Giza Giza jest leżącym na lewym brzegu Nilu miastem, wchodzącym w skład aglomeracji Kairu. W Gizie znajdują się trzy największe piramidy zbudowane w Egipcie. Mają one kształt ostrosłupa o podstawie kwadratu. Największą z nich jest piramida Cheopsa o wysokości 147 metrów. Piramida Chefrena, tzw. Wielki Kefren ma 137 metrów wysokości, a piramida Mykerinosa zaledwie 65 metrów. Wokół tych piramid wybudowano szereg mniejszych- przeznaczonych na grobowce dla dostojników państwowych.
Piramida Mykerinosa - Faraon Mykerinos był władcą z IV Dynastii z okresu Starego Państwa, a jego prawdziwe egipskie imię brzmiało MenKauRa ("Trwała- jest- moc- boskiej- światłości"). Jego piramida została zbudowana z największych znanych w Gizie bloków kamiennych. Ściany nachylone są pod kątem 51 stopni, a długość boków podstawy wynosi 108m. Piramida Chefrena - Piramida Chefrena wyróżnia się ustawioną obok niej rzeźbą Sfinksa. Jest ona grobowcem czwartego z kolei władcy IV Dynastii - faraona Chefrena. Jej ukończenie datuje się na rok 2532 p.n.e. Długość boku podstawy piramidy to 214,5 metra, a jej ściany nachylone są pod kątem około 53,7 stopnia. Jest ona bardziej stroma niż sąsiadujące z nią piramidy. Została zbudowana na niewielkim podwyższeniu, co może spowodować mylne wrażenie, że jest ona najwyższa. Piramida Cheopsa - zwana Wielką Piramidą, zorientowana jest zgodnie z kierunkami świata - jej boki zorientowane są praktycznie idealnie na północ, południe wschód i zachód. Budowla składa się z 23 milionów kamiennych bloków. Ma ona 147 metrów wysokości, a podstawę o długości boku 230 metrów.
Góra Synaj i Klasztor Św. Katarzyny Góra Synaj znajduje się w południowej, górzystej części Półwyspu Synaj. Góra ta, czczona jest przez chrześcijan, muzułmanów i żydów, gdzie pielgrzymi wspinają się od Gorejącego Krzewu na szczyt, na którym według tradycji Bóg wręczył Mojżeszowi Dekalog. Klasztor Świętej Katarzyny został wzniesiony na wysokości 1570m i jest budowlą należącą do prawosławnych Greków. Obecnie w klasztorze żyje 22 mnichów, przybyłych w większości z góry Atos w Grecji. Jego początki sięgają 337 r. n.e. kiedy cesarzowa Helena kazała wznieść kaplicę wokół domniemanego Krzewu Gorejącego. W VI. wieku z inicjatywy cesarza Justyniana powstała otoczona wysokimi murami bazylika.
W klasztornej bazylice znajduje się pięknie rzeźbiony i pozłacany ikonostas, mozaiki, bogaty zbiór ikon, a także kaplicę Gorejącego Krzewu. Za bazyliką znajduje się wiecznie zielony krzew, będący potomkiem Gorejącego Krzewu. Jest to jedyny krzak tego gatunku na całym półwyspie, gdyż wszystkie próby wyhodowania go z sadzonek gdzie indziej nie powiodły się. Ponadto w klasztorze znajduje się wspaniały zbiór starodruków i rękopisów, ustępujący bogactwem tylko Bibliotece Watykańskiej.
