Question

Opisz swoimi słowami jak pracowano w XIX wieku,jak sie ubierano,jak mieszkano,czym sie żywiono,jakie były wynalazki,jaka była kultura.

Z GÓRY DZIĘKI :DD

Answer 1

Życie codzienne w XIX wieku

Wiek XIX przyniósł ogromne zmiany, rewolucja przemysło­wa spowodowała powstawa­nie fabryk, zatrudniających ogromne ilości robotników. Biedni wieśniacy, aby znaleźć zatrudnienie, które, mieli nadzieję, poprawi ich sytuację materialną, masowo migrowa­li do miast. Tam przeważnie byli wyzyski­wani przez pracodawców, gdyż nie chro­niły ich żadne prawa: nie było zabezpieczeń socjalnych, płacy minimalnej czy chociaż­by ochrony dzieci przed pracą ponad siły. Powstawały specjalne osiedla robotnicze, składające się z ceglanych kilkupiętrowych kamienic, tworzących wąskie uliczki. W Pol­sce istniała dodatkowa przyczyna migracji ludności. Skutkiem represji rządu rosyjskie­go na uczestnikach powstań narodowych, część szlachty została pozbawiona mająt­ków, które uległy konfiskacie, i musiała przenieść się do miast, aby pracą zdobyć środki utrzymania.

 

Bogaci mieszczanie zajmowali wielopokojowe apartamenty w dzielnicach cieszą­cych się dobrą reputacją. Wystrój wnętrz dyktowała moda, która zmieniała się kil­kakrotnie w ciągu stulecia.

 

W latach 1815-1848, głównie w Niem­czech i krajach środkowej Europy, cieszył się popularnością nurt zwany bieder­meierem, nawiązujący do stylu empire. W pełnych światła i przestrzeni pokojach królowały meble o prostych, funkcjo­nalnych kształtach, jasne tapety, suto marszczone firanki, wzorzyste dywany oraz liczne bibeloty.

 

Natomiast w Anglii panował styl wik­toriański, nazwany tak od zasiadającej na tronie w latach 1837-1901 królowej Wik­torii. Nurt ten, trwający ponad sześć dzie­sięcioleci, ulegał modyfikacjom. Na począt­ku, ok. 1837-50, zwracał się w stronę neogotyku i neoklasycyzmu, później – 1850-75 – modne wnętrza nabrały charak­teru sztywnego i pompatycznego: pokoje zagracano ciężkimi, przeładowanymi ozdo­bami meblami, niezliczonymi bibelotami, ciemnymi, aksamitnymi portierami i kota­rami. Pod koniec wieku (1875-1901) doszły do głosu nowe tendencje: zainteresowano się średniowieczem, postulowano odnowę rzemiosła artystycznego, spopularyzowa­no rękodzieło. Budowano wtedy malow­nicze wille i domy wiejskie, nawiązujące do gotyckiej i wczesnorenesansowej sztuki angielskiej.

 

Także moda podczas XIX stulecia wielo­krotnie się zmieniała. Stroje męskie, ina­czej niż w epoce oświecenia, szyto z ciem­nych, gładkich tkanin wełnianych. Liczył się znakomity krój i dopasowanie do syl­wetki, co nie było łatwe do osiągnięcia przez niewykwalifikowanego rzemieślni­ka, toteż ubrania ludzi bogatych od stro­jów niezamożnych różniły się jakością użytego materiału i sposobem wykonania. Najlepsi krawcy mieli warsztaty w Lon­dynie, który na długie lata stał się stolicą mody męskiej. Nabrały wagi detale, o zgod­ności z najświeższymi tendencjami świad­czyła nie tylko długość marynarki czy krój spodni, ale także rodzaj kołnierzyka, kra­
wata, rękawiczek czy kapelusza. Inaczej niż dziś traktowano szlafrok – kojarzył się on z egzotyką, orientem i był właściwym ubiorem do przyjmowania przedpołudnio­wych gości, a także, dla artystów czy intelektualistów, pozowania do portretu.

