Początki zakonu krzyżackiego to okres III krucjaty i oblężenie Akki w ok. 1191 roku, w trakcie którego rycerzekrzyżowi pochodzenia niemieckiego założyli, przy szpitalu zorganizowanym przez mieszczan z Bremy i Lubeki, nieformalne stowarzyszenie, które miało się opiekować rannymi i chorymi Niemcami[2]. Spowodowane było to tym, że wcześniej powstałe zakony templariuszy i joannitów, mimo że powinny opiekować się wszystkimi krzyżowcami, w pierwszej kolejności troszczyły się o swoich krajan. Książę szwabski Fryderyk następnie przekazał owemu stowarzyszeniu niemiecki szpital przeniesiony z Jerozolimy do Akki, wymuszając jednocześnie na jego członkach złożenie ślubów czystości. Szpital miał oficjalną nazwę Szpitala Najświętszej Marii Panny przy Domu Niemieckim w Jerozolimie i od jego nazwy powstała też nazwa bractwa szpitalnego, gdy w 1191 r. papież Klemens III oficjalnie zatwierdził jego istnienie. Po zdobyciu Akki papież przyznał bractwu rozległe dobra wokół tego miasta i instytucja ta zaczęła szybko powiększać swoje szeregi.
Na końcu XII wieku Zakon Krzyżacki był jednym z potężniejszych zakonów powstałych w Palestynie pod względem ekonomicznym i politycznym , jednak wiedzieli, że posiadłości znajdujące się na terenach podbitych w czasie krucjat nie są trwałe. Szansą okazało się spotkanie z jednym z organizatorów V wyprawy krzyżowej – królem Węgier Andrzejem II Arpadowicza, który potrzebował w tym czasie wsparcia przeciwko najeżdżającym Siedmiogród Połowców. Krzyżacy przenieśli się zatem na teren Siedmiogrodu jednak Andrzej II zorientował się, iż dążą oni do budowy własnego państwa, który mógłby stać się nowym zagrożeniem dla Węgier. W związku z tym, w roku 1225 zgromadził siły i doprowadził do wyprowadzenia Krzyżaków z zajmowanych przez nich terenów. Dla zakonu znów zaistniało zagrożenie powrotu do poprzedniej sytuacji, lecz pojawiła się nowa szansa – zaproszenie ze strony Konrada I Mazowieckiego do osiedlenia się i walki z pogańskimi Prusami.
Początki zakonu krzyżackiego to okres III krucjaty i oblężenie Akki w ok. 1191 roku, w trakcie którego rycerzekrzyżowi pochodzenia niemieckiego założyli, przy szpitalu zorganizowanym przez mieszczan z Bremy i Lubeki, nieformalne stowarzyszenie, które miało się opiekować rannymi i chorymi Niemcami[2]. Spowodowane było to tym, że wcześniej powstałe zakony templariuszy i joannitów, mimo że powinny opiekować się wszystkimi krzyżowcami, w pierwszej kolejności troszczyły się o swoich krajan. Książę szwabski Fryderyk następnie przekazał owemu stowarzyszeniu niemiecki szpital przeniesiony z Jerozolimy do Akki, wymuszając jednocześnie na jego członkach złożenie ślubów czystości. Szpital miał oficjalną nazwę Szpitala Najświętszej Marii Panny przy Domu Niemieckim w Jerozolimie i od jego nazwy powstała też nazwa bractwa szpitalnego, gdy w 1191 r. papież Klemens III oficjalnie zatwierdził jego istnienie. Po zdobyciu Akki papież przyznał bractwu rozległe dobra wokół tego miasta i instytucja ta zaczęła szybko powiększać swoje szeregi.
Na końcu XII wieku Zakon Krzyżacki był jednym z potężniejszych zakonów powstałych w Palestynie pod względem ekonomicznym i politycznym , jednak wiedzieli, że posiadłości znajdujące się na terenach podbitych w czasie krucjat nie są trwałe. Szansą okazało się spotkanie z jednym z organizatorów V wyprawy krzyżowej – królem Węgier Andrzejem II Arpadowicza, który potrzebował w tym czasie wsparcia przeciwko najeżdżającym Siedmiogród Połowców. Krzyżacy przenieśli się zatem na teren Siedmiogrodu jednak Andrzej II zorientował się, iż dążą oni do budowy własnego państwa, który mógłby stać się nowym zagrożeniem dla Węgier. W związku z tym, w roku 1225 zgromadził siły i doprowadził do wyprowadzenia Krzyżaków z zajmowanych przez nich terenów. Dla zakonu znów zaistniało zagrożenie powrotu do poprzedniej sytuacji, lecz pojawiła się nowa szansa – zaproszenie ze strony Konrada I Mazowieckiego do osiedlenia się i walki z pogańskimi Prusami.