niecierpki-- terofit trujący wywołujący wymioty, ból i zawroty głowy - gustuje w glebach rodzaju bagiennego oraz zasobnych w próchnicę - wybiera runo łęgowe, a także lasy liściaste i iglaste poza tym stanowiska cieniste i wilgotne - w pewnym stopniu ma płytki system korzeniowy, a że ma korzenie typu podporowego, które są odmianą korzeni przybyszowych stabilizują go oraz umacniają w wilgotnym i niestabilnym podłożu - osiąga wysokość od 30 – 100 cm. zaś dł. jego kwiatów wynosi od 3 – 4 cm., cztery płatki kwiatowe zrośnięte są w pary zaś jeden jest wolny, elementem wyróżniającym się jest zakrzywiona ku dołowi ostroga uformowana z przeistoczenia się działki kielicha - kwitnie w lipcu i sierpniu - zapylanie krzyżowe zapewnia mu większą różnorodność genową - delikatne dotknięcie lub trącenie owocu powoduje jego pęknięcie w następstwie czego dochodzi do wystrzelenia i rozrzucenia nasion nawet na odległość 2 m. - swego czasu odwar z niecierpka wykorzystywano w medycynie ludowej jako środka moczopędnego i przeczyszczającego jak również stosowano do barwienia wełny na kolor żółty.
Niecierpki słyną z wytrwałego kwitnienia przez cały sezon. Ich kwiaty mają średnicę od 1 cm (niecierpek sułtański) aż do 4-5 cm (najnowsze odmiany nowogwinejskiego). Jest ich zawsze bardzo dużo i niemal całkiem zasłaniają liście. Znane są także odmiany o pełnych kwiatach przypominających różyczki (np. z serii Fiesta). Rośliny mają zwykle kształt kopułek. Szczególnie efektownie wyglądają te niewysokie o dużych kwiatach, np. z serii Harmony. Niektóre niecierpki, np. z serii Spellbound, mają wiotkie pędy i świetnie wyglądają w wiszących doniczkach, gdzie tworzą kule.
Nasturcja (Tropaeolum), rodzina nasturcjowate, pochodzi z Peru, Ekwadoru i Kolumbii, gdzie dziko rośnie. Tam jest wieloletnią byliną, a naszym klimacie to roślina jednoroczna. Do Europy sprowadził ją prawdopodobnie w roku 1684r. Holender o nazwisku Bewering. Rodzaj z rodziny nasturcjowatych liczy około 80 gatunków występujących przede wszystkim w górzystych obszarach Ameryki Południowej - głównie w Andach. Wśród tego rodzaju wyróżnia się gatunki i odmiany pnące. Ze względu na kwiaty nasturcję uprawia się jako rośliny ozdobne. Natomiast niektóre gatunki wytwarzają jadalne, podziemne bulwy.
Dalie zwane również georginiami, należą do rodziny złożonych (Compositae) i pochodzą z Meksyku i Gwatemali. W Europie pojawiły się w II poł. XVIII w., a ich nazwa pochodzi od nazwiska szwedzkiego botanika Andreasa Dala. Prace hodowlane sprawiły, że z tych kwiatów stworzono tysiące odmian i trudno obecnie spotkać taki rodzaj roślin, który mógłby się poszczycić takim bogactwem form. Dalie, to rośliny o wysokości 20-150 cm zależnie od formy, korzeniach bulwiasto zgrubiałych, łodygach grubych, rozgałęzionych, wewnątrz pustych, liściach pierzastych.
Mieczyk to roślina bulwiasta. Jego nazwa pochodzi od łacińskiego słowa gladius – miecz i nawiązuje do kształtu liści. Należy do rodziny kosaćcowatych Iridaceae.
Mieczyk tworzy okryte łuskami, jednoroczne bulwy. Nad starą bulwą, z której wyrosły kwiatostany i która pod koniec wegetacji zasycha, tworzy się nowa bulwa – zastępcza, a pomiędzy nimi powstają drobne bulwki przybyszowe.
makgatunek rośliny z rodziny makowatych(Papaveraceae Juss.). Występuje w Europie. Pochodzi prawdopodobnie ze strefyMorza Śródziemnego, w polskiej florze jest archeofitem. Rozpowszechniony na terenie całego kraju.
Chabry to kwiaty przez każdego z nas kojarzone z polską wsią, z łanami kolorowych i złocistych zbóż. Są bardzo cenną i ciekawą rośliną ozdobną. Niezwykle dekoracyjne, a jednocześnie bardzo łatwe i przyjemne w uprawie.
