Niech ktoś dokonczy mi w ten sam sposob dzieje Andrzeja Kmicica , daje naj !!!
a) Przybycie Kmicica do Wodoktów -spotyka tam widzianą ostatni raz 10 lat temu Oleńkę Billewiczówną. Jej dziadek Herakliusz ,wyznaczył ją w swoim testamencie na żonę młodego chorążego orszańskiego. Młodzi szybko przypali sobie do gustu i zaplanowali ślub, który miał się odbyć za 6 miesięcy.
b) Wyjazd do Lubicza:
- dołączenie do swoich kompanów;
- urządzenie wielkiej pijatyki połączonej ze strzelaniem do portretów Billewiczów;
- oddawanie się rozrywkom z okolicznymi kobietami.
c) Zemsta Kmicica za wymordowanie towarzyszy:
- spalenie Wołmontowicz;
- ukrycie się u Oleńki;
- chłodne pożegnanie i wyrażenie przez kobietę niechęci do bohatera.
d) Porwanie Billewiczówny przez Andrzeja
-Kmicic wyzywa na pojedynek Michała Wołodyjowskiego i pada rażony jego szablą.
-powrót Andrzeja do zdrowia
-wizyta Wołodyjowskiego i pogodzenie się mężczyzn;
- wręczenie przez pułkownika chorążemu listu od Janusza Radziwiłła, w którym hetman nakazuje mu formowanie oddziału.
e) Przybycie Kmicica do Kiejdan:
- przysięga wierności Januszowi.
-Odczytanie dokumentu o poddaniu Litwy Karolowi Gustawowi.
-Uznanie Kmicica za zdrajcę.
f) rozmowa Andrzeja z Bogusławem
-zrozumienie swojego błędu
- próba porwania księcia
- zranienie Kmicica przez Radziwiłła
-wypowiedzenie Radziwiłłowi posłuszeństwa
g)rehabilitacja Kmicica
-
-
-
Andrzej Kmicic to typowy przedstawiciel szlachty XVII wieku. Jest wesołym młodzieńcem o żywym usposobieniu i złożonych charakterze. Ma zdolność do wielkiej miłości a także to nieopanowanej wściekłości i nienawiści.
Młodzieniec dostaje po śmierci Herakliusza Billewicza, dwór oraz jego wnuczkę Oleńkę za żonę. Przybywa do Wodoktów i zakochuje się w niej bez pamięci oraz z wzajemnością. Jednak po przyjeździe do odziedziczonego Lubicza, Andrzej szybko popada w konflikty z otoczeniem. Razem ze swoją kompanią słyną ze swawoli i pijatyk. W okolicach zamieszkania urządzają liczne awantury, znieważają szlachtę i mieszczan. Gdy wieści o tym dochodzą do Billewiczównej, ta gani Kmicica i prosi o odprawienie towarzyszy, którzy mają na niego bardzo zły wpływ. W dniu kiedy młodzieniec postanawia zerwać ze swoim dotychczasowym życiem, znajduje swych kompanów martwych. Napadli na nich Butrymowie, szlachta zaściankowa. Andrzej wpada w nieopanowany gniew i w odwecie pali zaścianek oraz morduje jego mieszkańców. Zmuszony do ucieczki, chroni się u Oleńki w Wodoktach. Po wyjeździe szukającej go szlachty, dziewczyna odrzuca jego oświadczyny i wypędza go słowami „…Krew na waćpana ręku, jako na Kainowym. Precz na wieki…”. Wtedy wyjeżdża, lecz wraca po kilku tygodniach i porywa Oleńkę do Lubicza. Jego plany burzy Jerzy Michał Wołodyjowski, który staje na czele oddziału próbującego odzyskać pannę. Toczy się walkapomiędzy wojskiem Kmicica i Wołodyjowskiego. Widząc przewagę oblegających, Andrzej proponuje Michałowi walkę sam na sam. Niestety przegrywa ją i jest ciężko ranny. Oleńka bardzo przeżywa stan swego ukochanego. Wołodyjowski licząc na wdzięczność Billewiczównej, próbuje się jej oświadczyć lecz ona go odrzuca. Kmicic powoli zdrowieje. Pan Michał postanawia pomóc młodzieńcowi zdobyć znowu dobre imię, co również wiąże się z odzyskaniem Oleńki. Razem z Wołodyjowskim dostają listy polecające im formowanie oddziału w związku z najazdem Szwedów. To jest punkt zwrotny w życiu Andrzeja Kmicica. Właśnie w tym momencie postanawia się zmienić dla dobra swego, Oleńki a także dla dobra Ojczyzny. Młodzieniec wyrusza do Kiejdan na ucztę do wojewody wileńskiego, Janusza Radziwiłła. Przysięga na krzyż posłuszeństwo i wierność Radziwiłłowi, sądząc że będzie on walczył przeciwko Szwedom. Kmicic spotyka w zamku swą miłość. Oleńka nie pozostawia go bez wiary. Twierdzi, że jeżeli Andrzej zamaże swe winy, będzie mógł ja poślubić. O północy zostaje odczytany dokument, że