Kontrabas to największy instrument smyczkowy, najniższy strojem z grupy chordofonów smyczkowych. Wykształcony został w XVII. wieku. Jego korpus stanowi podłużne, drewniane pudło rezonansowe składające się z dwóch uwypuklonych płyt – górnej i dolnej oraz boczków. Charakterystyczne są boczne wcięcia. By dźwięk powstały przez pociągnięcie struny mógł wydostać się na zewnątrz, na wierzchu wycięto dwa otwory w kształcie litery „f”. Ważnym elementem konstrukcyjnym jest mały kołeczek zwany duszą, który - umieszczony wewnątrz - łączy dwie ściany pudła rezonansowego, przenosząc drgania strun z podstawka na płytę dolną. Na środku płyty pomiędzy otworami tkwi podstawek tworzący podparcie dla strun. Na górnej części korpusu przytwierdzono szyjkę, którą wieńczy główka w kształcie ślimaka wraz z mechanizmem kołkowym. Kontrabas posiada cztery struny strojone kwartami: E1, A1, D, G. Kontrabasista gra w pozycji stojącej, instrument ustawiony jest pionowo na podłodze. Kontrabas jest instrumentem transponującym – dźwięki zapisane brzmią o oktawę niżej.
Kontrabas składa się z wielkiego pudła rezonansowego z dwoma otworami w kształcie stylizowanej litery f, gryfu z bezprogową podstrunnicą, zakończonego główką w charakterystycznym kształcie ślimaka. Struny, podparte na mostku, napinane są za pomocą klinowych naciągów.
Instrument posiada cztery struny strojone w kwartach (począwszy od najniżej strojonej): E1 (41,2Hz), A1 (55Hz), D (73,4Hz), G (98Hz) i obejmuje zakres dźwięków od E1 (w kontrabasach orkiestrowych, 5-strunowych C1 (32,7 Hz) a w niektórych odmianach niemieckich H2 (30,86 Hz)) do g1 w typowym wykorzystaniu, jednak w niektórych utworach solowych z wykorzystaniem flażoletów przy podstawku sięga się prawdziwego kresu skalowego kontrabasu uzyskując w ten sposób nawet dźwięki o wysokościach przekraczających g² (g dwukreślne w brzmieniu) sięgając nawet g³. Kontrabas transponuje oktawę w dół w
Kontrabas to największy instrument smyczkowy, najniższy strojem z grupy chordofonów smyczkowych. Wykształcony został w XVII. wieku. Jego korpus stanowi podłużne, drewniane pudło rezonansowe składające się z dwóch uwypuklonych płyt – górnej i dolnej oraz boczków. Charakterystyczne są boczne wcięcia. By dźwięk powstały przez pociągnięcie struny mógł wydostać się na zewnątrz, na wierzchu wycięto dwa otwory w kształcie litery „f”. Ważnym elementem konstrukcyjnym jest mały kołeczek zwany duszą, który - umieszczony wewnątrz - łączy dwie ściany pudła rezonansowego, przenosząc drgania strun z podstawka na płytę dolną. Na środku płyty pomiędzy otworami tkwi podstawek tworzący podparcie dla strun. Na górnej części korpusu przytwierdzono szyjkę, którą wieńczy główka w kształcie ślimaka wraz z mechanizmem kołkowym. Kontrabas posiada cztery struny strojone kwartami: E1, A1, D, G. Kontrabasista gra w pozycji stojącej, instrument ustawiony jest pionowo na podłodze. Kontrabas jest instrumentem transponującym – dźwięki zapisane brzmią o oktawę niżej.
Pozdrawiam.
Kontrabas składa się z wielkiego pudła rezonansowego z dwoma otworami w kształcie stylizowanej litery f, gryfu z bezprogową podstrunnicą, zakończonego główką w charakterystycznym kształcie ślimaka. Struny, podparte na mostku, napinane są za pomocą klinowych naciągów.
Instrument posiada cztery struny strojone w kwartach (począwszy od najniżej strojonej): E1 (41,2Hz), A1 (55Hz), D (73,4Hz), G (98Hz) i obejmuje zakres dźwięków od E1 (w kontrabasach orkiestrowych, 5-strunowych C1 (32,7 Hz) a w niektórych odmianach niemieckich H2 (30,86 Hz)) do g1 w typowym wykorzystaniu, jednak w niektórych utworach solowych z wykorzystaniem flażoletów przy podstawku sięga się prawdziwego kresu skalowego kontrabasu uzyskując w ten sposób nawet dźwięki o wysokościach przekraczających g² (g dwukreślne w brzmieniu) sięgając nawet g³. Kontrabas transponuje oktawę w dół w