Kair Kair jest ogromną metropolią posiadającą ponad tysiąc placów i prawie trzy tysiące meczetów. Ilość mieszkańców jest nieznana, ale szacunkowo określa się ją na szesnaście do dwudziestu dwóch milionów. Kair jest więc miastem bardzo zatłoczonym, miastem które nigdy nie śpi. Na jego krajobraz składają się luksusowe rezydencje, nocne kluby, bazary, sklepy, kawiarnie, restauracyjki i ogromna ilość domów. Do codzienności należą także stojące w kilometrowych korkach i nieustannie trąbiące samochody. Blisko 5 tysięcy lat p.n.e. powstały pierwsze osady na terenie dzisiejszego Kairu ( Menes, uznawany za pierwszego władcę starożytnego Egiptu, założył tu Memfis). Natomiast historia współczesnego Kairu rozpoczyna się od założenia około 40 r. p.n.e. małej wioski nad Nilem. Do połowy VII wieku mieszkali tu głównie chrześcijanie koptyjscy, aż do momentu wejścia muzułmanów. W 969r. Egipt został zajęty przez Fatynnidów, a jego stolicy nadano nowe imię- al Qahira (zdobywca). Dwa lata później przywódca muzułmańskiej armii, wybudował Masdżid al Azhar (meczet Jaśniejący), przy którym powstał najstarszy na świecie uniwersytet. Meczet ten góruje nad starym Kairem muzułmańskim- częścią miasta w której znajduje się jeden z największych na świecie bazarów (po arabsku: suk) - Khan al Khalili. Jedną z głównych atrakcji miasta jest Cytadela ( al Qalaa ) znajdująca się w dzielnicy Bab al Ouazir. Cytadela została wybudowana pod koniec XII w. przez sułtana Salah ad Dina i jego bratanka. Wewnątrz okalających całość murów znajdują się: pałac, meczety, medresy, więzienia i muzea. Z tarasu widokowego przed pałacem al Dżauhara można podziwiać panoramę Kairu. Na północ od Cytadeli, u podnóża gór Muqattam (z których wyrąbane bloki skalne posłużyły do budowy piramid) jest Miasto Umarłych. Jest to dzielnica Kairu utworzona przez dwa niesamowicie rozległe cmentarze, które w wyniku kryzysu ekonomicznego na początku lat 30-tych, zostały zasiedlone przez trzy miliony napływających do miasta imigrantów. Ludzie zamieszkują zbudowane w pośpiechu domy lub rozpadające się stare grobowce, w których często powstały także sklepy czy małe restauracje. Najstarszą częścią Kairu jest dzielnica koptyjska (Koptowie są jedną z najstarszych grup chrześcijańskich). Została ona wybudowana na początku VI w. Jest tu wiele starych kościołów, synagoga Ben Ezra (z XII w.), a także zbudowany na wysokości kilkunastu metrów, na resztkach zamku babilońskiego - al Mu'alaqa, czyli "Kościół Zawieszony". Warto zwiedzić także kościół Abu Serga (św. Sergiusza) i Muzeum Koptyjskie.
Piramida schodkowa - Sakkara W 2650 r. p.n.e. w Sakkarze (miejscowości położonej 24 km na południe od Kairu) powstał kompleks grobowy składający się z piramidy oraz otaczających ją kaplic i dziedzińców. Piramida ta, zwana piramidą schodkową lub piramidą Dżesera została wybudowana przez pierwszego w historii świata architekta - Imhotepa. Całość ogrodzono wysokim na 10 metrów murem. Sama piramida składa się z sześciu segmentów zbudowanych z kamienia. Wymiary jej podstawy to 121 na 109 metrów, a wysokość 58,8 metra. Wewnątrz piramidy znajduje się komora grobowa Dżesera. Po złożeniu w niej mumii króla została zamknięta trzytonowym blokiem z granitu.
