Tama Asuańska to jedna z dwóch zapór na Nilu, w pobliżu miasta Asuan w Egipcie. Z tychże dwóch tam w Asuanie, tama ta została zbudowana wcześniej i jest mniejszym odpowiednikiem zbudowanej później Wysokiej Tamy Asuańskiej.
Tamę Asuańską, zwaną obecnie Starą, skonstruowali Brytyjczycy niedaleko Asuanu. Była to wówczas największa na świecie murowana zapora z podporami, pomiędzy którymi znajdowały się śluzy. Przepuszczano przez nie wodę niosącą żyzne osady. Pomimo początkowych obaw o zalanie wyspy File, zaporę dwukrotnie podwyższano. Dzisiaj wznosi się 36 metrów ponad oryginalny poziom wody w Nilu. Jej długość to 1 950 metrów, a szczytem poprowadzona jest droga.Stara Tama Asuańska okazała się dawać niewystarczającą ochronę przeciwpowodziową. W dodatku w 1946 r. woda niemalże przelała się przez zaporę, co skłoniło władze Egiptu do rozważenia budowy nowej, większej tamy zamiast podwyższania istniejącej po raz kolejny. Konstrukcję Wielkiej Tamy Asuańskiej zaczęto planować po rewolucji Nasera w 1952 r., a same prace trwały w latach 1960-1970.Początkowo finansowaniem tamy byli zainteresowani zarówno Amerykanie, jak i Sowieci. Wskutek politycznych zawiłości w końcu to ZSRR wspomógł konstrukcję pożyczając Egiptowi 1 mld 120 mln dolarów, zapewniając wsparcie techniczne i ciężki sprzęt. Dla upamiętnienia pomocy ZSRR przy projekcie i podkreślenia przyjaźni egipsko-radzieckiej przy jednym z końców tamy ustawiono pomnik w kształcie kwiatu lotosu.Czas na trochę liczb. Tama ma 3 830 metrów długości i 111 metrów wysokości. Jej szerokość przy podstawie wynosi 980 metrów, a u szczytu – 40 metrów. Do jej budowy zużyto 43 miliony metrów sześciennych materiału, m.in. skał i gliny. Maksymalna przepustowość tamy wynosi 11 000 metrów sześciennych wody na sekundę, a awaryjnie można z niej spuszczać dodatkowe 5 000 metrów sześciennych. Jezioro Nasera, które powstało po wybudowaniu tamy pokrywa powierzchnię 5 250 kilometrów kwadratowych przy długości 550 kilometrów i szerokości dochodzącej do 35 kilometrów. W jeziorze znajduje się 111 kilometrów sześciennych wody!Wybudowanie tamy pomogło uregulować Nil i zapobiec nawiedzającym jego dolinę powodziom, a także umożliwiło dostarczanie wody w czasie suszy. Elektrownia wodna zapewnia też dużą część produkcji energii elektrycznej w Egipcie, a Jezioro Nasera pozwoliło na rozwój rybołówstwa. Coraz częściej wskazuje się jednak także na negatywne aspekty konstrukcji zapory. Przede wszystkim ogromne połacie ziemi zostały zalane przez wody Jeziora Nasera, co wymagało przesiedlenia ponad 100 000 Nubijczyków. Wśród efektów środowiskowych wymienia się przede wszystkim zatrzymywanie żyznych mułów, przez co obszary rolnicze wzdłuż rzeki zmniejszają się, a gleba na brzegach i w delcie Nilu jałowieje. Dodatkowo rolnicy zmuszeni są do używania ogromnej ilości nawozów sztucznych.W czasie budowy tamy pojawił się też problem ochrony dziedzictwa starożytnego Egiptu. Już w latach 50. archeologowie zaczęli podnosić alarm, że budowa tamy grozić będzie zalaniem ważnych zabytków. W 1960 r. rozpoczęło się ich ratowanie, przesunięto m.in.świątynie Abu Simbel Spiętrzenie wód sprawiło także, że wyspa File, na której znajdowała się świątynia Izydy, przez 9 miesięcy w roku jest zalana. W 1970 r. rozpoczęto przenoszenie świątyni na pobliską wyspę Agilkia, a prace zakończono dziesięć lat później.Na koniec ciekawostka – z materiału użytego do budowy Wielkiej Tamy można by było zbudować 17 piramid Cheopsa. Ale gdyby tama pękła, to cały Egipt, włącznie z piramidami i Sfinksem, spłynęłyby do Morza
Tama Asuańska to jedna z dwóch zapór na Nilu, w pobliżu miasta Asuan w Egipcie. Z tychże dwóch tam w Asuanie, tama ta została zbudowana wcześniej i jest mniejszym odpowiednikiem zbudowanej później Wysokiej Tamy Asuańskiej.
