Poemat o Tristanie i Izoldzie swoje korzenie czerpie z legend celtyckich. Pierwotna wersja romansu opiera się na staroceltyckim micie pogańskim. Dzieje Tristana i Izoldy mogły powstać na podstawie irlandzkiego prastarego archetypu oraz ze staroirlandziej opowieści o Beirde i Nasi. Utwór zalicza się do cyklu bretońskich romansów, podobnie jak opowieści o królu Arturze. Do XII w. przekazywany był wyłącznie ustnie. Ocalały niektóre zapisy, z których na przełomie XIX i XX w. Joseph Bédier zrekonstruował cały poemat. Na język polski przetłumaczył utwór Tadeusz Boy-Żeleński.
Narratorem jest opowiadający tę historię wędrowny śpiewak, który krąży po dworach królewskich i przekazuje ustnie legendę o Tristanie i Izoldzie. Angażuje się bardzo emocjonalnie w całą historię (empatia).
Poemat o Tristanie i Izoldzie swoje korzenie czerpie z legend celtyckich. Pierwotna wersja romansu opiera się na staroceltyckim micie pogańskim. Dzieje Tristana i Izoldy mogły powstać na podstawie irlandzkiego prastarego archetypu oraz ze staroirlandziej opowieści o Beirde i Nasi. Utwór zalicza się do cyklu bretońskich romansów, podobnie jak opowieści o królu Arturze. Do XII w. przekazywany był wyłącznie ustnie. Ocalały niektóre zapisy, z których na przełomie XIX i XX w. Joseph Bédier zrekonstruował cały poemat. Na język polski przetłumaczył utwór Tadeusz Boy-Żeleński.
Narratorem jest opowiadający tę historię wędrowny śpiewak, który krąży po dworach królewskich i przekazuje ustnie legendę o Tristanie i Izoldzie. Angażuje się bardzo emocjonalnie w całą historię (empatia).