Teatr rozwinął się z uroczystości obchodzonych ku czci boga winnej latorośli, Dionizosa. W czasie wielkich świąt na cześć tego boga (Dionizje Wielkie (obchodzone w marcu) i Dionizje Małe (obchodzone w grudniu)) uczestnicy przebierali się w skóry koźle i śpiewali pochwalne pieśni. Z tych śpiewów powstała tragedia antyczna.
Początkowo w teatrze greckim występował chór, z którego później wyodrębniono koryfeusza, który prowadził dialog z vchórem. Z czasem wyodrębniono pierwszego, drugiego a w V w. p. n. e. trzeciego. Mogli to być wyłącznie mężczyźni.
Na scenie grano w maskach, które nadawały postaci charakteru.
1.Teatr grecki narodził się około VI w.p.n.e. w Atenach z przedstawień religijnych na cześć boga Dionizosa, organizowanych w czasie świąt zwanych Dionizjami. Dionizos był bogiem narodzin i śmierci, ale też życia i użycia, był patronem wina i płodności. Wierzono, że Dionizos budzi się wiosną ze snu zimowego, by dać początek nowemu życiu. Dlatego Wielkie Dionizje ? święto ku czci Dionizosa, obchodzono między marcem a kwietniem, kiedy to przyroda budziła się do życia. Zwano je bachanaliami, a pierwotnie obchody miały charakter rozpasanego, szalonego korowodu. Z nich powstała tragedia. W porze jesiennej odprawiano święto winobrania ? Małe Dionizje, podobne do dożynek, z tańcami, śpiewem i maskami. Odbywały się one na wsiach. Zapoczątkowały komedię.
2. Teatry budowano pod gołym niebem, na wzgórzach. Umożliwiało to doskonałą akustykę. Widowiska te musiały być łatwo dostępne dla ludności, pierwsze sztuki wystawiano więc na wytyczonym u stóp wzgórza placu zwanym orchestra, a na jego środku ustawiano ołtarz (thymele). Początkowo orchestra miała kształt zbliżony do prostokąta, koła albo elipsy, ostatecznie przyjął się kształt koła. Na placu (orchestrze) występował chór i odbywały się popisy taneczne, widzowie zasiadali na zboczu góry, początkowo bezpośrednio na ziemi, później na drewnianych ławkach. Tak powstała widownia w kształcie dużego (większego od półkola) wycinka koła, czyli theatron. Za sceną (proscenium) znajdowała się ?scene", tzn. taka ściana, dzięki której głosy aktorów się odbijały i rozchodziły na całą widownię. Chór i aktorzy wchodzili na swoje miejsca ?paradosem" (przejściem).
3.Poszczególni dramatopisarze greccy nie tylko pisali sztuki, ale również mieli zasługi w rozwijaniu formy przedstawień. Tespis w VI w. p.n.e. wprowadził pierwszego aktora i zbudował skene. Ajschylos na przełomie VI i V w. p.n.e. wprowadził drugiego aktora, zastosował prolog, opisy i opowiadania. W V w. p.n.e. Sofokles wprowadził trzeciego aktora, zwiększył obsadę chóru i jednocześnie zmniejszył jego rolę w akcji na rzecz przodownika chóru. Zerwał też z tematycznym związkiem poszczególnych części tetralogii. Również w V w. p.n.e. Eurypides zastosował monolog przedstawiający psychiczne przeżycia bohatera, a także wprowadził postaci kobiece.
4. Dla przedstawień teatralnych szyto specjalne stroje, oraz sporządzano obuwie na grubych podeszwach. Koturny te były malowane, a ich kolor i wysokość zależały od miejsca w hierarchii społecznej. Im wyższy obcas, tym bohater był bardziej poważany. Aktorzy i chórzyści nosili maski, które pokazywały gesty twarzy. Wykonywano z usztywnianego płótna. Były one ściśle związane z określoną rolą i sygnalizowały widzom kim jest postać pojawiająca się na scenie.Elementem znaczącym, symbolicznym były kolory. (źródło Ściąga.pl))
1. Teatr grecki
Teatr rozwinął się z uroczystości obchodzonych ku czci boga winnej latorośli, Dionizosa. W czasie wielkich świąt na cześć tego boga (Dionizje Wielkie (obchodzone w marcu) i Dionizje Małe (obchodzone w grudniu)) uczestnicy przebierali się w skóry koźle i śpiewali pochwalne pieśni. Z tych śpiewów powstała tragedia antyczna.
