Question

Napisz jak powstała kula Ziemska i cywilizacja.

Answer 1

Kilka tysięcy lat przed naszą erą nad brzegami wielkich rzek powstały pierwsze cywilizacje. Poza Egiptem i Mezopotamią, rozwijały się one także w Indiach nad brzegami Indusu i w Chinach nad Żółtą Rzeką (Huang-ho).
Największą rolę w kształtowaniu się cywilizacji odegrały ludy zamieszkujące Bliski Wschód. Na przestrzeni kilku tysięcy lat osiedliło się tam wiele plemion. niektóre z nich stworzyły potęzne państwa, opracowały własne pismo i dokonały innych ważnych wynalazków.

Answer 2

Ziemia powstała jako część tworzącego się Układu Słonecznego, który uformował się z wielkiej wirującej chmury gazu, pyłu i skał. Zawarty w mgławicy wodór i hel pochodziły głównie z Wielkiego Wybuchu. Cięższe pierwiastki aż do węgla mogły powstać w wyniku syntezy termojądrowej w gwiazdach, a pierwiastki o większych liczbach atomowych powstały podczas wybuchów supernowych. Oznacza to, że przynajmniej część materii obecnego Układu Słonecznego pochodzi z wcześniejszych gwiazd, w tym i z supernowych.

Około 4,6 miliarda lat temu, prawdopodobnie nieodległa gwiazda zapadła się w supernową wyrzucając z siebie z dużą prędkością zewnętrzne fragmenty. Powstała w ten sposób fala uderzeniowa (strumień materii) przechodząc przez mgławicę słoneczną zainicjowała zagęszczanie się materii, wprawiając (lub zwiększając) jednocześnie jej ruch obrotowy. W wyniku przyciągania grawitacyjnego zagęszczenie zapadało się coraz szybciej. Zmniejszanie rozmiarów zwiększało prędkość obrotową mgławicy, materia znajdująca się w płaszczyźnie obrotu obracająca się odpowiednio szybko zapadała się w mniejszym stopniu i w wyniku tego obłok przekształcił się w dysk protoplanetarny. Większość masy (ponad 99%) dysku skoncentrowała się w jego centralnej części. Zapadanie grawitacyjne materiału mgławicy przekształcało energię grawitacyjną obłoku w energię cieplną. W centrum mgławicy szybkość przemiany energii grawitacyjnej w cieplną przewyższała szybkość przenoszenia tej energii na zewnątrz, co prowadziło do znacznego rozgrzania się centralnej części dysku. Powstała w efekcie gwiazda typu T Tauri. Dalsze zapadanie wywołało reakcję termojądrową przemieniającą atomy wodoru w hel i Słońce stało się gwiazdą ciągu głównego w swej wczesnej fazie egzystencji.

Jednocześnie z tworzeniem się Słońca w wirującym dysku zachodziły procesy tworzenia się planet. Materia wirująca z odpowiednią prędkością nie spadała do centrum. Powstające w dysku niejednorodności narastały i powiększały się, różnice w prędkości obrotowej sprawiały, że zagęszczenia przyjmowały najpierw formę pierścieni, później, gdy wystąpiły w nich większe gęstości, pod wpływem grawitacji trwał lokalny proces dalszego ich zagęszczania. Sukcesywnie dochodziło do kolizji różnych obiektów, co prowadziło do powiększania ich masy. Ważną rolę odegrały w tym gazy, które wyhamowywały obiekty i umożliwiały im zlepianie się. W ten sposób powstały protoplanety[2]. Jedną z nich, oddaloną od Słońca o około 150 milionów kilometrów, była Ziemia.

Cywilizacja egipska powstała równolegle do mezopotamskiej w północno-wschodniej Afryce nad dolnym Nilem, jako druga z pierwszych cywilizacji Starego Świata. Tak samo jak Bliski Wschód był Egipt zasiedlony już od okresu prehistorycznego. W okresie predynastycznym (6000-3200 p.n.e.), poprzedzającym powstanie scentralizowanego państwa egipskiego wykształcił się na tym terenie szereg kultur. Ludność owych kultur rozpoczęła zagospodarowywanie doliny Nilu. Osiągnięcia prehistorycznych mieszkańców Egiptu były równie ważne i znaczące, co dokonania ówczesnych ludów Bliskiego Wschodu. Jeszcze w VII tysiącleciu p.n.e. klimat pustyń sąsiadujących z Egiptem był gorący i wilgotny. Z czasem doszło do pustynnienia tych obszarów, a zamieszkująca je ludność przywędrowała do doliny Nilu dającej możliwości dostatniego bytowania. Około VI-V tys. p.n.e. z Sahary dotarła do Egiptu ludność posiadająca znajomość uprawy roli i hodowli zwierząt. Od około 4500 lat p.n.e. rozwijał się tu szereg kultur neolitycznych, zarówno w Dolnym (Fajum A, Merimde) jak i w Górnym Egipcie (Omari, Tasa-Badari). Ludność tych kultur zasiedliła sukcesywnie dolinę Nilu prowadząc rolniczo-hodowlaną gospodarkę. Rozwinęła wytwórczość krzemieniarską, garncarską i wytwarzanie ozdób. Poczęła utrzymywać kontakty handlowe z mieszkańcami Nubii, półwyspu Synaj i Palestyny. Jej wierzenia stały się zaczątkiem systemu religijnego starożytnego Egiptu. Zespoły kultur, które rozwinęły się w Egipcie w IV tys. p.n.e. miały ogromne znaczenie dla powstania tej cywilizacji. Były to kultury: Nagada (I, II, III) w Górnym Egipcie i kultura dolnoegipska. Kultura Nagada I (Amra) rozwijała się w okresie 3800-3500 p.n.e. na obszarze Górnego Egiptu. Jej ludność wywodziła się z kultury Tasa-Badari. Do jej najważniejszych osiągnięć należy rozwój wytwórczości garncarskiej i budownictwa (zwłaszcza domów i pieców chlebowych oraz ceramicznych). Po raz pierwszy w kulturze Nagada I wziemne jamy zasobowe zastąpiono spichlerzami. Pojawiły się bardziej wysublimowane dary grobowe i formy pochówku (m.in. w trumnach trzcinowych), rozwijała się wytwórczość krzemieniarska i kamieniarska. Wytwarzano ozdoby i palety kosmetyczne. Warto odnotować, że na pochodzącym z tych czasów naczyniu z Nagada stwierdzono obecność wizerunku charakterystycznej czerwonej korony dolnoegipskiej. Świadczy to o dawnym pochodzeniu charakterystycznych dla starożytnego Egiptu symboli i instytucji.