w roku 1925 Stanisław Ignacy Witkiewicz namalował ostatni olejny portret ostatni papieros skazańca. porzucił malarstwo olejne przekonany, że nie jest ono w stanie zrealizować założe czystej formy (= założenia, że treść dzieła może być zupełnie dowolna podczas gdy na wartość dzieła składa się jego forma - to od niej zależy reakcja odbiorcy i zmuszenie go do głębszych przeżyć). decyzja ta związała się z rozpoczęciem na dobre twórczości portretowej, zawężonej do taniego papieru i pasteli. ambicje artystyczne oraz problemy finansowe zawiodły go do założenia jednoosobowej firmy"s. i. witkiewicz". podobno pomysł założenia tak nietypowej działalności witkacy zaczerpnął z opowiadania romana jaworskiego pt. "trzecia godzina" wydanego w 1908 roku.
działalność kierownika artystycznego zakładu pogrzebowego opisywane w tym opowiadaniu stanowią analogię do funkcjonowania firmy portretowej witkacego. witkacy podzielił swoje usługi na pięć zasadniczych typów portretów z wyróżnieniem specjalnego, którego "za pieniądze nabyć nie można" - wykonywanego tylko dla przyjaciół podczas spotkań towarzyskich pod wpływem alkoholu i narkotyków. stworzeniu firmy towarzyszyło napisanie interesującego regulaminu, w którym malarzy określił opis rodzajów portretów ujętych w pięć typów: A, B, C, D i E.
w roku 1925 Stanisław Ignacy Witkiewicz namalował ostatni olejny portret ostatni papieros skazańca. porzucił malarstwo olejne przekonany, że nie jest ono w stanie zrealizować założe czystej formy (= założenia, że treść dzieła może być zupełnie dowolna podczas gdy na wartość dzieła składa się jego forma - to od niej zależy reakcja odbiorcy i zmuszenie go do głębszych przeżyć). decyzja ta związała się z rozpoczęciem na dobre twórczości portretowej, zawężonej do taniego papieru i pasteli. ambicje artystyczne oraz problemy finansowe zawiodły go do założenia jednoosobowej firmy"s. i. witkiewicz". podobno pomysł założenia tak nietypowej działalności witkacy zaczerpnął z opowiadania romana jaworskiego pt. "trzecia godzina" wydanego w 1908 roku.
działalność kierownika artystycznego zakładu pogrzebowego opisywane w tym opowiadaniu stanowią analogię do funkcjonowania firmy portretowej witkacego. witkacy podzielił swoje usługi na pięć zasadniczych typów portretów z wyróżnieniem specjalnego, którego "za pieniądze nabyć nie można" - wykonywanego tylko dla przyjaciół podczas spotkań towarzyskich pod wpływem alkoholu i narkotyków. stworzeniu firmy towarzyszyło napisanie interesującego regulaminu, w którym malarzy określił opis rodzajów portretów ujętych w pięć typów: A, B, C, D i E.