Gollum zwany początkowo Smeagol był Hobbitem ze szczepu Stoorów. Około roku 2463 jego kuzyn Deagol łowiąc ryby, znalazł Jedyny Pierścień. Deagol ginie z rąk Golluma, który pożąda Pierścienia uznając go za swój urodzinowy prezent. Wykluczony wkrótce ze swojej społeczności zamieszkuje w Górach Mglistych i coraz bardziej ulega władzy Pierścienia. To waśnie przez jego moc zmienia się jego wygląd - skrajnie wychudzony, miał czarną skórę, płaskie stopy, wielkie blade oczy. Znienawidził słońce oraz wszelkie piękne rzeczy jak kwiaty, owoce. Żywił się surowym mięsem np. ryb.
postać literacka, jeden z głównych bohaterów powieści J. R. R. Tolkiena Hobbit oraz Władca Pierścieni.
Sméagol urodził się w połowie trzeciego tysiąclecia Trzeciej Ery na terenach leżących w środkowym biegu Anduiny. Pochodził z zamożnej rodziny i był bardzo ciekawski. Jego przyjaciel, Déagol, odnalazł na dnie rzeki Jedyny Pierścień, zagubiony od czasu śmierci Isildura na wojnie Ostatniego Sojuszu. Pierścień za pośrednictwem woli odzyskującego siły po zwycięstwie Sojuszu Saurona[2] obudził w Sméagolu zazdrość i hobbit zgodnie z obyczajem swojego plemienia (obecnym także pod koniec Trzeciej Ery) zażądał od przyjaciela klejnotu jako urodzinowego podarunku. Gdy Déagol, uprzednio ofiarowawszy towarzyszowi prezent, odmówił, Sméagol zabił go i starannie ukrył zwłoki, zawładnął Pierścieniem i po niedługim czasie został wykluczony z rodzinnej społeczności, prawdopodobnie za liczne kradzieże, do których używał Jedynego Pierścienia. Szukając schronienia zniknął w Górach Mglistych. Ukrywanie się w jaskiniach w stałej obecności Pierścienia zmieniło go w stwora – Golluma, żywiącego się rybami i mięsem goblinów.
Pierścień ofiarował Gollumowi życie o długości znacznie wykraczającej poza naturalny wiek hobbitów. Wedle słów Gandalfa cierpienie spowodowane nienaturalną egzystencją wywoływało u Golluma sprzeczne uczucia miłości oraz nienawiści do Pierścienia oraz siebie samego. Niszczycielskie zmiany w osobowości Golluma przejawiały się u niego także w prowadzeniu monologów z użyciem drugiej osoby.
Gollum zwany początkowo Smeagol był Hobbitem ze szczepu Stoorów. Około roku 2463 jego kuzyn Deagol łowiąc ryby, znalazł Jedyny Pierścień. Deagol ginie z rąk Golluma, który pożąda Pierścienia uznając go za swój urodzinowy prezent. Wykluczony wkrótce ze swojej społeczności zamieszkuje w Górach Mglistych i coraz bardziej ulega władzy Pierścienia. To waśnie przez jego moc zmienia się jego wygląd - skrajnie wychudzony, miał czarną skórę, płaskie stopy, wielkie blade oczy. Znienawidził słońce oraz wszelkie piękne rzeczy jak kwiaty, owoce. Żywił się surowym mięsem np. ryb.
postać literacka, jeden z głównych bohaterów powieści J. R. R. Tolkiena Hobbit oraz Władca Pierścieni.
Sméagol urodził się w połowie trzeciego tysiąclecia Trzeciej Ery na terenach leżących w środkowym biegu Anduiny. Pochodził z zamożnej rodziny i był bardzo ciekawski. Jego przyjaciel, Déagol, odnalazł na dnie rzeki Jedyny Pierścień, zagubiony od czasu śmierci Isildura na wojnie Ostatniego Sojuszu. Pierścień za pośrednictwem woli odzyskującego siły po zwycięstwie Sojuszu Saurona[2] obudził w Sméagolu zazdrość i hobbit zgodnie z obyczajem swojego plemienia (obecnym także pod koniec Trzeciej Ery) zażądał od przyjaciela klejnotu jako urodzinowego podarunku. Gdy Déagol, uprzednio ofiarowawszy towarzyszowi prezent, odmówił, Sméagol zabił go i starannie ukrył zwłoki, zawładnął Pierścieniem i po niedługim czasie został wykluczony z rodzinnej społeczności, prawdopodobnie za liczne kradzieże, do których używał Jedynego Pierścienia. Szukając schronienia zniknął w Górach Mglistych. Ukrywanie się w jaskiniach w stałej obecności Pierścienia zmieniło go w stwora – Golluma, żywiącego się rybami i mięsem goblinów.
Pierścień ofiarował Gollumowi życie o długości znacznie wykraczającej poza naturalny wiek hobbitów. Wedle słów Gandalfa cierpienie spowodowane nienaturalną egzystencją wywoływało u Golluma sprzeczne uczucia miłości oraz nienawiści do Pierścienia oraz siebie samego. Niszczycielskie zmiany w osobowości Golluma przejawiały się u niego także w prowadzeniu monologów z użyciem drugiej osoby.