PISMO Klinowe Pierwszym pismem, było pismo klinowe, które powstało w Mezopotamii ok.3300r.p.n.e. Pismo to obejmowało szereg znaków pisanych rylcem na glinianych tabliczkach. Znaki te miały kształt klinów i stąd ich nazwa. Możemy je podzielić na to z miasta Ugarid i staroperskie. Powstała na potrzeby administracji świątynnych, ale znalazło też zastosowanie administracji państwowej, kultury, życiu prywatnym. Do zabytków tego pisma należą: traktaty międzynarodowe, korespondencje między urzędnikami, raporty ambasadorów, kroniki, zbiory praw, teksty literackie. Pismo to ulegało licznym przemianom wchłaniając oprócz piktogramów także ideogramy i znaki fonetyczne. Były one trudne do odczytania dlatego dopiero w latach 1810-1895, Anglik H.Rawlinson dzięki inskrypcjom wyrytym w górach Behistun w języku staroperskim, elamickim i akadyjskim nt. Dariusza Wielkiego i wiedzy o imperium perskim z dzieła Herodota udało się je rozszyfrować. Hieroglify Z początku każdy obrazek był przypisywany jednemu słowu, ale z czasem jeden znak oznaczał różne słowa albo jakiś związek wyrazów. Aby uprościć naukę hieroglifów z czasem uproszczono rozbudowane rysunki, przez co pismo przestało być obrazkowym. Każdy znak oznaczał jedną lub kilka. Liter. Pismo egipskie współczesnym ludziom przysporzyło wielu kłopotów z jego rozszyfrowaniem, bowiem Egipcjanie nie pisali tak jak my, od lewej do prawej, ale także od prawej do lewej, a nawet z góry do dołu. Jeszcze na początku XIX wieku nie potrafiono zgadnąć, co też starożytni wypisali na kamieniach. Dopiero znaleziony przez wojsko Napoleona kamień w Rosettcie, na którym były wypisane wszystkie trzy style pisma, pozwolił na odszyfrowanie hieroglifów. Dokonał tego francuski uczony, Jean Champollion, który odtworzył imiona egipskich dowódców. Znaczenie innych słów ustalono poprzez porównanie je do języka greckiego Do pisania Egipcjanie wykorzystywali łodygę sitowia ze spłaszczonym końcem. Używano tuszu w kolorze czarnym, jedynie, aby wyróżnić tytuł i początkowe wyrazy pisano czerwonym . Powszechnym materiałem pisemnym był papirus, raczej rzadko stosowano kamieni, drewnianych tabliczek czy skóry. Papirus wyrabiano z łodyg rośliny rosnącej nad Nilem. Pismo greckie Mitologia grecka głosi, że twórcami pisma były córki boga Apollina, inna wersja mówi o Hermesie, a jeszcze inna - być może częściowo prawdziwie - głosi iż pismo wynalazł Kadmos - mityczny założyciel Teb, który miał być synem króla Fenicjan. W X w. p. Chr. Grecy przejęli pismo od Fenicjan ale uzupełnili je znakami, które odpowiadały dźwiękom wymawianym przez Greków. Były to samogłoski: A alpha, E epsilon, O omikron, Y ypsilon, a także I iota. Około V w. p. Chr. wyodrebniło się pismo w trzech odmianach: wschodniej, południowej i zachodniej. Dały one początek większości pism na świecie: z odmiany zachodniej powstało pismo łacińskie, ze wschodniej zaś wywodzi się cyrylica. W ciągu lat wykształciła się jedna forma pisma (ok. 403 p.Chr.) zw. greckim alfabetem klasycznym, w której ogłoszony został zbiór praw po zakończeniu wojny peloponeskiej. Język ten obowiązuje, w prawie nie zmienionej formie, do dziś. Początkowo sposób zapisywania był nieco odmienny od współczesnego, mianowicie od prawej do lewej strony (tak pisali Fenicjanie), następnie zmodyfikowano ten sposób pisząc raz od prawej, raz od lewej tzw. bustrofedon (zgodnie z ruchem wołów przy orce), aż w końcu pisano już w sposób przyjęty aż do dziś - od lewej do prawej. Pismo rzymskie
Rzymianie przejęli alfabet etruski i zaadaptowali go na potrzeby swego języka. Początkowo litery rzymskie były podobne do etruskich i greckich i pisano je od strony prawej ku lewej. Z czasem linie proste przeszły w krzywizny, a kierunek pisma uległ zmianie. Niektóre litery, przejęte od Greków, nie były używane, ale dodano nowe litery. Dzisiejszy alfabet łaciński zasadniczo nie różni się od tego sprzed dwóch tysięcy lat.