 

W modzie damskiej szybko zachodziły zmiany. Modna w czasach cesarstwa pod­wyższona talia zaczęła się stopniowo obniżać. Znalazła się na właściwym miej­scu pod koniec lat trzydziestych. Noszono wtedy obcisłe staniki, rękawy z bufkami i bardzo szerokie spódnice, trzymające się na krochmalonych halkach. Niestety, taki strój wymagał szalenie niewygodnego gor­setu, a od połowy wieku, przez rosnącą ciągle szerokość spódnic, także specjalnego stelaża krynolinowego. Pozwolił on zredu­kować ilość halek i ułatwił wprowadzenie pantalonów – długich majtek, wiązanych na dole wstążeczkami, zwykle uszytych z cienkiego płótna lub batystu. Łatwo dostrzec inspirację strojami rokokowymi, kiedy suknie posiadały dopasowaną górę i szeroki dół. Dla panien za odpowiednie uważano proste sukienki z lekkich, jasnych materiałów. Z ozdób dopuszczano jedynie drobne perełki. Mężatka na balu mogła sobie pozwolić na głębokie dekolty, toalety z bogatych tkanin i koronek oraz biżuterię z błyszczących kamieni: diamentów, rubi­nów, szmaragdów itp. Kobieta powyżej czterdziestego roku życia była uważana za osobę starszą, która powinna ubierać się w ciemne, poważne stroje, bez śladu kokieterii. Wytchnieniem dla sylwetki był ubiór poranny, w którym można było także przyjmować gości: luźna sukienka z lekkiej tkaniny, często zdobiona haftem czy koronkami.

 

Specyficzna sytuacja na ziemiach pol­skich: klęska powstania styczniowego, utra­ta nadziei na odzyskanie niepodległości oraz represje rządu rosyjskiego – uwięzienia, wywózki na Syberię, konfiskaty majątków – odbiły się na sposobie ubierania Polek. Panie i dzieci przywdziały żałobę, białe lub kolorowe suknie wkładano tylko w dzień ślubu lub w rocznice świąt narodowych. Kobiety nosiły czarne suknie z białymi koł­nierzykami, mężatki włosy czesały gładko i upinały na karku w prosty węzeł, a pan­ny zaplatały warkocze. Biżuterię zakłada­no zwykle metalową (tę prawdziwą część patriotów oddała na potrzeby Rządu Naro­dowego), oksydowaną czarno, z moty­wami martyrologicznymi i religijnymi – krzyżyki, kajdany, korony cierniowe itp. Władze carskie przez lata bezskutecznie pró­bowały zakazać noszenia żałoby, wyzna­czano surowe kary, lecz kolorowe toalety przywdziano dopiero w 1866 roku, po ogło­szeniu przez rząd rosyjski amnestii.

 

Krynoliny w latach siedemdziesiątych wyparły tiurniury – konstrukcje wypię­trzające tylną część spódnicy, gdy przednia pozostawała wąska. Aby wyszczuplić syl­wetkę noszono długi, spłaszczający także brzuch, gorset. Secesja wprowadziła modę na smukłą, łagodnie wygiętą w kształcie litery „s” sylwetkę: z wydatnym biustem, spłaszczonym brzuchem i zaakcentowa­nym tyłem. Obowiązywała talia osy. Spód­nice łagodnie się rozszerzały, a bluzki szyto lekko zbluzowane z przodu. Poru­szać się w tym było zapewne trudno, na wygodniejsze stroje trzeba było pocze­kać do następnego stulecia.

 

W Polsce osiemnastowieczne obżarstwo czasów saskich stało się wspomnieniem. Ludzie zubożeli na skutek wojen odbywa­jących się na przełomie XVIII i XIX wieku i polityki zaborców. Podupadła szlachta przenosiła się do miast, gdzie musiała nauczyć się zupełnie nowego gospoda­rowania: nie było domowej zwierzyny nabiału czy owoców, a środki na utrzy­manie były skromne. Przebojem stała się wydana w 1860 roku książka Lucyny Świerciakiewiczowej  obiadów za 5 zło­tych. Autorka, oprócz przepisów, podała także praktyczne wskazówki przyrządzania posiłków, odpowiednie dla gospodyń, któ­re już nie mogły pozwolić sobie na dosta­teczną ilość służby. Wtedy zapoczątkowa­no zwyczaj przyjmowania gości herbatą i domowymi ciasteczkami. Także w tym czasie chłopi powszechnie zaczęli uprawiać ziemniaki, które, przez taniość produkcji, chroniły przed głodem zarówno ludzi, jak i zwierzęta. Generalnie kuchnia XIX wieku była dość podobna do obecnej, z wyjąt­kiem zredukowania ilości mięsa na rzecz warzyw i owoców.