Juliusz Cezar (ok. 100-44 p.n.e.) był wodzem i politykiem rzymskim, pisarzem, reformatorem. Związał się ze stronnictwem popularów. W 68 r.p.n.e. podjął urząd kwestora, a w 65 r.p.n.e. został edylem. W 61 r.p.n.e. został namiestnikiem Hiszpanii Dalszej. W 60 r.p.n.e. wraz z Krassusem i Pompejuszem zawarł tzw. I triumwirat, czyli tajne porozumienie przeciw senatowi, zakładając, że nic w Rzymie nie może się zdarzyć bez ich zgody. W 59 r. p.n.e. Cezar został konsulem. W 58 r.p.n.e. został namiestnikiem Galii Przedalpejskiej oraz Narbońskiej i przystąpił do podboju plemion galijskich. Przy okazji rozprawił się też z Germanami i oparł granice Imperium Rzymskiego o Ren. Kiedy w 49 r.p.n.e. senat zażądał, by Cezar oddał dowództwo nad wojskiem swojemu następcy i wrócił do Rzymu, ten - wiedząc, że nie ma nic do stracenia (gdyż optymaci związani z Pompejuszem i senatem chcą go postawić przed sądem) wkroczył z wojskami do Italii oznajmiając, że musi bronić praw trybunów ludowych, których senat zlekceważył. W lutym 44 r. p.n.e. przyznano mu dożywotnią władzę dyktatorską. 15 III 44 r.p.n.e., gdy Cezar przybył na posiedzenie senatu, został zasztyletowany.
Juliusz Cezar (ok. 100-44 p.n.e.) był wodzem i politykiem rzymskim, pisarzem, reformatorem. Związał się ze stronnictwem popularów. W 68 r.p.n.e. podjął urząd kwestora, a w 65 r.p.n.e. został edylem. W 61 r.p.n.e. został namiestnikiem Hiszpanii Dalszej. W 60 r.p.n.e. wraz z Krassusem i Pompejuszem zawarł tzw. I triumwirat, czyli tajne porozumienie przeciw senatowi, zakładając, że nic w Rzymie nie może się zdarzyć bez ich zgody. W 59 r. p.n.e. Cezar został konsulem. W 58 r.p.n.e. został namiestnikiem Galii Przedalpejskiej oraz Narbońskiej i przystąpił do podboju plemion galijskich. Przy okazji rozprawił się też z Germanami i oparł granice Imperium Rzymskiego o Ren. Kiedy w 49 r.p.n.e. senat zażądał, by Cezar oddał dowództwo nad wojskiem swojemu następcy i wrócił do Rzymu, ten - wiedząc, że nie ma nic do stracenia (gdyż optymaci związani z Pompejuszem i senatem chcą go postawić przed sądem) wkroczył z wojskami do Italii oznajmiając, że musi bronić praw trybunów ludowych, których senat zlekceważył. W lutym 44 r. p.n.e. przyznano mu dożywotnią władzę dyktatorską. 15 III 44 r.p.n.e., gdy Cezar przybył na posiedzenie senatu, został zasztyletowany.