Już Mikołaj Rej zauważył, że cudze chwalimy, choć swego nie znamy. To stwierdzenie zapewne nigdy nie straci swej aktualności… Czyż nie jest tak, że marzymy o wyjazdach za granicę czy w inne obszary kraju, nie znając własnego regionu? Zacznijmy jednak od początku, od poznania środowiska przyrodniczego Lubelszczyzny.
Geograficznie Lubelszczyzna zajmuje południową oraz środkową część międzyrzecza Wisły i Bugu. Na tym terenie można wyróżnić trzy pasy geograficzno – krajobrazowe: północny, środkowy i południowy, rozdzielone wyraźnymi naturalnymi granicami. Część północna, sięgająca w przybliżeniu linii Puławy – Garbów – Łęczna – Rejowiec – Horodło, należy do pasa nizin środkowopolskich, na której ukształtowanie decydujący wpływ miała działalność lodowców. Stąd przeważa tutaj krajobraz równin falistych, miejscami płaskich całkowicie, a na wschodzie zabagnionych wznoszący się średnio od 120 do 200 m n.p.m. Wyróżnia się tutaj trzy krainy geograficzne: Nizinę Południowopodlaską, Polesie Lubelskie oraz Polesie Wołyńskie. Część środkowa Lubelszczyzny, sięgająca linii Opoka nad Wisłą – Frampol – Józefów – Horyniec, zaliczana jest do pasa wyżyn południowopolskich. Południową część tego regionu stanowi Roztocze, południowo – wschodnią Wyżyna Wołyńska, pozostała część obszaru obejmuje Wyżynę Lubelską. Część południową, a właściwie południowo – zachodnią regionu stanowi obszar zaliczany do pasa obniżeń podgórskich Kotliny Sandomierskiej. W bezpośrednim sąsiedztwie z pasem wyżyn przeważają rozległe równiny miejscami zabagnione wznoszące się na wysokość ok. 150 – 200 m n.p.m.
Już Mikołaj Rej zauważył, że cudze chwalimy, choć swego nie znamy. To stwierdzenie zapewne nigdy nie straci swej aktualności… Czyż nie jest tak, że marzymy o wyjazdach za granicę czy w inne obszary kraju, nie znając własnego regionu? Zacznijmy jednak od początku, od poznania środowiska przyrodniczego Lubelszczyzny.
Geograficznie Lubelszczyzna zajmuje południową oraz środkową część międzyrzecza Wisły i Bugu. Na tym terenie można wyróżnić trzy pasy geograficzno – krajobrazowe: północny, środkowy i południowy, rozdzielone wyraźnymi naturalnymi granicami.
Część północna, sięgająca w przybliżeniu linii Puławy – Garbów – Łęczna – Rejowiec – Horodło, należy do pasa nizin środkowopolskich, na której ukształtowanie decydujący wpływ miała działalność lodowców. Stąd przeważa tutaj krajobraz równin falistych, miejscami płaskich całkowicie, a na wschodzie zabagnionych wznoszący się średnio od 120 do 200 m n.p.m. Wyróżnia się tutaj trzy krainy geograficzne: Nizinę Południowopodlaską, Polesie Lubelskie oraz Polesie Wołyńskie.
Część środkowa Lubelszczyzny, sięgająca linii Opoka nad Wisłą – Frampol – Józefów – Horyniec, zaliczana jest do pasa wyżyn południowopolskich. Południową część tego regionu stanowi Roztocze, południowo – wschodnią Wyżyna Wołyńska, pozostała część obszaru obejmuje Wyżynę Lubelską.
Część południową, a właściwie południowo – zachodnią regionu stanowi obszar zaliczany do pasa obniżeń podgórskich Kotliny Sandomierskiej. W bezpośrednim sąsiedztwie z pasem wyżyn przeważają rozległe równiny miejscami zabagnione wznoszące się na wysokość ok. 150 – 200 m n.p.m.