Początkowo w teatrze greckim występował chór, z którego później wyodrębniono koryfeusza, który prowadził dialog z vchórem. Z czasem wyodrębniono pierwszego, drugiego a w V w. p. n. e. trzeciego. Mogli to być wyłącznie mężczyźni.
Na scenie grano w maskach, które nadawały postaci charakteru.
2.Budowa teatru.
3.Rozwój teatru.
4.Aktorzy.
5.Formy przedstawień.
6.Widownia.
1.Teatr grecki narodził się około VI w.p.n.e. w Atenach z przedstawień religijnych na cześć boga Dionizosa, organizowanych w czasie świąt zwanych Dionizjami. Dionizos był bogiem narodzin i śmierci, ale też życia i użycia, był patronem wina i płodności. Wierzono, że Dionizos budzi się wiosną ze snu zimowego, by dać początek nowemu życiu. Dlatego Wielkie Dionizje ? święto ku czci Dionizosa, obchodzono między marcem a kwietniem, kiedy to przyroda budziła się do życia. Zwano je bachanaliami, a pierwotnie obchody miały charakter rozpasanego, szalonego korowodu. Z nich powstała tragedia. W porze jesiennej odprawiano święto winobrania ? Małe Dionizje, podobne do dożynek, z tańcami, śpiewem i maskami. Odbywały się one na wsiach. Zapoczątkowały komedię.
2. Teatry budowano pod gołym niebem, na wzgórzach. Umożliwiało to doskonałą akustykę. Widowiska te musiały być łatwo dostępne dla ludności, pierwsze sztuki wystawiano więc na wytyczonym u stóp wzgórza placu zwanym orchestra, a na jego środku ustawiano ołtarz (thymele). Początkowo orchestra miała kształt zbliżony do prostokąta, koła albo elipsy, ostatecznie przyjął się kształt koła. Na placu (orchestrze) występował chór i odbywały się popisy taneczne, widzowie zasiadali na zboczu góry, początkowo bezpośrednio na ziemi, później na drewnianych ławkach. Tak powstała widownia w kształcie dużego (większego od półkola) wycinka koła, czyli theatron. Za sceną (proscenium) znajdowała się ?scene", tzn. taka ściana, dzięki której głosy aktorów się odbijały i rozchodziły na całą widownię. Chór i aktorzy wchodzili na swoje miejsca ?paradosem" (przejściem).
3.Poszczególni dramatopisarze greccy nie tylko pisali sztuki, ale również mieli zasługi w rozwijaniu formy przedstawień. Tespis w VI w. p.n.e. wprowadził pierwszego aktora i zbudował skene. Ajschylos na przełomie VI i V w. p.n.e. wprowadził drugiego aktora, zastosował prolog, opisy i opowiadania. W V w. p.n.e. Sofokles wprowadził trzeciego aktora, zwiększył obsadę chóru i jednocześnie zmniejszył jego rolę w akcji na rzecz przodownika chóru. Zerwał też z tematycznym związkiem poszczególnych części tetralogii. Również w V w. p.n.e. Eurypides zastosował monolog przedstawiający psychiczne przeżycia bohatera, a także wprowadził postaci kobiece.
4. Dla przedstawień teatralnych szyto specjalne stroje, oraz sporządzano obuwie na grubych podeszwach. Koturny te były malowane, a ich kolor i wysokość zależały
od miejsca w hierarchii społecznej. Im wyższy obcas, tym bohater był bardziej poważany. Aktorzy i chórzyści nosili maski, które pokazywały gesty twarzy. Wykonywano z usztywnianego płótna. Były one ściśle związane z określoną rolą i sygnalizowały widzom kim jest postać pojawiająca się na scenie.Elementem znaczącym, symbolicznym były kolory. (źródło Ściąga.pl))