CZŁOWIEK BAROKU: ZAGUBIONY METAFIZYK Optymizm i spokój stopniały w zderzeniu z rzeczywistością: wojnami, śmiercią, głodem, cierpieniem. Człowiek baroku nie wierzy więc w trwałość życia doczesnego - pozostaje mu wiara w życie po śmierci. Widzi kruchość życia i śmieszność wartości, takich jak bogactwo, uroda, sława. Jest kruchą trzciną na wietrze, ma duszę mistyka, cierpi na myśl o tajemnicy kosmosu.
CZŁOWIEK BAROKU:
ZAGUBIONY METAFIZYK
Optymizm i spokój stopniały w zderzeniu z rzeczywistością: wojnami, śmiercią, głodem, cierpieniem. Człowiek baroku nie wierzy więc w trwałość życia doczesnego - pozostaje mu wiara w życie po śmierci. Widzi kruchość życia i śmieszność wartości, takich jak bogactwo, uroda, sława. Jest kruchą trzciną na wietrze, ma duszę mistyka, cierpi na myśl o tajemnicy kosmosu.
Daj naj ;)