Litwa zostaje oddana pod protekcję króla szwedzkiego. Rycerze wymawiają hetmanowi posłuszeństwo. Trzymany pod przysięgą Andrzej, zostaje u boku zdrajcy i dostaje takie same miano. Oleńka znów stanowczo go odtrąca. Kmicic wyjeżdża z Kiejdan z tajnymi listami do władcy Szwecji. W Piwliszkach spotyka Bogusława Radziwiłła, który nie tai prawdziwych planów obu Radziwiłłów. Andrzej dostrzega wreszcie przewrotność planu zdrajców, którym nie chodzi o dobro ojczyzny, lecz wyłącznie o swoją prywatę. Ukrywa swój gniew i próbuje się zemścić porywając Bogusława. Brat księcia jednak rani go podczas drogi i ucieka. Młodzieńca opatruje wachmistrz Soroka i ukrywa go w puszczy w chacie Kiemilczów. Bohater postanawia się zemścić. Zmienia nazwisko na Babinicz. Pisze list do Radziwiłła, któremu przysięga zemstę, a także do Wołodyjowskiego z ostrzeżeniem przed zamachem na życie konfederatów. Sam wyrusza na Śląsk do króla Jana Kazimierza. W drodze jednak zmienia plany i jedzie do Częstochowy, aby ostrzec mnichów przed planami zajęcia klasztoru. Tam Kmicic spowiada się ze wszystkich swoich grzechów i ofiaruje swoje służby. Rozpoczyna się oblężenie Jasnej Góry. Andrzej odznacza się dzielnością i poświęceniem. Wysadza wielką armatę, która czyniła ogromne szkody w umocnieniach. W czasie tej akcji zostaje ranny i trafia do niewoli. W ucieczce pomagają mu Kiemlicze. Udają się na Śląsk. Bohater staje przed obliczem króla, który obdarza go wielkim zaufaniem i decyduje, że to właśnie on będzie towarzyszył mu w powrocie do kraju. W górskim wąwozie orszak królewski spotyka się z oddziałem szwedzkim. Kmicic z Kiemliczami walczą dzielnie w obronie króla. Od niechybnej przegranej ratują ich górale. Bohater jest ciężko ranny. Sądząc, że umrze wyjawia ostatkiem sił swoje prawdziwe nazwisko. Zostaje opatrzony w zamku Jana Kazimierza. Do króla przyjeżdża Wołodyjowski z listami od Sapiehy. Tam zastaje dochodzącego do siebie Andrzeja i cieszy się z jego nawrócenia. Dowiedziawszy się o tym, że Bogusław Radziwiłł więzi Oleńkę, Kmicic postanawia ją uwolnić oraz wreszcie dokonać zemsty na księciu. Obejmuje dowództwo nad tatarskim czambułem i wyrusza na północ do Sapiehy, który walczy z Bogusławem. Pod Sokółką dochodzi do starcia obu wojsk. Wojsko księcia zostaje pokonane, jednak on sam, zraniwszy Andrzeja ucieka. Następnie Kmicic wyjeżdża bronić Warszawę, a po tej bitwie wyrusza na Litwę, aby tam prowadzić walkę podjazdową. Wciąż myśli o Oleńce, która nadal przebywa w Taurogach, znosząc zaloty Bogusława. Nasz bohater walczy dzielnie na Litwie, Podlasiu, w Prusach, jest coraz bliżej ukochanej. W bitwie pod Prostkami w jego ręce wpada książę, lecz Andrzej nie zabija go, lękając się o życie Oleńki. Zanim się z nią spotkał, musiał jeszcze wyjechać na wojnę węgierską. Dopiero jesienią 1657 roku Kmicic wraca ranny do Lubicza. Powoli wraca do zdrowia. Pewnej niedzieli wyrusza na mszę do Upity. Tam spotyka Oleńkę. Tego samego dnia z wojny wraca szlachta Laudańska. Wołodyjowski wraz z Zagłobą przywożą list królewski, rehabilitujący Andrzeja i wymieniający jego zasługi dla ojczyzny. Kapłan odczytuje go po mszy w obecności wszystkich wiernych. Oleńka wybacza swemu ukochanemu wszystkie złe uczynki. Tego samego dnia odbywają się ich zaręczyny.
proszę Kmicic z hulaszczego zawadiaki,warhoła,awanturnika i sługi zdrajcy Radziwiłła przemienia się w prawego,wierego królowi i ojczyżnie bojownika o wolność swojego narodu,człowieka zdolnego do pełnego poświęcenia dla kraju i w bohatera narodowego,który potrafi postawić obowiązek służby dla kraju ponad głosem serca.
Jego upadek moralny zbiega się czasowo z upadkiem Rzeczypospolitej.
Czyny ,które przyczyniły się do rehabilitacji Andrzeja Kmicica (Babinicza):
-ostrzeżenie księdza Kordeckiego o grożącym klasztorowi na Jasnej Górze niebezpieczeństwie ze strony Szwedów
-udział w obronie Jasnej Góry