Obraz Jana Matejki znany jako „Stańczyk” został wykonany w 1862 roku. Rzadziej wymienia się jego podtytuł - „Stańczyk w czasie balu na dworze królowej Bony wobec straconego Smoleńska” - który sytuuje go w bardzo konkretnych realiach historycznych. Został z resztą podpisany datą 1514 roku, która odwołuje się do przegranej prze KrólestwoPolskie bitwy, po której - w wyniku braku odsieczy wojewoda smoleński Jurij Sołłohub został zmuszony do kapitulacji i poddania twierdzy wojskom Wielkiego Księstwa Moskiewskiego pod dowództwem księcia Wasyla III. Była to jedna ze znaczących klęsk w trakcie wojny litewsko-moskiewskiej, prowadzonej w latach 1512-1522.
W tle, z prawej strony obrazu, widoczna jest scena balu, której centralną grupą są dwie stojące postaci zajęte towarzyską rozmową oraz trzeci, towarzyszący im mężczyzna przysłuchujący się parze z wyraźnym rozbawieniem. U dołu tej grupy można dostrzec również sylwetkę karła trzymającego w lewej ręce lirę - symbol zabawy i poezji. Zaprezentowana w ten sposób scena odwołuje się do atmosfery dworu królowej Bony, żony Zygmunta Starego, która ze względu na swoje obce pochodzenie nie była zainteresowana sprawami Polski i miała odnosić się do nich w dalece lekceważący sposób.
Obraz Jana Matejki znany jako „Stańczyk” został wykonany w 1862 roku. Rzadziej wymienia się jego podtytuł - „Stańczyk w czasie balu na dworze królowej Bony wobec straconego Smoleńska” - który sytuuje go w bardzo konkretnych realiach historycznych. Został z resztą podpisany datą 1514 roku, która odwołuje się do przegranej prze KrólestwoPolskie bitwy, po której - w wyniku braku odsieczy wojewoda smoleński Jurij Sołłohub został zmuszony do kapitulacji i poddania twierdzy wojskom Wielkiego Księstwa Moskiewskiego pod dowództwem księcia Wasyla III. Była to jedna ze znaczących klęsk w trakcie wojny litewsko-moskiewskiej, prowadzonej w latach 1512-1522.
W tle, z prawej strony obrazu, widoczna jest scena balu, której centralną grupą są dwie stojące postaci zajęte towarzyską rozmową oraz trzeci, towarzyszący im mężczyzna przysłuchujący się parze z wyraźnym rozbawieniem. U dołu tej grupy można dostrzec również sylwetkę karła trzymającego w lewej ręce lirę - symbol zabawy i poezji. Zaprezentowana w ten sposób scena odwołuje się do atmosfery dworu królowej Bony, żony Zygmunta Starego, która ze względu na swoje obce pochodzenie nie była zainteresowana sprawami Polski i miała odnosić się do nich w dalece lekceważący sposób.
Hołd Pruski.