Question

Napisz streszczenie książki "wakacje z babcią' Ilse Kleberger.

prosze bardzo potrzebne

Answer 1

 Był środek nocy. Janek skradał

        się na czubkach palców przez

        sień. Serce waliło mu jak

        młotem. Zatrzeszczała jakaś

        deska. Przestraszony, zatrzymał

        się i nasłuchiwał. Jeszcze dwa

        szybkie kroki i doszedł do

        sypialni rodziców, którzy

        niedawno wyjechali. Teraz spała

        tam babcia z Malcem. Cicho

        otworzył drzwi i usłyszał

        uspokajające chrapanie babci.

          - Babciu, obudź się, w kuchni

        coś szeleści!

          Rozespana babcia siadła na

        łóżku.

          - Nie denerwuj się, chłopcze,

        to szeleści twój żółw albo

        królik Brygidy, albo któraś z

        myszek Piotrusia.

          - Nie, nie, to na pewno jest

        włamywacz! - zawołał Janek. -

        Czy mam przynieść mój łuk i

        strzały?

          - Pst, nie krzycz tak, bo

        obudzisz Malca! Łuk i strzały

        niech zostaną w szafie. Jeśli to

        jest rzeczywiście włamywacz i

        strzeliłbyś do niego, mógłbyś go

        zranić.

          Babcia spuściła nogi z łóżka.

          - Chodź, musimy najpierw

        zobaczyć.

          - Ależ, babciu, a jak on nam

        coś zrobi?

          Babcia go już jednak nie

        słuchała. Chwyciła parasolkę,

        która stała w kącie, i ruszyła

        bez słowa, w swoich rannych

        pantoflach. Janek z ociąganiem

        szedł za nią. Przed drzwiami

        kuchennymi zatrzymali się i

        zaczęli nasłuchiwać. Z wewnątrz

        dochodziły szmery, szuranie i

        skrobanie, a także sapanie

        człowieka. Babcia uchyliła drzwi

        i przez wąską szparkę zajrzała

        do środka. Janek spoglądał pod

        jej ramieniem. W kuchni było

        pusto i ciemno. I panowała

        zupełna cisza. Lecz nagle znowu

        rozległy się szmery i szuranie.

        Zza okna wysunęły się dwie ręce

        i uchwyciły się parapetu. Jak

        wycięta z czarnego papieru

        wynurzyła się na tle szarego

 

 

 

 

 

 

        nieba głowa, a potem górna część

        ciała jakiegoś mężczyzny.

        Przerzucił do kuchni najpierw

        jedną nogę i zaraz wciągnął

        drugą.

          Sapiąc siedział na parapecie.

        Był szczupły i mały.

          Babcia szerzej otworzyła

        drzwi. Mężczyzna osłupiał.

          - Wielkie nieba, o Boże, do

        stu piorunów! - zawołał i tyłem

        zsunął się z parapetu. Nagle

        rozległ się krzyk i ręce znów

        zaczęły szukać oparcia.

          Babcia podbiegła do okna.

          - Co pan wyrabia! - zawołała

        gniewnie. - Jak można być tak

        lekkomyślnym!

          Mężczyzna patrzył na babcię

        przerażonym wzrokiem.

          - Zawisłem, do diabła, wiszę

        na czymś, co sterczy tu pod

        spodem. Jakaś żerdź kłuje mnie w

        nogę i jeżeli się puszczę i

        spadnę, przebije mi brzuch, ach,

        ach, uaaa!

          Babcia wychyliła się z okna i

        chwyciła mężczyznę pod pachy,

        ale nie mogła go wciągnąć, był

        za ciężki.

          - Janek - zawołała przez ramię

        - pobiegnij na dół i zobacz, czy

        uda ci się uwolnić włamywacza!

        Potrzymam go przez ten czas.

          Janek znikł.

          - Włamywacza! - wysapał

        mężczyzna. - Nie jestem żadnym

        włamywaczem, do diabła!

          - Niech pan przestanie kląć! -

        rozkazała mu babcia. - Czy nie

        chciał pan jednak czegoś tu

        ukraść?

          - Tak, tak, ale... wielkie

        nieba, o Boże, do stu piorunów,

        jak ta noga boli!

          - A więc - powiedziała babcia

        - jeżeli pan jeszcze raz

        zaklnie, może się coś stać.

        Przeklinanie zawsze mnie

        przeraża i następnym razem na

        pewno pana upuszczę.

          - Nie, proszę, nie, kochana

        pani! - jęknął mężczyzna. - Ja

        wcale tego nie chcę, samo mi się

        ciągle tak wymyka.

          - No, to niech pan z łaski

 

 

 

 

 

 

        swojej zaciśnie zęby -

        powiedziała babcia. - Musi pan

        wziąć pod uwagę, że pańskie usta

        znajdują się tuż przy moim uchu,

        a ja nie jestem przyzwyczajona

        do przeklinania.

          Tymczasem Janek przybiegł do

        ogrodu.

          - On wisi na tyczce od fasoli!

        - zawołał do babci. - Tyczka

        wjechała mu w nogawicę i...

        ojej, on krwawi, spodnie są

        całkiem mokre.

