Był synem Jamesa Roosevelta, dalekiego potomka holenderskich imigrantów, i Sary Ann Delano, wywodzącej się z rodziny francuskich hugenotów (pierwotnie noszących nazwisko de Lannoy).
W dzieciństwie rokrocznie podróżował do Europy, dlatego był kształcony przez guwernerów i nie miał kontaktu z rówieśnikami, więc aby rozproszyć samotność, dużo czytał. W latach 1896-1900 uczęszczał do prywatnej szkoły Peabody w Groton w stanieMassachusetts, a w 1904 ukończył Uniwersytet Harvarda, edukację kontynuował do 1907 na Columbia University, lecz studiów nie ukończył. Rozpoczął karierę prawniczą w spółce Carter, Ledyard & Milburn w Nowym Jorku, gdzie pracował do 1911. W 1905 roku ożenił się (wbrew woli rodziny) ze swoją daleką kuzynką Eleanor Roosevelt (Theodore Roosevelt, ówczesny prezydent, był obecny na ślubie swoich krewniaków), z którą miał sześcioro dzieci. Małżeństwo było raczej szczęśliwe, mimo że Roosevelt miał kilka kochanek.
Wbrew tradycjom rodzinnym związał się z Partią Demokratyczną i z jej ramienia w latach 1910-1913 był senatorem stanu Nowy Jork. W 1912 poparł kandydaturę Woodrowa Wilsona w wyborach prezydenckich, m.in. przeciw swojemu kuzynowi. Po zwycięstwie wyborczym Wilson odwdzięczył się Rooseveltowi, mianując go asystentem sekretarza marynarki. Urząd ten sprawował do 1920 roku i w opinii wielu był faktycznym kierownikiem resortu. W 1914 bezskutecznie ubiegał się o mandat senatora ze stanu Nowy Jork. W 1918 wizytował front francuski, a w 1919 był obserwatorem na konferencji pokojowej w Wersalu oraz uczestniczył w demobilizacji sił zbrojnych. 1920 z ramienia demokratów był kandydatem na wiceprezydenta i dlatego po zwycięstwie republikanów musiał opuścić Departament Marynarki. W latach 1920-1928 był wiceprezesem służby ubezpieczeniowej i właścicielem firmy prawniczej. W 1921 nastąpiło załamanie jego dobrze zapowiadającej się kariery, gdyż w wyniku ataku paraliżu dziecięcego (polio), będącego skutkiem kąpieli w zimnym jeziorze, stał się inwalidą; utracił władzę w nogach, ale dzięki rehabilitacji był w stanie utrzymać się na nich przez pewien czas (większość przemówień wygłaszał stojąc). Doświadczając zagrożenia, jakie niesie polio, w 1928 wraz z żoną powołał fundację prowadzącą badania nad tą chorobą. Od 1928 roku, kiedy wrócił do czynnej polityki, był gubernatorem stanu Nowy Jork. W 1930 zdobył mandat na drugą kadencję.
Był synem Jamesa Roosevelta, dalekiego potomka holenderskich imigrantów, i Sary Ann Delano, wywodzącej się z rodziny francuskich hugenotów (pierwotnie noszących nazwisko de Lannoy).
W dzieciństwie rokrocznie podróżował do Europy, dlatego był kształcony przez guwernerów i nie miał kontaktu z rówieśnikami, więc aby rozproszyć samotność, dużo czytał. W latach 1896-1900 uczęszczał do prywatnej szkoły Peabody w Groton w stanieMassachusetts, a w 1904 ukończył Uniwersytet Harvarda, edukację kontynuował do 1907 na Columbia University, lecz studiów nie ukończył. Rozpoczął karierę prawniczą w spółce Carter, Ledyard & Milburn w Nowym Jorku, gdzie pracował do 1911. W 1905 roku ożenił się (wbrew woli rodziny) ze swoją daleką kuzynką Eleanor Roosevelt (Theodore Roosevelt, ówczesny prezydent, był obecny na ślubie swoich krewniaków), z którą miał sześcioro dzieci. Małżeństwo było raczej szczęśliwe, mimo że Roosevelt miał kilka kochanek.
Wbrew tradycjom rodzinnym związał się z Partią Demokratyczną i z jej ramienia w latach 1910-1913 był senatorem stanu Nowy Jork. W 1912 poparł kandydaturę Woodrowa Wilsona w wyborach prezydenckich, m.in. przeciw swojemu kuzynowi. Po zwycięstwie wyborczym Wilson odwdzięczył się Rooseveltowi, mianując go asystentem sekretarza marynarki. Urząd ten sprawował do 1920 roku i w opinii wielu był faktycznym kierownikiem resortu. W 1914 bezskutecznie ubiegał się o mandat senatora ze stanu Nowy Jork. W 1918 wizytował front francuski, a w 1919 był obserwatorem na konferencji pokojowej w Wersalu oraz uczestniczył w demobilizacji sił zbrojnych. 1920 z ramienia demokratów był kandydatem na wiceprezydenta i dlatego po zwycięstwie republikanów musiał opuścić Departament Marynarki. W latach 1920-1928 był wiceprezesem służby ubezpieczeniowej i właścicielem firmy prawniczej. W 1921 nastąpiło załamanie jego dobrze zapowiadającej się kariery, gdyż w wyniku ataku paraliżu dziecięcego (polio), będącego skutkiem kąpieli w zimnym jeziorze, stał się inwalidą; utracił władzę w nogach, ale dzięki rehabilitacji był w stanie utrzymać się na nich przez pewien czas (większość przemówień wygłaszał stojąc). Doświadczając zagrożenia, jakie niesie polio, w 1928 wraz z żoną powołał fundację prowadzącą badania nad tą chorobą. Od 1928 roku, kiedy wrócił do czynnej polityki, był gubernatorem stanu Nowy Jork. W 1930 zdobył mandat na drugą kadencję.