Sfinks Sfinks z Gizy jest posągiem lwa z głową człowieka, którego twarz przedstawia jednego z władców Egiptu (najprawdopodobniej faraona Chefrena). Sfinks jest rzeźba wykutą w podłożu - całe ciało znajduje się poniżej poziomu gruntu. W ciągu ostatnich czterech i pół tysiąca lat ciało sfinksa było wielokrotnie zasypywane, a z piachu wystawała tylko jego wielka głowa. Sfinks zwrócony jest w kierunku Nilu, czyli na wschód. Rzeźba ma długość 57 m i wysokość 20 m. Wewnątrz Sfinksa odnaleziono trzy tunele niewiadomego pochodzenia. Wejście do pierwszego z nich znajduje się na grzbiecie Sfinksa, do drugiego umiejscowiono w tułowiu posągu, trzeci tunel został otwarty po południowej stronie posągu. Prawdopodobnie głowa sfinksa mogła być poddana renowacji, można jej było nadawać dowolne kształty. Jednak na ciele Sfinksa nie widać zniszczeń wywołanych przez wiatr, a przez lejącą się tysiącami lat wodę Prawdopodobnie zniszczenia nastąpiły podczas jednej z er deszczowych- 5-7 tys. lat p.n.e. lub 10-15 tys. lat p.n.e. Świadczy to o tym, że jest on o wiele starszy niż do tej pory uważano. Oficjalnie jednak uważa się, że Sfinksa gizejskiego zbudowano w czasie panowania IV dynastii, czyli w latach 2723-2563 p.n.e.
Świątynia Hatszepsut Świątynia Hatszepsut zwana " Świątynią Milionów Lat" jest położona na zachodnim brzegu Nilu, w Deir el- Bahari, na wprost świątyni Amona w Karnaku. Gigantyczny kompleks został wzniesiony przez królową Hatszepsut. Była ona jedyną córką z prawego łoża króla Totmesa I. Jednak w Egipcie kobiety nie mogły dziedziczyć władzy, więc po śmierci ojca następcą tronu został Totmes II (syn Totmesa I z pomniejszą żoną Mutnofret). Po koronacji następca tronu poślubił swą przyrodnią siostrę Hatszepsut. Totmes II zmarł po zaledwie dwóch latach rządzenia, a spadkobiercą tronu został wówczas jego dwu letni syn z nieprawego łoża - Totmes III. W chwili śmierci męża królowa miała zaledwie 15 lat, ale była najstarszą przedstawicielką rodu. Zgodzono się aby do czasu osiągnięcia dojrzałości przez Totmesa III rządziła Hatszepsut. W siódmym roku panowania Hatszepsut koronowała się na faraona. Od tego czasu o królowej pisało się jak o mężczyźnie, a na rzeźbach przedstawiana była jako król (z brodą i w koronie). Hatszepsut była władczynią pokojową. Przeprowadziła tylko jedną wyprawę- do krainy Punt, po pachnidła i zioła dla Amona. Nie wiadomo gdzie dokładnie znajdowała się legendarna kraina Punt. Było to prawdopodobnie jakieś afrykańskie państwo w okolicach Erytrei lub wybrzeża somalijskiego, które posiadało wiele pożądanych przez Egipcjan skarbów: kadzidło, mirrę, kość słoniową, heban złoto, itp. Świątynia Hatszepsut została zaprojektowana przez Senmuta (protegowanego królowej) w siódmym roku panowania Hatszepsut. Senmut wydrążył tunel w skale, tak aby połączyć świątynię i przyszłe miejsce pochówku królowej z wykutą zaledwie kilkanaście metrów dalej swoją komorą. Jednak, kiedy po prawie dwudziestoletnich rządach Hatszepsut zmarła grobowiec jej ulubionego architekta był pusty, chociaż powszechnie wiadomo, że zmarł on wiele lat wcześniej. Po jej śmierci ktoś zniszczył jej posągi, wizerunki i usunął imię z list królewskich. Prawdopodobną przyczyną tych działań była chęć wyeliminowania precedensu- by żadna inna kobieta nie myślała o wstąpieniu na królewski tron. Kolejną królową, dopiero w II stuleciu naszej ery była Kleopatra.
