Stefan Żeromski, artysta tworzący na przestrzeni dwóch epok literackich, to pisarz wybitny. Jednym z faktów świadczących o jego niezwykłym talencie literackim jest umiejętność zarówno pięknego, subtelnego, lirycznego opisania urody życia jak i wzruszającego przedstawienia złych stron ludzkiej egzystencji na pełnym krzywd i cierpienia, niesprawiedliwym świecie. Żeromski z wielką wrażliwością reagował na widok nędzy i wyniszczenia człowieka, ale potrafił także z zachwytem i uniesieniem docenic piękno świata. Tą oryginalną cechę stylu Żeromskiego możemy dostrzec już na przykładzie jednego utworu – „ Ludzi bezdomnych”, a przecież dorobek artystyczny pisarza jest o wiele bogatszy. W pierwszym rozdziale wspomnianej powieści Żeromski przedstawia opisy dwóch dzieł sztuki, które poruszają do głębi uczucia czytelnika. Pierwsze z nich to słynny posąg antyczny uosabiający nieziemsko piękną boginię miłości Wenus z Milo, która „ tchnie nieopisanym urokiem „ i symbolizuje radośc życia, pierwszą miłosc, szczęście. Drugim dziełem jest obraz francuskiego malarza przedstawiający nędznego, wychudzonego, wzbudzającego litość rybaka, który przypomina o ponurej, brzydkiej, brutalnej rzeczywistości. Oba opisy świadczą o wrażliwości Żeromskiego i umiejętności dostrzegania urody i brzydoty świata. Umiejętnosc obserwacji uwidacznia się także w zaprezentowaniu różnic między warunkami życia tych, którzy zrezygnowali z dążenia do wzniosłych idei i tych, którzy wytrwali w nim do końca. W „ Ludziach bezdomnych” autor ukazuje uroki świata lekarzy, którzy podążając za zarobkiem i sławą zapomnieli o właściwych zadaniach „ rąk kojących boleści” mających nieśc pomoc wszystkim, bez względu na stan posiadania, przedstawiając środowisko lekarskie w salonach doktora Czernisza.
Dzieci mogą się wdać w rozmowę z nie znajomym wskutek może dojść do porwania , okupu
Stefan Żeromski, artysta tworzący na przestrzeni dwóch epok literackich, to pisarz wybitny. Jednym z faktów świadczących o jego niezwykłym talencie literackim jest umiejętność zarówno pięknego, subtelnego, lirycznego opisania urody życia jak i wzruszającego przedstawienia złych stron ludzkiej egzystencji na pełnym krzywd i cierpienia, niesprawiedliwym świecie. Żeromski z wielką wrażliwością reagował na widok nędzy i wyniszczenia człowieka, ale potrafił także z zachwytem i uniesieniem docenic piękno świata.
Tą oryginalną cechę stylu Żeromskiego możemy dostrzec już na przykładzie jednego utworu – „ Ludzi bezdomnych”, a przecież dorobek artystyczny pisarza jest o wiele bogatszy. W pierwszym rozdziale wspomnianej powieści Żeromski przedstawia opisy dwóch dzieł sztuki, które poruszają do głębi uczucia czytelnika. Pierwsze z nich to słynny posąg antyczny uosabiający nieziemsko piękną boginię miłości Wenus z Milo, która „ tchnie nieopisanym urokiem „ i symbolizuje radośc życia, pierwszą miłosc, szczęście. Drugim dziełem jest obraz francuskiego malarza przedstawiający nędznego, wychudzonego, wzbudzającego litość rybaka, który przypomina o ponurej, brzydkiej, brutalnej rzeczywistości. Oba opisy świadczą o wrażliwości Żeromskiego i umiejętności dostrzegania urody i brzydoty świata. Umiejętnosc obserwacji uwidacznia się także w zaprezentowaniu różnic między warunkami życia tych, którzy zrezygnowali z dążenia do wzniosłych idei i tych, którzy wytrwali w nim do końca. W „ Ludziach bezdomnych” autor ukazuje uroki świata lekarzy, którzy podążając za zarobkiem i sławą zapomnieli o właściwych zadaniach „ rąk kojących boleści” mających nieśc pomoc wszystkim, bez względu na stan posiadania, przedstawiając środowisko lekarskie w salonach doktora Czernisza.