Napisz referat o Bolesławie Limanowskim
More Questions From This User See All
Recommend Questions
Usuario de Brainly
May 2021 | 0 Replies
URGENTE!!! El contexto histórico de los primeros años del siglo XX se caracterizan por: I. Europa poseía la supremacía política, económica y cultural en el mundo II. La ''cuestión social'' se transformó en el problema permanente hasta princios de la ''Gran Guerra'' o ''Primera Guerra Mundial'' III. En las mentes de las grandes potencias mundiales a comienzos del siglo XX, solo hay un objetivo: ''Progresar'' ''Innovar'' y ''Cambiar el mundo'' a) I y II b) II y III c) I y III d) I, II y III
Bolesław Limanowski, ps. Janko Pokań (ur. 18 października 1835 w Podgórzu w Łatgalii, zm. 15 lutego 1935 w Warszawie) – polski historyk, socjolog, polityk, działacz socjalistyczny i niepodległościowy.
Dzieciństwo i młodośćPrzodkowie jego ojca Wincentego wywodzili się z litewskich Limanowskich herbu Alemanni, zaś matki z Wysłouchów, którzy z rodzinnego gniazda w powiecie kobryńskim (gubernia grodzieńska) przenieśli się na ziemie leżące dziś we wschodniej Białorusi.
W 1847 pod opieką starszego brata Aleksandra, został wysłany do gimnazjum do Moskwy. Po skończeniu gimnazjum podjął z braku innych możliwości studia medyczne na uniwersytecie moskiewskim. Uczestniczył wówczas w kołach samokształceniowych polskich studentów. Po konflikcie z jednym z asystentów, organizacja studencka wysłała go w 1858 na dalsze studia do Dorpatu. Tam podjął dalsze studia na medycynie. Porzucił je jednak jako niezgodne z zainteresowaniami i w marcu 1859 rozpoczął studia filozoficzne. W tym roku musiał je przerwać z powodów rodzinnych i powrócił do rodzinnego Podgórza. Po kilku miesiącach gospodarowania wrócił do Dorpatu kontynuując studia filozoficzne. Był członkiem korporacji akademickiej Konwent Polonia.
We wrześniu 1860 na wieść o tworzeniu polskich legionów we Francji, przerwał studia i wyjechał do Paryża. Dotarł tam w listopadzie i podjął naukę w Polskiej Szkole Wojskowej przygotowującej kadrę instruktorską dla legionu polskiego oraz kraju na wypadek powstania. Ponadto uczestniczył w wykładach na Sorbonie i Collège de France. W grudniu 1860 opublikował pierwszą drukowaną pracę Listy z Inflant. W Paryżu uczestniczył w środowiskach patriotycznych skupionych wokół gen. Ludwika Mierosławskiego. Ponieważ sprawa legionu się komplikowała, zaś w kraju rozpoczęły się patriotyczne manifestacje, wraz z bratem Józefem w marcu 1861 poprzez Wrocław, Kraków i Warszawę powrócił do Dorpatu, a następnie do Wilna. Tam na zlecenie gen. Mierosławskiego organizował tzw. Komitet Centralny na Litwie do kierowania działalnością rewolucyjną.
8 maja 1861 po patriotycznej demonstracji w Kościele katedralnym w Wilnie został aresztowany przez władze rosyjskie jako jej główny organizator. Został zesłany do guberni archangielskiej początkowo do miasta Mezeń a następnie, po ośmiu miesiącach do Archangielska. Uzyskał tam pracę w kancelarii guberni. Na wygnaniu zajmował się socjologią, czego efektem były dwie publikacje.
Po wybuchu powstania styczniowego próbował ucieczki, jednak został aresztowany i skazany na dwa tygodnie więzienia. Stracił również zatrudnienie. W 1866 uzyskał ze względów zdrowotnych przeniesienie do guberni woroneskiej osiedlając się w Pawłowsku. Tam zetknął się z liczną polską kolonią. Poznał również swoją przyszłą żonę (Wincentynę Szarską). W lecie 1867 został zwolniony na podstawie amnestii i wobec zakazu powrotu w rodzinne strony wyjechał do Warszawy.
Limanowski Bolesław (1835-1935), polski historyk i socjolog, działacz socjalistyczny, senator, publicysta. Przebywając w Paryżu w 1860 związał się z obozem czerwonych. Po powrocie do kraju, 20 V 1861 współorganizował pierwszą manifestację patriotyczną w katedrze wileńskiej, za co został aresztowany i skazany na osiedlenie w guberni archangielskiej. Na wiadomość o wybuchu powstania usiłował zbiec z zesłania, ale próba ucieczki nie powiodła się.
W 1867 zwolniony na podstawie ogólnej amnestii, powrócił do Warszawy. Lata 1870-1877 spędził we Lwowie, gdzie pracował jako korektor wDzienniku Lwowskim i prowadził szeroką działalność publicystyczną. W 1878 ponownie emigrował, do 1889 przebywał w Szwajcarii. Wraz z S. Mendelsonem, K. Dłuskim i K. Hildtem wydawał w Genewie pismo Równość, w którym w 1879 ukazał się tzw. program brukselski.
W 1881 utworzył organizację Lud Polski, która miała charakter patriotyczno-socjalistyczny i kultywowała tradycje powstańcze. W 1887 wstąpił do Ligi Polskiej. W listopadzie 1892 przewodniczył w Paryżu zjazdowi przedstawicieli stronnictw socjalistycznych zaboru rosyjskiego, który dał początek PPS.
Początkowo działał w Związku Zagranicznym Socjalistów Polskich, po powrocie do kraju został członkiem PPS-Frakcji Rewolucyjnej, a po 1919PPS, z ramienia której w latach 1922-1935 był senatorem.
Jako historyk zajmował się głównie dziejami porozbiorowymi, powstaniami narodowymi i ugrupowaniami politycznymi. Autor m.in.: O kwestii robotniczej (1871), Historii demokracji polskiej w epoce porozbiorowej (1901)