Świątynia w Karnaku i Luks Świątynia w Karnaku była największym kompleksem sakralnym starożytnego Egiptu. Główna świątynia była poświęcona Amonowi (bóg wiatrów i powietrza). Przedstawiano go jako człowieka w czapce z dwoma piórami. Pierwotnie Amon był bóstwem lokalnym, lecz od XVI wieku p.n.e. faraonowie uczynili go narodowym bóstwem Egiptu. Utożsamiano go z Re, bogiem słońca. Czczono go tu wraz z jego małżonką, boginią Mut, i ich synem, bogiem księżyca, Chonsu. Do poszczególnych części świątyni wchodziło się przez olbrzymie pylony (jest ich w Karnaku 10) i bramy z masywnymi wieżami po bokach. Zapuszczając się w głąb budowli przechodzono z jasnego światła słonecznego w coraz gęstszy mrok. Do najskrytszego sanktuarium z wizerunkiem boga wstęp mieli jedynie faraon i kapłani. Do zespołu sakralnego wiodły dwie aleje między rzędami sfinksów z głowami barana (ulubionego zwierzęcia Amona). Jedna aleja prowadziła od Nilu, a druga z Luksoru. Wielki pylon frontowy (o wysokości 44m i szerokości 113m) świątyni głównej stoi nadal. Za nimi znajduje się otoczony kolumnadą Wielki Dziedziniec, na który otwierają się mniejsze świątynie. Drugi pylon prowadzi do Wielkiej Sali Kolumnowej (dziś sala ta znajduje się pod gołym niebem, kiedyś przykrywał ją dach wsparty na 140 kolumnach ustawionych w 16 rzędach i wznoszący się 24 m nad posadzką). Trzeci pylon prowadzi na dziedziniec centralny, za którym trzy następne pylony znaczą wejście do sanktuarium. Po stronie południowej, za 4 kolejnymi pylonami, stoi jeszcze nie w pełni odsłonięta świątynia bogini Muta. W kompleksie mieszczą się również świątynie Chonsu i innych bogów. Świątynia w Karnaku i Świątynia Luksorska połączone są ze sobą około trzy kilometrową aleją procesyjną. Aleję okalają sfinksy z głowami baranów, które były ulubionymi zwierzętami Amona.
WYBRANE MIEJSCA
Giza
Giza jest leżącym na lewym brzegu Nilu miastem, wchodzącym w skład aglomeracji Kairu.
W Gizie znajdują się trzy największe piramidy zbudowane w Egipcie. Mają one kształt ostrosłupa o podstawie kwadratu. Największą z nich jest piramida Cheopsa o wysokości 147 metrów. Piramida Chefrena, tzw. Wielki Kefren ma 137 metrów wysokości, a piramida Mykerinosa zaledwie 65 metrów. Wokół tych piramid wybudowano szereg mniejszych- przeznaczonych na grobowce dla dostojników państwowych.
Piramida Mykerinosa - Faraon Mykerinos był władcą z IV Dynastii z okresu Starego Państwa, a jego prawdziwe egipskie imię brzmiało MenKauRa ("Trwała- jest- moc- boskiej- światłości"). Jego piramida została zbudowana z największych znanych w Gizie bloków kamiennych. Ściany nachylone są pod kątem 51 stopni, a długość boków podstawy wynosi 108m. Piramida Chefrena - Piramida Chefrena wyróżnia się ustawioną obok niej rzeźbą Sfinksa. Jest ona grobowcem czwartego z kolei władcy IV Dynastii - faraona Chefrena. Jej ukończenie datuje się na rok 2532 p.n.e. Długość boku podstawy piramidy to 214,5 metra, a jej ściany nachylone są pod kątem około 53,7 stopnia. Jest ona bardziej stroma niż sąsiadujące z nią piramidy. Została zbudowana na niewielkim podwyższeniu, co może spowodować mylne wrażenie, że jest ona najwyższa.
Piramida Cheopsa - zwana Wielką Piramidą, zorientowana jest zgodnie z kierunkami świata - jej boki zorientowane są praktycznie idealnie na północ, południe wschód i zachód. Budowla składa się z 23 milionów kamiennych bloków. Ma ona 147 metrów wysokości, a podstawę o długości boku 230 metrów.