PISMO
Klinowe
Pierwszym pismem, było pismo klinowe, które powstało w Mezopotamii ok.3300r.p.n.e. Pismo to obejmowało szereg znaków pisanych rylcem na glinianych tabliczkach. Znaki te miały kształt klinów i stąd ich nazwa. Możemy je podzielić na to z miasta Ugarid i staroperskie. Powstała na potrzeby administracji świątynnych, ale znalazło też zastosowanie administracji państwowej, kultury, życiu prywatnym. Do zabytków tego pisma należą: traktaty międzynarodowe, korespondencje między urzędnikami, raporty ambasadorów, kroniki, zbiory praw, teksty literackie. Pismo to ulegało licznym przemianom wchłaniając oprócz piktogramów także ideogramy i znaki fonetyczne. Były one trudne do odczytania dlatego dopiero w latach 1810-1895, Anglik H.Rawlinson dzięki inskrypcjom wyrytym w górach Behistun w języku staroperskim, elamickim i akadyjskim nt. Dariusza Wielkiego i wiedzy o imperium perskim z dzieła Herodota udało się je rozszyfrować.
Hieroglify
Z początku każdy obrazek był przypisywany jednemu słowu, ale z czasem jeden znak oznaczał różne słowa albo jakiś związek wyrazów. Aby uprościć naukę hieroglifów z czasem uproszczono rozbudowane rysunki, przez co pismo przestało być obrazkowym. Każdy znak oznaczał jedną lub kilka. Liter. Pismo egipskie współczesnym ludziom przysporzyło wielu kłopotów z jego rozszyfrowaniem, bowiem Egipcjanie nie pisali tak jak my, od lewej do prawej, ale także od prawej do lewej, a nawet z góry do dołu. Jeszcze na początku XIX wieku nie potrafiono zgadnąć, co też starożytni wypisali na kamieniach. Dopiero znaleziony przez wojsko Napoleona kamień w Rosettcie, na którym były wypisane wszystkie trzy style pisma, pozwolił na odszyfrowanie hieroglifów. Dokonał tego francuski uczony, Jean Champollion, który odtworzył imiona egipskich dowódców. Znaczenie innych słów ustalono poprzez porównanie je do języka greckiego Do pisania Egipcjanie wykorzystywali łodygę sitowia ze spłaszczonym końcem. Używano tuszu w kolorze czarnym, jedynie, aby wyróżnić tytuł i początkowe wyrazy pisano czerwonym . Powszechnym materiałem pisemnym był papirus, raczej rzadko stosowano kamieni, drewnianych tabliczek czy skóry. Papirus wyrabiano z łodyg rośliny rosnącej nad Nilem.
Pismo greckie
Mitologia grecka głosi, że twórcami pisma były córki boga Apollina, inna wersja mówi o Hermesie, a jeszcze inna - być może częściowo prawdziwie - głosi iż pismo wynalazł Kadmos - mityczny założyciel Teb, który miał być synem króla Fenicjan. W X w. p. Chr. Grecy przejęli pismo od Fenicjan ale uzupełnili je znakami, które odpowiadały dźwiękom wymawianym przez Greków. Były to samogłoski: A alpha, E epsilon, O omikron, Y ypsilon, a także I iota. Około V w. p. Chr. wyodrebniło się pismo w trzech odmianach: wschodniej, południowej i zachodniej. Dały one początek większości pism na świecie: z odmiany zachodniej powstało pismo łacińskie, ze wschodniej zaś wywodzi się cyrylica. W ciągu lat wykształciła się jedna forma pisma (ok. 403 p.Chr.) zw. greckim alfabetem klasycznym, w której ogłoszony został zbiór praw po zakończeniu wojny peloponeskiej. Język ten obowiązuje, w prawie nie zmienionej formie, do dziś. Początkowo sposób zapisywania był nieco odmienny od współczesnego, mianowicie od prawej do lewej strony (tak pisali Fenicjanie), następnie zmodyfikowano ten sposób pisząc raz od prawej, raz od lewej tzw. bustrofedon (zgodnie z ruchem wołów przy orce), aż w końcu pisano już w sposób przyjęty aż do dziś - od lewej do prawej.
Pismo rzymskie
Rzymianie przejęli alfabet etruski i zaadaptowali go na potrzeby swego języka. Początkowo litery rzymskie były podobne do etruskich i greckich i pisano je od strony prawej ku lewej. Z czasem linie proste przeszły w krzywizny, a kierunek pisma uległ zmianie. Niektóre litery, przejęte od Greków, nie były używane, ale dodano nowe litery. Dzisiejszy alfabet łaciński zasadniczo nie różni się od tego sprzed dwóch tysięcy lat.