Tamę Asuańską, zwaną obecnie Starą, skonstruowali Brytyjczycy niedaleko Asuanu. Była to wówczas największa na świecie murowana zapora z podporami, pomiędzy którymi znajdowały się śluzy. Przepuszczano przez nie wodę niosącą żyzne osady. Pomimo początkowych obaw o zalanie wyspy File, zaporę dwukrotnie podwyższano. Dzisiaj wznosi się 36 metrów ponad oryginalny poziom wody w Nilu. Jej długość to 1 950 metrów, a szczytem poprowadzona jest droga.Stara Tama Asuańska okazała się dawać niewystarczającą ochronę przeciwpowodziową. W dodatku w 1946 r. woda niemalże przelała się przez zaporę, co skłoniło władze Egiptu do rozważenia budowy nowej, większej tamy zamiast podwyższania istniejącej po raz kolejny. Konstrukcję Wielkiej Tamy Asuańskiej zaczęto planować po rewolucji Nasera w 1952 r., a same prace trwały w latach 1960-1970.Początkowo finansowaniem tamy byli zainteresowani zarówno Amerykanie, jak i Sowieci. Wskutek politycznych zawiłości w końcu to ZSRR wspomógł konstrukcję pożyczając Egiptowi 1 mld 120 mln dolarów, zapewniając wsparcie techniczne i ciężki sprzęt. Dla upamiętnienia pomocy ZSRR przy projekcie i podkreślenia przyjaźni egipsko-radzieckiej przy jednym z końców tamy ustawiono pomnik w kształcie kwiatu lotosu.Czas na trochę liczb. Tama ma 3 830 metrów długości i 111 metrów wysokości. Jej szerokość przy podstawie wynosi 980 metrów, a u szczytu – 40 metrów. Do jej budowy zużyto 43 miliony metrów sześciennych materiału, m.in. skał i gliny. Maksymalna przepustowość tamy wynosi 11 000 metrów sześciennych wody na sekundę, a awaryjnie można z niej spuszczać dodatkowe 5 000 metrów sześciennych. Jezioro Nasera, które powstało po wybudowaniu tamy pokrywa powierzchnię 5 250 kilometrów kwadratowych przy długości 550 kilometrów i szerokości dochodzącej do 35 kilometrów. W jeziorze znajduje się 111 kilometrów sześciennych wody!Wybudowanie tamy pomogło uregulować Nil i zapobiec nawiedzającym jego dolinę powodziom, a także umożliwiło dostarczanie wody w czasie suszy. Elektrownia wodna zapewnia też dużą część produkcji energii elektrycznej w Egipcie, a Jezioro Nasera pozwoliło na rozwój rybołówstwa. Coraz częściej wskazuje się jednak także na negatywne aspekty konstrukcji zapory. Przede wszystkim ogromne połacie ziemi zostały zalane przez wody Jeziora Nasera, co wymagało przesiedlenia ponad 100 000 Nubijczyków. Wśród efektów środowiskowych wymienia się przede wszystkim zatrzymywanie żyznych mułów, przez co obszary rolnicze wzdłuż rzeki zmniejszają się, a gleba na brzegach i w delcie Nilu jałowieje. Dodatkowo rolnicy zmuszeni są do używania ogromnej ilości nawozów sztucznych.W czasie budowy tamy pojawił się też problem ochrony dziedzictwa starożytnego Egiptu. Już w latach 50. archeologowie zaczęli podnosić alarm, że budowa tamy grozić będzie zalaniem ważnych zabytków. W 1960 r. rozpoczęło się ich ratowanie, przesunięto m.in.świątynie Abu Simbel Spiętrzenie wód sprawiło także, że wyspa File, na której znajdowała się świątynia Izydy, przez 9 miesięcy w roku jest zalana. W 1970 r. rozpoczęto przenoszenie świątyni na pobliską wyspę Agilkia, a prace zakończono dziesięć lat później.Na koniec ciekawostka – z materiału użytego do budowy Wielkiej Tamy można by było zbudować 17 piramid Cheopsa. Ale gdyby tama pękła, to cały Egipt, włącznie z piramidami i Sfinksem, spłynęłyby do Morza
Śródziemnego.