          - Spróbuj go uwolnić -

        powiedziała babcia - a potem

        przynieś drabinę. Jeśli ze

        skaleczoną nogą skoczy na

        ziemię, może być jeszcze gorzej.

          Włamywacz nie odzywał się.

        Zacisnął mocno zęby i tylko od

        czasu do czasu posykiwał i

        pojękiwał. Janek z wielkim

        trudem złamał w końcu tyczkę i

        wyciągnął z nogawicy. Potem

        pobiegł do szopy, przyniósł

        drabinę i podsunął mężczyźnie,

        który głęboko odetchnąwszy,

        zaczął szukać na niej oparcia.

        Wydał krótki okrzyk bólu, gdy

        stanął na szczeblu zranioną

        nogą. Babcia puściła go. Stał

        przez chwilę i patrzył na nią

        smutnymi, przestraszonymi

        oczami.

          - No, to do zobaczenia -

        powiedział. - Chociaż nie, może

        lepiej nie. I bardzo dziękuję! -

        zaczął schodzić po drabinie.

          Babcia wychyliła się z okna.

          - Gdzie pan chce iść? Niech

        pan wraca!

          - Ach, nie, myślę, że chyba

        raczej pójdę sobie.

          - Niech pan natychmiast wraca!

        - rozkazała babcia surowo. -

        Muszę z panem porozmawiać.

          Włamywacz z ociąganiem wdrapał

        się po drabinie i z parapetu

        zsunął się do kuchni.

          - Janek, odnieś drabinę z

        powrotem do szopy, zanim tu

        przyjdziesz. - Odwróciła się do

        mężczyzny. - Od wczesnych lat

        przyzwyczajam dzieci do

        porządku, inaczej by się tego

        nigdy nie nauczyły. - Podsunęła

 

 

 

 

 

 

        mu krzesło i zapaliła światło.

          Mały człowieczek mrugał w

        świetle wylękniony i zmieszany.

        Twarz miał chudą, zarośniętą.

        Jego szare ubranie było brudne.

        Z rozdartej nogawicy kapała na

        podłogę krew.

          Babcia popatrzyła na niego z

        naganą.

          - Niech mi pan powie, dlaczego

        właściwie był pan tak

        lekkomyślny, żeby skakać z okna,

        skoro już znalazł się pan w

        środku.

          Włamywacz przygryzł wargi, a

        potem wymruczał:

          - Kiedy siedziałem na

        parapecie i nagle otworzyły się

        drzwi kuchni, i stanęła w nich

        pani, tak cicho, w tej długiej,

        białej koszuli i z parasolką w

        ręku, wtedy pomyślałem sobie, do

        diabła...

          Babcia zmarszczyła czoło.

          - Wtedy pomyślałem sobie, hm,

        hm, hm, to wygląda jak duch i

        lepiej będzie, jak zniknę.

          Babcia spojrzała po sobie.

          - Ach, rzeczywiście, włożę

        szlafrok. Niech pan posłucha, ja

        zaraz wrócę, zabandażuję panu

        nogę i zrobię nam herbaty. Wtedy

        sobie porozmawiamy.

          W tym momencie Janek wetknął

        głowę w drzwi. Babcia skinęła na

        niego.

          - Ja zaraz będę z powrotem,

        dotrzymaj panu przez ten czas

        towarzystwa.

          Kiedy babcia wróciła w

        szlafroku, ze środkami

        opatrunkowymi, ze spirytusem i

        nożyczkami, Janek siedział na

        kuchennym stole i machał nogami.

          - Babciu - zawołał - ten

        włamywacz jest z cyrku! Dawniej

        tańczył na linie, a teraz

        pokazuje sztuczki i ma prawdziwy

        wóz z koniem, którym jeździ z

        miejsca na miejsce.

          - Dobrze, dobrze - powiedziała

        babcia - ale chodź no tutaj i

        pomóż mi. - Podała Jankowi

        bandaż, żeby potrzymał, zręcznie

        rozcięła rozdartą nogawicę i

        zaczęła przemywać ranę

 

 

 

 

 

 

        spirytusem.

          - Uaa, do diabła, uaa! -

        wrzasnął włamywacz.

          Babcia spojrzała na niego z

        wyrzutem.

          - Och, tak się do tego

        przeklinania przyzwyczaiłem -

        wyjąkał. - Więc co mam robić?

          Babcia zastanowiła się.

          - Czy nie mógłby pan zamiast

        tego mówić na przykład "do

        licha"? - Wzięła nowy tampon

        waty, zanurzyła go w spirytusie

        i obmyła starannie brzegi rany.

          - Uaa, do licha, oj, oj, oj,

        do licha! - krzyczał włamywacz.

          - Niech pan tak nie wrzeszczy

        - upomniała go babcia - bo

        obudzi pan dzieci. Całe

        szczęście, że mój syn i synowa

        wyjechali. Syn słyszy każdy

        szmer w domu.

          Rana, dzięki Bogu, nie

        wyglądała na głęboką, ale była

        poszarpana i zabrudzona. Kiedy

        babcia ją oczyściła i nałożyła

        piękny, biały opatrunek, kazała

        Jankowi przynieść ze swego

        pokoju podnóżek, by włamywacz

        mógł położyć na nim nogę.

...