Góra Synaj i Klasztor Św. Katarzyny
Góra Synaj znajduje się w południowej, górzystej części Półwyspu Synaj. Góra ta, czczona jest przez chrześcijan, muzułmanów i żydów, gdzie pielgrzymi wspinają się od Gorejącego Krzewu na szczyt, na którym według tradycji Bóg wręczył Mojżeszowi Dekalog.
Klasztor Świętej Katarzyny został wzniesiony na wysokości 1570m i jest budowlą należącą do prawosławnych Greków. Obecnie w klasztorze żyje 22 mnichów, przybyłych w większości z góry Atos w Grecji. Jego początki sięgają 337 r. n.e. kiedy cesarzowa Helena kazała wznieść kaplicę wokół domniemanego Krzewu Gorejącego. W VI. wieku z inicjatywy cesarza Justyniana powstała otoczona wysokimi murami bazylika.
W klasztornej bazylice znajduje się pięknie rzeźbiony i pozłacany ikonostas, mozaiki, bogaty zbiór ikon, a także kaplicę Gorejącego Krzewu. Za bazyliką znajduje się wiecznie zielony krzew, będący potomkiem Gorejącego Krzewu. Jest to jedyny krzak tego gatunku na całym półwyspie, gdyż wszystkie próby wyhodowania go z sadzonek gdzie indziej nie powiodły się. Ponadto w klasztorze znajduje się wspaniały zbiór starodruków i rękopisów, ustępujący bogactwem tylko Bibliotece Watykańskiej.
Kair
Kair jest ogromną metropolią posiadającą ponad tysiąc placów i prawie trzy tysiące meczetów. Ilość mieszkańców jest nieznana, ale szacunkowo określa się ją na szesnaście do dwudziestu dwóch milionów. Kair jest więc miastem bardzo zatłoczonym, miastem które nigdy nie śpi. Na jego krajobraz składają się luksusowe rezydencje, nocne kluby, bazary, sklepy, kawiarnie, restauracyjki i ogromna ilość domów. Do codzienności należą także stojące w kilometrowych korkach i nieustannie trąbiące samochody.
Blisko 5 tysięcy lat p.n.e. powstały pierwsze osady na terenie dzisiejszego Kairu ( Menes, uznawany za pierwszego władcę starożytnego Egiptu, założył tu Memfis). Natomiast historia współczesnego Kairu rozpoczyna się od założenia około 40 r. p.n.e. małej wioski nad Nilem. Do połowy VII wieku mieszkali tu głównie chrześcijanie koptyjscy, aż do momentu wejścia muzułmanów. W 969r. Egipt został zajęty przez Fatynnidów, a jego stolicy nadano nowe imię- al Qahira (zdobywca).
Dwa lata później przywódca muzułmańskiej armii, wybudował Masdżid al Azhar (meczet Jaśniejący), przy którym powstał najstarszy na świecie uniwersytet. Meczet ten góruje nad starym Kairem muzułmańskim- częścią miasta w której znajduje się jeden z największych na świecie bazarów (po arabsku: suk) - Khan al Khalili.
Jedną z głównych atrakcji miasta jest Cytadela ( al Qalaa ) znajdująca się w dzielnicy Bab al Ouazir. Cytadela została wybudowana pod koniec XII w. przez sułtana Salah ad Dina i jego bratanka. Wewnątrz okalających całość murów znajdują się: pałac, meczety, medresy, więzienia i muzea. Z tarasu widokowego przed pałacem al Dżauhara można podziwiać panoramę Kairu.
Na północ od Cytadeli, u podnóża gór Muqattam (z których wyrąbane bloki skalne posłużyły do budowy piramid) jest Miasto Umarłych. Jest to dzielnica Kairu utworzona przez dwa niesamowicie rozległe cmentarze, które w wyniku kryzysu ekonomicznego na początku lat 30-tych, zostały zasiedlone przez trzy miliony napływających do miasta imigrantów. Ludzie zamieszkują zbudowane w pośpiechu domy lub rozpadające się stare grobowce, w których często powstały także sklepy czy małe restauracje.