Leniwe, słoneczne łąki i pola pokryte setkami dzikich, błękitnych chabrów powoli odchodzą w zapomnienie. Przyczyną zanikania jednorocznego chabra bławatka jest coraz większa ilość środków chemicznych stosowanych przez rolników.
niecierpki-- terofit trujący wywołujący wymioty, ból i zawroty głowy
- gustuje w glebach rodzaju bagiennego oraz zasobnych w próchnicę
- wybiera runo łęgowe, a także lasy liściaste i iglaste poza tym stanowiska cieniste i wilgotne
- w pewnym stopniu ma płytki system korzeniowy, a że ma korzenie typu podporowego, które są odmianą korzeni przybyszowych stabilizują go oraz umacniają w wilgotnym i niestabilnym podłożu
- osiąga wysokość od 30 – 100 cm. zaś dł. jego kwiatów wynosi od 3 – 4 cm., cztery płatki kwiatowe zrośnięte są w pary zaś jeden jest wolny, elementem wyróżniającym się jest zakrzywiona ku dołowi ostroga uformowana z przeistoczenia się działki kielicha
- kwitnie w lipcu i sierpniu
- zapylanie krzyżowe zapewnia mu większą różnorodność genową
- delikatne dotknięcie lub trącenie owocu powoduje jego pęknięcie w następstwie czego dochodzi do wystrzelenia i rozrzucenia nasion nawet na odległość 2 m.
- swego czasu odwar z niecierpka wykorzystywano w medycynie ludowej jako środka moczopędnego i przeczyszczającego jak również stosowano do barwienia wełny na kolor żółty.
Niecierpki słyną z wytrwałego kwitnienia przez cały sezon. Ich kwiaty mają średnicę od 1 cm (niecierpek sułtański) aż do 4-5 cm (najnowsze odmiany nowogwinejskiego). Jest ich zawsze bardzo dużo i niemal całkiem zasłaniają liście. Znane są także odmiany o pełnych kwiatach przypominających różyczki (np. z serii Fiesta). Rośliny mają zwykle kształt kopułek. Szczególnie efektownie wyglądają te niewysokie o dużych kwiatach, np. z serii Harmony. Niektóre niecierpki, np. z serii Spellbound, mają wiotkie pędy i świetnie wyglądają w wiszących doniczkach, gdzie tworzą kule.
Nasturcja (Tropaeolum), rodzina nasturcjowate, pochodzi z Peru, Ekwadoru i Kolumbii, gdzie dziko rośnie. Tam jest wieloletnią byliną, a naszym klimacie to roślina jednoroczna. Do Europy sprowadził ją prawdopodobnie w roku 1684r. Holender o nazwisku Bewering. Rodzaj z rodziny nasturcjowatych liczy około 80 gatunków występujących przede wszystkim w górzystych obszarach Ameryki Południowej - głównie w Andach. Wśród tego rodzaju wyróżnia się gatunki i odmiany pnące. Ze względu na kwiaty nasturcję uprawia się jako rośliny ozdobne. Natomiast niektóre gatunki wytwarzają jadalne, podziemne bulwy.
Dalie zwane również georginiami, należą do rodziny złożonych (Compositae) i pochodzą z Meksyku i Gwatemali. W Europie pojawiły się w II poł. XVIII w., a ich nazwa pochodzi od nazwiska szwedzkiego botanika Andreasa Dala. Prace hodowlane sprawiły, że z tych kwiatów stworzono tysiące odmian i trudno obecnie spotkać taki rodzaj roślin, który mógłby się poszczycić takim bogactwem form. Dalie, to rośliny o wysokości 20-150 cm zależnie od formy, korzeniach bulwiasto zgrubiałych, łodygach grubych, rozgałęzionych, wewnątrz pustych, liściach pierzastych.
Mieczyk to roślina bulwiasta. Jego nazwa pochodzi od łacińskiego słowa gladius – miecz i nawiązuje do kształtu liści. Należy do rodziny kosaćcowatych Iridaceae.
Mieczyk tworzy okryte łuskami, jednoroczne bulwy. Nad starą bulwą, z której wyrosły kwiatostany i która pod koniec wegetacji zasycha, tworzy się nowa bulwa – zastępcza, a pomiędzy nimi powstają drobne bulwki przybyszowe.
mak gatunek rośliny z rodziny makowatych(Papaveraceae Juss.). Występuje w Europie. Pochodzi prawdopodobnie ze strefyMorza Śródziemnego, w polskiej florze jest archeofitem. Rozpowszechniony na terenie całego kraju.
Chabry to kwiaty przez każdego z nas kojarzone z polską wsią, z łanami kolorowych i złocistych zbóż. Są bardzo cenną i ciekawą rośliną ozdobną. Niezwykle dekoracyjne, a jednocześnie bardzo łatwe i przyjemne w uprawie.
Leniwe, słoneczne łąki i pola pokryte setkami dzikich, błękitnych chabrów powoli odchodzą w zapomnienie. Przyczyną zanikania jednorocznego chabra bławatka jest coraz większa ilość środków chemicznych stosowanych przez rolników.