu życia i swojego miejsca pośród ludzi.Jego bezdomność wynikała z zagubienia i pustki. W rezultacie popełnił samobójstwo, uciekając od problemów codziennościŻeromski w swoim dziele podzielił bezdomność na trzy rodzaje: bezdomność społeczną ludzi, którzy przez przeciwności losu jak np.: śmierć rodziców zmuszeni są do dalszego życia o własnych siłach (Joanna Podborska) oraz na tych, którzy dzięki wykształceniu wybili się ponad swoja klasę społeczną i nie mogą odnaleźć się we własnym środowisku (Doktor Tomasz Judym); bezdomność państwową i narodową, poprzez tułaczy los z dala od ojczyzny (Les, Witkor); bezdomność w sensie egzystencjonalnym - niemożność odnalezienie miejsca w świecie (Korzecki).

 

"Przedwiośnie"

Przedwiośnie kieruje uwagę czytelnika ku pewnym zagadnieniom wynikającym z nierówności społecznej obywateli wolnego już kraju, chce obudzić troskę o najbardziej pokrzywdzonych i co najważniejsze, chce obudzić w czytelnikach poczucie odpowiedzialności za stan państwa. Nie jest bezstronnym obrazem rzeczywistości.

Walka o niepodległość to dla Polaków, wielu bohaterów powieści „Przedwiośnie” priorytet. Gdy są już właściwie u progu swego celu, okazuje się, że tak ważne zmiany dziejowe nie zachodzą z dnia na dzień. Przybycie do niepodległej Polski to tak naprawdę dopiero początek drogi do osiągnięcia sukcesu, do lepszych warunków życia. Pora roku, która towarzyszy wracającym do ojczyzny uchodźcom nie jest przypadkowa. Tak jak przyroda wczesną wiosną budzi się do życia i potrzebuje wielu dni by w pełni rozkwitnąć, tak samo w niepodległej Polsce stopniowo, z upływem czasu wszystko dopiero zacznie się porządkować.
Moment powrotu głównego bohatera do ojczystego, choć jeszcze nieznanego kraju, to najlepsza możliwość, by przekonać się o realnych losach Polski na progu niepodległości. Jest to wskazówka dla Baryki, że jego ojczyzna to kraj, w którym dopiero będą mogły powstawać „szklane domy”, jeszcze ich tam nie ma. Polacy mogą się poczuć rozczarowani taką wizją ojczystego kraju. Dla większości z nich niepodległość kojarzyła się prawdopodobnie z lepszym bytem już po postawieniu pierwszego kroku na polskiej ziemi. Niestety na dobrobyt, nawet w wolnym kraju, trzeba dopiero zapracować.