Najstarszą częścią Kairu jest dzielnica koptyjska (Koptowie są jedną z najstarszych grup chrześcijańskich). Została ona wybudowana na początku VI w. Jest tu wiele starych kościołów, synagoga Ben Ezra (z XII w.), a także zbudowany na wysokości kilkunastu metrów, na resztkach zamku babilońskiego - al Mu'alaqa, czyli "Kościół Zawieszony". Warto zwiedzić także kościół Abu Serga (św. Sergiusza) i Muzeum Koptyjskie.
Piramida schodkowa - Sakkara
W 2650 r. p.n.e. w Sakkarze (miejscowości położonej 24 km na południe od Kairu) powstał kompleks grobowy składający się z piramidy oraz otaczających ją kaplic i dziedzińców. Piramida ta, zwana piramidą schodkową lub piramidą Dżesera została wybudowana przez pierwszego w historii świata architekta - Imhotepa. Całość ogrodzono wysokim na 10 metrów murem. Sama piramida składa się z sześciu segmentów zbudowanych z kamienia. Wymiary jej podstawy to 121 na 109 metrów, a wysokość 58,8 metra. Wewnątrz piramidy znajduje się komora grobowa Dżesera. Po złożeniu w niej mumii króla została zamknięta trzytonowym blokiem z granitu.
Sfinks
Sfinks z Gizy jest posągiem lwa z głową człowieka, którego twarz przedstawia jednego z władców Egiptu (najprawdopodobniej faraona Chefrena). Sfinks jest rzeźba wykutą w podłożu - całe ciało znajduje się poniżej poziomu gruntu. W ciągu ostatnich czterech i pół tysiąca lat ciało sfinksa było wielokrotnie zasypywane, a z piachu wystawała tylko jego wielka głowa.
Sfinks zwrócony jest w kierunku Nilu, czyli na wschód. Rzeźba ma długość 57 m i wysokość 20 m. Wewnątrz Sfinksa odnaleziono trzy tunele niewiadomego pochodzenia. Wejście do pierwszego z nich znajduje się na grzbiecie Sfinksa, do drugiego umiejscowiono w tułowiu posągu, trzeci tunel został otwarty po południowej stronie posągu.
Prawdopodobnie głowa sfinksa mogła być poddana renowacji, można jej było nadawać dowolne kształty. Jednak na ciele Sfinksa nie widać zniszczeń wywołanych przez wiatr, a przez lejącą się tysiącami lat wodę Prawdopodobnie zniszczenia nastąpiły podczas jednej z er deszczowych- 5-7 tys. lat p.n.e. lub 10-15 tys. lat p.n.e. Świadczy to o tym, że jest on o wiele starszy niż do tej pory uważano. Oficjalnie jednak uważa się, że Sfinksa gizejskiego zbudowano w czasie panowania IV dynastii, czyli w latach 2723-2563 p.n.e.
Świątynia Hatszepsut
Świątynia Hatszepsut zwana " Świątynią Milionów Lat" jest położona na zachodnim brzegu Nilu, w Deir el- Bahari, na wprost świątyni Amona w Karnaku.
Gigantyczny kompleks został wzniesiony przez królową Hatszepsut. Była ona jedyną córką z prawego łoża króla Totmesa I. Jednak w Egipcie kobiety nie mogły dziedziczyć władzy, więc po śmierci ojca następcą tronu został Totmes II (syn Totmesa I z pomniejszą żoną Mutnofret). Po koronacji następca tronu poślubił swą przyrodnią siostrę Hatszepsut. Totmes II zmarł po zaledwie dwóch latach rządzenia, a spadkobiercą tronu został wówczas jego dwu letni syn z nieprawego łoża - Totmes III.
W chwili śmierci męża królowa miała zaledwie 15 lat, ale była najstarszą przedstawicielką rodu. Zgodzono się aby do czasu osiągnięcia dojrzałości przez Totmesa III rządziła Hatszepsut. W siódmym roku panowania Hatszepsut koronowała się na faraona. Od tego czasu o królowej pisało się jak o mężczyźnie, a na rzeźbach przedstawiana była jako król (z brodą i w koronie).
Hatszepsut była władczynią pokojową. Przeprowadziła tylko jedną wyprawę- do krainy Punt, po pachnidła i zioła dla Amona. Nie wiadomo gdzie dokładnie znajdowała się legendarna kraina Punt. Było to prawdopodobnie jakieś afrykańskie państwo w okolicach Erytrei lub wybrzeża somalijskiego, które posiadało wiele pożądanych przez Egipcjan skarbów: kadzidło, mirrę, kość słoniową, heban złoto, itp.
Świątynia Hatszepsut została zaprojektowana przez Senmuta (protegowanego królowej) w siódmym roku panowania Hatszepsut. Senmut wydrążył tunel w skale, tak aby połączyć świątynię i przyszłe miejsce pochówku królowej z wykutą zaledwie kilkanaście metrów dalej swoją komorą. Jednak, kiedy po prawie dwudziestoletnich rządach Hatszepsut zmarła grobowiec jej ulubionego architekta był pusty, chociaż powszechnie wiadomo, że zmarł on wiele lat wcześniej.
Po jej śmierci ktoś zniszczył jej posągi, wizerunki i usunął imię z list królewskich. Prawdopodobną przyczyną tych działań była chęć wyeliminowania precedensu- by żadna inna kobieta nie myślała o wstąpieniu na królewski tron. Kolejną królową, dopiero w II stuleciu naszej ery była Kleopatra.
Świątynia w Karnaku i Luks
Świątynia w Karnaku była największym kompleksem sakralnym starożytnego Egiptu. Główna świątynia była poświęcona Amonowi (bóg wiatrów i powietrza). Przedstawiano go jako człowieka w czapce z dwoma piórami. Pierwotnie Amon był bóstwem lokalnym, lecz od XVI wieku p.n.e. faraonowie uczynili go narodowym bóstwem Egiptu. Utożsamiano go z Re, bogiem słońca. Czczono go tu wraz z jego małżonką, boginią Mut, i ich synem, bogiem księżyca, Chonsu.
Do poszczególnych części świątyni wchodziło się przez olbrzymie pylony (jest ich w Karnaku 10) i bramy z masywnymi wieżami po bokach. Zapuszczając się w głąb budowli przechodzono z jasnego światła słonecznego w coraz gęstszy mrok. Do najskrytszego sanktuarium z wizerunkiem boga wstęp mieli jedynie faraon i kapłani.
Do zespołu sakralnego wiodły dwie aleje między rzędami sfinksów z głowami barana (ulubionego zwierzęcia Amona). Jedna aleja prowadziła od Nilu, a druga z Luksoru. Wielki pylon frontowy (o wysokości 44m i szerokości 113m) świątyni głównej stoi nadal. Za nimi znajduje się otoczony kolumnadą Wielki Dziedziniec, na który otwierają się mniejsze świątynie. Drugi pylon prowadzi do Wielkiej Sali Kolumnowej (dziś sala ta znajduje się pod gołym niebem, kiedyś przykrywał ją dach wsparty na 140 kolumnach ustawionych w 16 rzędach i wznoszący się 24 m nad posadzką). Trzeci pylon prowadzi na dziedziniec centralny, za którym trzy następne pylony znaczą wejście do sanktuarium. Po stronie południowej, za 4 kolejnymi pylonami, stoi jeszcze nie w pełni odsłonięta świątynia bogini Muta. W kompleksie mieszczą się również świątynie Chonsu i innych bogów.
Świątynia w Karnaku i Świątynia Luksorska połączone są ze sobą około trzy kilometrową aleją procesyjną. Aleję okalają sfinksy z głowami baranów, które były ulubionymi zwierzętami Amona.